Międzynarodowy efekt Fishera (IFE)
Jaki jest międzynarodowy efekt Fishera?
Międzynarodowy efekt Fishera (IFE) to teoria ekonomiczna, która mówi, że oczekiwany rozbieżność między kursem wymiany dwóch walut jest w przybliżeniu równy różnicy między nominalnymi stopami procentowymi ich krajów.
Kluczowe wnioski
- Międzynarodowy efekt Fishera (IFE) stwierdza, że różnice w nominalnych stopach procentowych między krajami można wykorzystać do przewidywania zmian kursów walutowych.
- Według IFE kraje o wyższych nominalnych stopach procentowych doświadczają wyższych stóp inflacji, co spowoduje deprecjację waluty w stosunku do innych walut.
- W praktyce dowody na IFE są mieszane iw ostatnich latach bezpośrednie szacowanie zmian kursów walut na podstawie oczekiwanej inflacji jest bardziej powszechne.
Zrozumienie międzynarodowego efektu Fishera (IFE)
IFE opiera się na analizie stóp procentowych związanych z obecnymi i przyszłymi inwestycjami wolnymi od ryzyka, takimi jak papiery skarbowe, i służy do przewidywania zmian kursów walut. Kontrastuje to z innymi metodami, które wykorzystują stopy inflacji wyłącznie do przewidywania zmian kursów walutowych, zamiast tego funkcjonują jako połączony pogląd wiążący inflację i stopy procentowe z aprecjacją lub deprecjacją waluty.
Teoria ta wywodzi się z koncepcji, że realne stopy procentowe są niezależne od innych zmiennych monetarnych, takich jak zmiany w polityce pieniężnej danego kraju, i zapewniają lepsze wskazanie stanu danej waluty na rynku globalnym. IFE zakłada, że kraje o niższych stopach procentowych prawdopodobnie również doświadczą niższego poziomu inflacji, co może skutkować wzrostem realnej wartości waluty powiązanej w porównaniu z innymi krajami. Z kolei kraje o wyższych stopach procentowych odczują deprecjację wartości swojej waluty.
Ta teoria została nazwana na cześć amerykańskiego ekonomisty Irvinga Fishera.
Obliczanie międzynarodowego efektu Fishera
IFE oblicza się jako:
Na przykład, jeśli stopa procentowa kraju A wynosi 10%, a stopa procentowa kraju B 5%, waluta kraju B powinna wzrosnąć o około 5% w porównaniu z walutą kraju A. Uzasadnienie dla IFE jest takie, że kraj o wyższej stopie procentowej będzie miał również tendencję do wyższej stopy inflacji. Ta zwiększona wysokość inflacji powinna spowodować deprecjację waluty kraju o wyższej stopie procentowej w stosunku do kraju o niższych stopach procentowych.
Efekt Fishera i międzynarodowy efekt Fishera
Efekt Fishera i IFE są modelami pokrewnymi, ale nie można ich stosować zamiennie. Efekt Fishera twierdzi, że kombinacja oczekiwanej stopy inflacji i realnej stopy zwrotu jest reprezentowana w nominalnych stopach procentowych. IFE rozszerza efekt Fishera, sugerując, że ponieważ nominalne stopy procentowe odzwierciedlają przewidywane stopy inflacji, a zmiany kursów walut są napędzane przez stopy inflacji, to zmiany walutowe są proporcjonalne do różnicy między nominalnymi stopami procentowymi obu krajów.
Zastosowanie międzynarodowego efektu Fishera
Badania empiryczne testujące IFE wykazały mieszane wyniki i jest prawdopodobne, że inne czynniki również wpływają na zmiany kursów wymiany walut. Historycznie, w czasach, gdy stopy procentowe były korygowane o bardziej znaczące wielkości, IFE miał większą ważność. Jednak w ostatnich latach oczekiwania inflacyjne i nominalne stopy procentowe na świecie są generalnie niskie, a skala zmian stóp procentowych jest odpowiednio stosunkowo niewielka. Do szacowania oczekiwanych zmian kursów walut częściej wykorzystuje się bezpośrednie wskaźniki stóp inflacji, takie jak wskaźniki cen konsumpcyjnych (CPI).