Uprzemysłowienie
Co to jest industrializacja?
Uprzemysłowienie to proces, w którym gospodarka przekształca się z gospodarki głównie rolniczej do opartej na produkcji dóbr. Indywidualna praca fizyczna jest często zastępowana zmechanizowaną masową produkcją, a rzemieślników – liniami montażowymi. Charakterystyka uprzemysłowienia obejmuje wzrost gospodarczy, bardziej efektywny podział pracy i wykorzystanie innowacji technologicznych do rozwiązywania problemów, w przeciwieństwie do uzależnienia od warunków pozostających poza kontrolą człowieka.
Kluczowe wnioski
- Uprzemysłowienie to przejście od gospodarki opartej na rolnictwie lub zasobach w kierunku gospodarki opartej na masowej produkcji.
- Uprzemysłowienie zwykle wiąże się ze wzrostem całkowitych dochodów i poziomu życia w społeczeństwie.
- Wczesna industrializacja nastąpiła w Europie i Ameryce Północnej w XVIII i XIX wieku, a później w innych częściach świata.
- Z biegiem czasu w różnych krajach realizowano liczne strategie uprzemysłowienia, z różnym skutkiem.
Zrozumieć industrializację
Industrializacja jest najczęściej kojarzona z europejską rewolucją przemysłową przełomu XVIII i XIX wieku. Industrializacja miała miejsce również w Stanach Zjednoczonych między 1880 rokiem a Wielkim Kryzysem. Wybuch II wojny światowej doprowadził również do znacznej industrializacji, która zaowocowała wzrostem i rozwojem dużych ośrodków miejskich i przedmieść. Industrializacja jest następstwem kapitalizmu, a jej wpływ na społeczeństwo jest nadal do pewnego stopnia nieokreślony; doprowadziło to jednak do niższego wskaźnika urodzeń i wyższego średniego dochodu.
Rewolucja przemysłowa
Rewolucja przemysłowa wywodzi się z końca XVIII wieku w Wielkiej Brytanii. Przed rozprzestrzenianiem się przemysłowych zakładów produkcyjnych wytwarzanie i przetwarzanie były zwykle wykonywane ręcznie w domach ludzi. Silnik parowy był kluczowym wynalazkiem, ponieważ pozwalał na wiele różnych typów maszyn. Rozwój przemysłu metalowego i tekstylnego pozwolił na masową produkcję podstawowych dóbr osobistych i handlowych. Wraz z rozwojem działalności produkcyjnej branże transportowe, finansowe i komunikacyjne rozwijały się, aby wspierać nowe moce produkcyjne.
Rewolucja przemysłowa doprowadziła niektórych do bezprecedensowego wzrostu bogactwa i dobrobytu finansowego. Doprowadziło to również do zwiększonej specjalizacji siły roboczej i umożliwiło miastom utrzymanie większej liczby ludności, motywując do szybkich zmian demograficznych. Ludzie masowo opuszczali obszary wiejskie, szukając potencjalnych fortun w rozwijających się branżach. Rewolucja szybko rozprzestrzeniła się poza Wielką Brytanię, a centra produkcyjne powstały w Europie kontynentalnej i Stanach Zjednoczonych.
Późniejsze okresy industrializacji
Druga wojna światowa stworzyła bezprecedensowy popyt na niektóre towary przemysłowe, prowadząc do wzrostu zdolności produkcyjnej. Po wojnie odbudowa Europy nastąpiła wraz z masową ekspansją populacji w Ameryce Północnej. To dostarczyło kolejnych katalizatorów, które utrzymały wysokie wykorzystanie mocy produkcyjnych i stymulowały dalszy wzrost działalności przemysłowej. Innowacja, specjalizacja i tworzenie bogactwa były przyczyną i skutkami industrializacji w tym okresie.
Koniec XX wieku był godny uwagi ze względu na szybką industrializację w innych częściach świata, zwłaszcza w Azji Wschodniej. Azjatyckie Tygrysy (Hongkong, Korea Południowa, Tajwan i Singapur) są dobrze znane ze wzrostu gospodarczego, który zmienił ich kraje / dystrykty. Chiny doświadczyły słynnej własnej rewolucji przemysłowej po przejściu w kierunku bardziej mieszanej gospodarki i odejściu od ciężkiego centralnego planowania.
Sposoby industrializacji
W różnych czasach i miejscach stosowano różne strategie i metody uprzemysłowienia, z różnym skutkiem.
Rewolucja przemysłowa w Europie i Stanach Zjednoczonych początkowo miała miejsce w ramach ogólnie merkantylistycznej i protekcjonistycznej polityki rządu, która sprzyjała wczesnemu rozwojowi przemysłu, ale później była kojarzona z bardziej liberalnym lub wolnorynkowym podejściem, które otworzyło rynki na handel zagraniczny jako punkt wyjścia. do produkcji przemysłowej.
Po drugiej wojnie światowej kraje rozwijające się w Ameryce Łacińskiej i Afryce przyjęły strategię industrializacji zastępującej import, która obejmowała protekcjonistyczne bariery w handlu w połączeniu z bezpośrednim subsydiowaniem lub nacjonalizacją przemysłu krajowego.
Niemal w tym samym czasie część Europy i kilka gospodarek wschodnioazjatyckich realizowało alternatywną strategię wzrostu opartego na eksporcie. Strategia ta kładła nacisk na celowe dążenie do handlu zagranicznego w celu budowania przemysłu eksportowego i częściowo zależała od utrzymania słabej waluty, aby eksport był bardziej atrakcyjny dla zagranicznych nabywców. Ogólnie rzecz biorąc, wzrost napędzany eksportem przewyższył zastępującą import industrializację.
Wreszcie, narody socjalistyczne XX wieku wielokrotnie podejmowały różne celowe, centralnie planowane programy industrializacji, prawie całkowicie niezależne od rynków krajowych i zagranicznych. Należą do nich pierwszy i drugi plan pięcioletni w Związku Radzieckim oraz Wielki Skok w Chinach.
Chociaż wysiłki te reorientowały gospodarki na bardziej przemysłową bazę i wzrost produkcji dóbr przemysłowych, towarzyszyły im również ostre represje rządowe, pogarszające się warunki życia i pracy pracowników, a nawet powszechny głód.