Model IS-LM
Jaki jest model IS-LM?
Model IS-LM, który oznacza „oszczędności inwestycyjne” (IS) i „podaż pieniądza z preferencją płynności” (LM) to keynesowski model makroekonomiczny, który pokazuje, w jaki sposób rynek dóbr ekonomicznych (IS) współdziała z rynkiem funduszy pożyczkowych (LM) lub rynek pieniężny. Jest reprezentowany jako wykres, na którym krzywe IS i LM przecinają się, aby pokazać krótkookresową równowagę między stopami procentowymi a produkcją.
Kluczowe wnioski
- Model IS-LM opisuje, w jaki sposób zagregowane rynki dóbr realnych i rynki finansowe współdziałają, aby zrównoważyć stopę procentową i całkowitą produkcję w makroekonomii.
- IS-LM oznacza „oszczędności inwestycyjne – preferencje płynności – podaż pieniądza”.
- Model został opracowany jako formalne graficzne przedstawienie zasady keynesowskiej teorii ekonomii.
- Na wykresie IS-LM „IS” reprezentuje jedną krzywą, a „LM” inną krzywą.
- IS-LM można wykorzystać do opisania, w jaki sposób zmiany preferencji rynkowych zmieniają poziomy równowagi produktu krajowego brutto (PKB) i rynkowych stóp procentowych.
- Modelowi IS-LM brakuje precyzji i realizmu, aby być użytecznym narzędziem recepty w polityce gospodarczej.
Zrozumienie modelu IS-LM
Brytyjski ekonomista John Hicks po raz pierwszy przedstawił model IS-LM w 1936 r. zaledwie kilka miesięcy po tym, jak inny brytyjski ekonomista John Maynard Keynes opublikował „Ogólną teorię zatrudnienia, odsetek i pieniędzy”. Model Hicksa służył jako sformalizowana graficzna reprezentacja teorii Keynesa, chociaż obecnie jest używany głównie jako narzędzie heurystyczne.
Trzy krytyczne zmienne egzogeniczne, tj. Zewnętrzne, w modelu IS-LM to płynność, inwestycje i konsumpcja. Zgodnie z tą teorią o płynności decyduje wielkość i prędkość podaży pieniądza. Poziom inwestycji i konsumpcji określają marginalne decyzje poszczególnych aktorów.
Wykres IS-LM bada związek między produkcją lub produktem krajowym brutto (PKB) a stopami procentowymi. Cała gospodarka sprowadza się do zaledwie dwóch rynków, produkcji i pieniądza; a ich odpowiednie cechy podaży i popytu popychają gospodarkę do punktu równowagi.
Charakterystyka wykresu IS-LM
Wykres IS-LM składa się z dwóch krzywych, IS i LM. Produkt krajowy brutto (PKB) lub (Y) jest umieszczony na osi poziomej, rosnąc w prawo. Stopa procentowa lub (i lub R) tworzy oś pionową.
Krzywa IS przedstawia zbiór wszystkich poziomów stóp procentowych i produktu (PKB), przy których łączne inwestycje (I) są równe całkowitym oszczędnościom (S). Przy niższych stopach procentowych inwestycje są wyższe, co przekłada się na większą całkowitą produkcję (PKB), więc krzywa IS opada w dół iw prawo.
Krzywa LM przedstawia zbiór wszystkich poziomów dochodu (PKB) i stóp procentowych, przy których podaż pieniądza równa się popytowi na pieniądz (płynność). Krzywa LM opada w górę, ponieważ wyższe poziomy dochodu (PKB) wywołują zwiększony popyt na utrzymywanie sald pieniężnych dla transakcji, co wymaga wyższej stopy procentowej, aby utrzymać równowagę podaży pieniądza i popytu na płynność.
Przecięcie krzywych IS i LM pokazuje punkt równowagi stóp procentowych i produkcji, gdy rynki pieniężne i gospodarka realna są w równowadze. Wiele scenariuszy lub punktów w czasie można przedstawić przez dodanie dodatkowych krzywych IS i LM.
W niektórych wersjach wykresu krzywe wykazują ograniczoną wypukłość lub wklęsłość. Zmiany położenia i kształtu krzywych IS i LM, reprezentujące zmieniające się preferencje dotyczące płynności, inwestycji i konsumpcji, zmieniają równowagę poziomów dochodów i stóp procentowych.
Ograniczenia modelu IS-LM
Wielu ekonomistów, w tym wielu keynesistów, sprzeciwia się modelowi IS-LM ze względu na jego uproszczone i nierealistyczne założenia dotyczące makroekonomii. W rzeczywistości Hicks przyznał później, że wady modelu były śmiertelne i prawdopodobnie najlepiej było go używać jako „gadżetu szkolnego, który później zostanie zastąpiony przez coś lepszego”. Kolejne poprawki miały miejsce dla tak zwanych „nowych” lub „zoptymalizowanych” frameworków IS-LM.
Model ten jest ograniczonym narzędziem politycznym, ponieważ nie może wyjaśnić, w jaki sposób należy formułować politykę podatkową lub wydatkową z jakąkolwiek specyfiką. To znacznie ogranicza jego funkcjonalność. Ma bardzo niewiele do powiedzenia na temat inflacji, racjonalnych oczekiwań czy rynków międzynarodowych, chociaż późniejsze modele próbują uwzględniać te idee. Model pomija również tworzenie kapitału i produktywność pracy.