Wskaźnik przyrostowego wydobycia kapitału (ICOR)
Co to jest przyrostowy współczynnik produkcji kapitału (ICOR)?
Inkrementalny współczynnik produkcji kapitału (ICOR) jest często używanym narzędziem wyjaśniającym związek między poziomem inwestycji dokonanych w gospodarce a wynikającym z tego wzrostem produktu krajowego brutto (PKB). ICOR wskazuje dodatkową jednostkę kapitału lub inwestycji potrzebną do wyprodukowania dodatkowej jednostki produkcji.
Kluczowe wnioski
- Inkrementalny współczynnik produkcji kapitału (ICOR) wyjaśnia związek między poziomem inwestycji dokonanych w gospodarce a wynikającym z tego wzrostem PKB.
- ICOR to miernik, który ocenia krańcową kwotę kapitału inwestycyjnego potrzebnego krajowi lub innemu podmiotowi do wygenerowania następnej jednostki produkcji.
- Niższa wartość ICOR jest preferowana, ponieważ wskazuje, że produkcja w danym kraju jest bardziej wydajna.
- Niektórzy krytycy ICOR zasugerowali, że wykorzystanie ICOR jest ograniczone, ponieważ faworyzuje kraje rozwijające się, które mogą zwiększyć wykorzystanie infrastruktury i technologii, w przeciwieństwie do krajów rozwiniętych, które działają na najwyższym możliwym poziomie.
Zrozumienie współczynnika przyrostowego wydobycia kapitału (ICOR)
ICOR to miernik, który ocenia krańcową kwotę kapitału inwestycyjnego potrzebnego krajowi lub innemu podmiotowi do wygenerowania następnej jednostki produkcji.
Ogólnie rzecz biorąc, wyższa wartość ICOR nie jest preferowana, ponieważ wskazuje, że produkcja jednostki jest nieefektywna. Miara jest stosowana głównie do określania poziomu wydajności produkcji w kraju.
Niektórzy krytycy ICOR zasugerowali, że jego zastosowania są ograniczone, ponieważ istnieją ograniczenia dotyczące tego, jak wydajne kraje mogą się opierać na dostępnej technologii. Na przykład kraj rozwijający się może teoretycznie zwiększyć swój PKB o większy margines przy określonej ilości zasobów niż jego rozwinięty odpowiednik.
Dzieje się tak, ponieważ kraj rozwinięty już działa na najwyższym poziomie technologii i infrastruktury, podczas gdy kraj rozwijający się ma pole do poprawy. Wszelkie dalsze ulepszenia w kraju rozwiniętym musiałyby wynikać z bardziej kosztownych badań i rozwoju (B + R), podczas gdy kraj rozwijający się może wdrożyć istniejącą technologię, aby poprawić swoją sytuację.
ICOR można obliczyć jako:
Na przykład załóżmy, że Kraj X ma przyrostowy współczynnik produkcji kapitału (ICOR) wynoszący 10. Oznacza to, że do wygenerowania 1 dolara dodatkowej produkcji konieczne jest zainwestowanie kapitału o wartości 10 USD. Ponadto, jeżeli ICOR kraju X wynosił w zeszłym roku 12, oznacza to, że kraj X stał się bardziej efektywny w wykorzystywaniu kapitału.
Ograniczenia współczynnika przyrostowego wydobycia kapitału (ICOR)
W przypadku gospodarek rozwiniętych dokładne oszacowanie ICOR wiąże się z wieloma problemami. Podstawowym zarzutem krytyków jest niemożność dostosowania się do nowej gospodarki; gospodarka coraz bardziej napędzana wartościami niematerialnymi, które są trudne do zmierzenia lub zarejestrowania.
Na przykład w XXI wieku na firmy coraz większy wpływ wywiera projektowanie, budowanie marki, badania i rozwój oraz oprogramowanie, z których wszystkie trudniej jest uwzględnić w poziomach inwestycji i PKB niż aktywa materialne, takie jak maszyny, budynki i komputery; znamiona okresów przemysłowych.
Opcje dostępne na żądanie, takie jak oprogramowanie jako usługa (SaaS), znacznie zmniejszyły zapotrzebowanie na inwestycje w środki trwałe. Można to jeszcze bardziej rozszerzyć dzięki pojawieniu się modeli „as-a-service” dla prawie wszystkiego. Wszystko to składa się na to, że firmy zwiększają poziom produkcji dzięki przedmiotom, które są teraz rozliczane w kosztach, a nie kapitalizowane, a zatem są uważane za inwestycję.
Przykład z prawdziwego świata
Jako prawdziwy przykład użycia ICOR weźmy przykład Indii. Grupa robocza komisji planowania w Indiach przedstawiła wymaganą stopę inwestycji, która byłaby potrzebna do osiągnięcia różnych wyników wzrostu w 12. planie pięcioletnim. W przypadku stopy wzrostu wynoszącej 8% stopa inwestycji po cenie rynkowej musiałaby wynosić 30,5%, podczas gdy w przypadku stopy wzrostu wynoszącej 9,5% wymagana byłaby stopa inwestycji wynosząca 35,8%.
Stopy inwestycji w Indiach spadły z poziomu 36,8% produktu krajowego brutto (PKB) w latach 2007-2008 do 30,8% w latach 2012-2013. Tempo wzrostu w tym samym okresie spadło z 9,6% do 6,2%.
Najwyraźniej spadek wzrostu w Indiach w tym okresie jest bardziej dramatyczny i bardziej stromy niż spadek stóp inwestycji. Dlatego muszą istnieć przyczyny poza stopami oszczędności i inwestycji, które tłumaczyłyby spadek tempa wzrostu indyjskiej gospodarki. W przeciwnym razie gospodarka staje się coraz bardziej nieefektywna. Od 2019 r. Tempo wzrostu PKB Indii wyniosło 4,23%, a stopa inwestycji jako procent PKB 30,21%.