Czy ekonomia keynesowska może skrócić cykle boomu i załamania?

Ekonomiści od lat borykali się z przyczynami depresji, recesji, bezrobocia, kryzysów płynności i wielu innych problemów. Następnie, na początku XX wieku, pomysły brytyjskiego ekonomisty stanowiły możliwe rozwiązanie. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak John Maynard Keynes zmienił bieg współczesnej ekonomii.

Podstawy ekonomii keynesowskiej

John Maynard Keynes (1883-1946) był brytyjskim ekonomistą wykształconym na Uniwersytecie w Cambridge. Był zafascynowany matematyką i historią, ale ostatecznie zainteresował się ekonomią za namową jednego ze swoich profesorów, słynnego ekonomisty Alfreda Marshalla (1842-1924). Po opuszczeniu Cambridge zajmował różne stanowiska rządowe, koncentrując się na zastosowaniu ekonomii do rzeczywistych problemów. Keynes zyskał na znaczeniu podczas I wojny światowej i służył jako doradca na konferencjach prowadzących do podpisania traktatu wersalskiego, ale to jego książka z 1936 r., „Ogólna teoria bezrobocia, odsetek i pieniędzy”, położyła podwaliny pod jego dziedzictwo: ekonomia keynesowska.

Zajęcia Keynesa w Cambridge skupiały się na ekonomii klasycznej, której twórcami był leseferystycznym podejściu do korekt rynkowych – w pewnym sensie na stosunkowo prymitywnym podejściu do tej dziedziny. Tuż przed klasyczną ekonomią znaczna część świata wciąż wychodziła z feudalnego systemu gospodarczego, a industrializacja jeszcze nie została w pełni opanowana. Książka Keynesa zasadniczo stworzyła dziedzinę współczesnej makroekonomii, przyglądając się roli, jaką odgrywa  zagregowany popyt.

Teoria keynesowska przypisuje pojawienie się kryzysu gospodarczego kilku czynnikom:

• Cykliczna zależność między wydatkami a zarobkami (zagregowany popyt)
• Oszczędności
• Bezrobocie

Keynes o zbiorczym popycie

Zagregowany popyt to całkowity popyt na towary i usługi w gospodarce i często jest uważany za produkt krajowy brutto (PKB) gospodarki w danym momencie. Ma cztery kluczowe komponenty:

Jeśli jeden z komponentów spadnie, inny będzie musiał wzrosnąć, aby utrzymać PKB na tym samym poziomie.

Keynes o oszczędnościach

Keynes uważał, że oszczędności mają negatywny wpływ na gospodarkę, zwłaszcza jeśli stopa oszczędności jest wysoka lub nadmierna. Ponieważ głównym czynnikiem w modelu zagregowanego popytu jest konsumpcja, jeśli osoby fizyczne zamiast kupować towary lub usługi wpłacają pieniądze do banku, PKB spada. Ponadto spadek konsumpcji powoduje, że przedsiębiorstwa produkują mniej i wymagają mniejszej liczby pracowników, co zwiększa bezrobocie. Przedsiębiorstwa są też mniej skłonne do inwestowania w nowe fabryki.

Keynes o bezrobociu

Jednym z przełomowych aspektów teorii keynesowskiej było potraktowanie tematu zatrudnienia. Klasyczna ekonomia była zakorzeniona w założeniu, że rynki osiedlają się przy pełnym zatrudnieniu. Jednak Keynes wysunął teorię, że płace i ceny są elastyczne i że pełne zatrudnienie niekoniecznie jest osiągalne lub optymalne. Oznacza to, że gospodarka stara się znaleźć równowagę między płacami, których żądają pracownicy, a płacami, jakie mogą zapewnić przedsiębiorstwa. Jeśli stopa bezrobocia spada, mniej pracowników jest dostępnych dla firm, które chcą się rozwijać, co oznacza, że ​​pracownicy mogą żądać wyższych płac. Istnieje punkt, w którym firma przestanie zatrudniać.

Płace można wyrazić zarówno w  ujęciu realnym, jak i nominalnym. Płace realne uwzględniają wpływ inflacji, podczas gdy płace nominalne nie. Keynesowi trudno byłoby zmusić pracowników do obniżenia nominalnych stawek płac i dopiero po spadku innych płac w całej gospodarce lub spadku cen towarów (deflacja) pracownicy byliby skłonni zaakceptować niższe płace.

Aby zwiększyć poziom zatrudnienia, realna, skorygowana o inflację stawka płac musiałaby spaść. Może to jednak skutkować pogłębiającą się depresją, pogorszeniem nastrojów konsumentów i spadkiem zagregowanego popytu. Ponadto Keynes wysunął teorię, że płace i ceny reagowały powoli (tj. Były „lepkie” lub nieelastyczne) na zmiany podaży i popytu. Jednym z możliwych rozwiązań była bezpośrednia interwencja rządu.

Rola rządu

Jednym z głównych graczy w gospodarce jest rząd centralny. Może wpływać na kierunek gospodarki poprzez kontrolę podaży pieniądza – zarówno poprzez możliwość zmiany stóp procentowych, jak i poprzez odkup lub sprzedaż obligacji emitowanych przez rząd. W ekonomii keynesowskiej rząd przyjmuje podejście interwencjonistyczne; nie czeka, aż siły rynkowe poprawią PKB i zatrudnienie. Skutkuje to wykorzystaniem wydatków deficytowych.

Jako jeden ze składników funkcji zagregowanego popytu wspomnianego wcześniej, wydatki rządowe mogą tworzyć popyt na towary i usługi, jeśli osoby fizyczne są mniej skłonne do konsumpcji, a przedsiębiorstwa są mniej skłonne do budowania większej liczby fabryk. Wydatki rządowe mogą zużywać dodatkowe moce produkcyjne. Keynes wysunął również teorię, że ogólny efekt wydatków rządowych uległby spotęgowaniu, gdyby przedsiębiorstwa zatrudniały więcej osób, a pracownicy wydawali pieniądze poprzez konsumpcję.

Ważne jest, aby zrozumieć, że rola rządu w gospodarce nie polega wyłącznie na łagodzeniu skutków recesji lub wyciągnięciu kraju z depresji; musi również zapobiegać zbyt szybkiemu nagrzewaniu się gospodarki. Ekonomia keynesowska sugeruje, że interakcje między rządem a całą gospodarką zmieniają się w kierunku przeciwnym do cyklu koniunkturalnego : więcej wydatków w okresie spowolnienia, mniej wydatków w okresie ożywienia. Jeśli boom gospodarczy stworzy wysokie stopy inflacji, rząd może ograniczyć wydatki lub podnieść podatki. Nazywa się to polityką fiskalną.

Zastosowania teorii keynesowskiej

Wielka Depresja służył jako katalizator, który zastrzelił Johna Maynarda Keynesa w centrum uwagi, choć należy zauważyć, że napisał swoją książkę kilka lat po Wielkiej Depresji. We wczesnych latach kryzysu wiele kluczowych postaci, w tym ówczesny prezydent Franklin D. Roosevelt, uważało, że koncepcja rządu „wydawania gospodarki na zdrowie” wydawała się zbyt prostym rozwiązaniem. To wizualizacja gospodarki w kategoriach popytu na towary i usługi sprawiła, że ​​teoria została przyjęta.

W swoim New Deal Roosevelt zatrudniał pracowników w projektach publicznych, zarówno zapewniając miejsca pracy, jak i tworząc popyt na towary i usługi oferowane przez przedsiębiorstwa. Wydatki rządowe również gwałtownie wzrosły podczas II wojny światowej, gdy rząd przelał miliardy dolarów na firmy produkujące sprzęt wojskowy.

Teoria keynesowska została wykorzystana do opracowania krzywej Phillipsa, która bada bezrobocie, a także modelu ISLM.

Krytyka teorii keynesowskiej

Jednym z bardziej zagorzałych krytyków Keynesa i jego podejścia był ekonomista Milton Friedman. Friedman pomógł rozwinąć monetarystyczną szkołę myślenia ( monetaryzm ), która skierowała uwagę na rolę, jaką podaż pieniądza odgrywa w inflacji, a nie na rolę zagregowanego popytu. Wydatki rządowe mogą wypchnąć wydatki prywatnych przedsiębiorstw, ponieważ na rynku dostępnych jest mniej pieniędzy na pożyczki prywatne, a monetaryści sugerowali, że można to złagodzić za pomocą polityki pieniężnej : rząd może podnieść stopy procentowe (podrażając pożyczanie pieniędzy) lub sprzedać Skarbowe papiery wartościowe (zmniejszające dolarową kwotę środków dostępnych na pożyczki) w celu pokonania inflacji.

Inną krytyką teorii keynesowskiej jest to, że skłania się ona w kierunku gospodarki centralnie planowanej. Jeśli oczekuje się, że rząd wyda fundusze, aby udaremnić kryzysy, oznacza to, że wie, co jest najlepsze dla całej gospodarki. Eliminuje to wpływ sił rynkowych na podejmowanie decyzji. Krytykę tę spopularyzował ekonomista Friedrich Hayek w swojej pracy „Droga do pańszczyzny” z 1944 roku. W dalszej części niemieckiego wydania książki Keynesa wskazano, że jego podejście mogłoby się sprawdzić najlepiej w państwie totalitarnym.

Podsumowanie

Chociaż teoria keynesowska w swojej pierwotnej formie jest dziś rzadko używana, jej radykalne podejście do cykli koniunkturalnych i rozwiązania problemów kryzysowych wywarły głęboki wpływ na dziedzinę ekonomii. Te dni, wiele rządów używać porcji teorii, aby wygładzić wysięgnik cykle -and-popiersie ich gospodarek. Ekonomiści łączą zasady keynesowskie z makroekonomią i polityką pieniężną, aby określić, jakie działania należy podjąć.