W jaki sposób doradcy inwestycyjni obliczają, ile dywersyfikacji potrzebują ich portfele?
Skutecznym narzędziem doradców inwestycyjnych w celu określenia wielkości dywersyfikacji niezbędnej dla portfela jest nowoczesna teoria portfela (MPT). MPT służy do określenia efektywnej granicy optymalizacji portfela i wykorzystuje dywersyfikację, aby osiągnąć ten cel. Efektywna granica zapewnia maksymalny zwrot możliwy do uzyskania przy określonej kwocie podejmowanego ryzyka.
MPT stwierdza, że dla danego portfela aktywów istnieje zoptymalizowana kombinacja zapasów i aktywów, aby zapewnić jak największy zwrot przy danym poziomie ryzyka. MPT wykorzystuje dywersyfikację, alokację aktywów i okresowe równoważenie w celu optymalizacji portfeli. MPT został po raz pierwszy stworzony przez Harry’ego Markowitza w latach pięćdziesiątych XX wieku i ostatecznie zdobył za to Nagrodę Nobla. Kolejne innowacje MPT dodały obliczanie obligacji skarbowych (obligacji skarbowych) i bonów skarbowych (bonów skarbowych) jako aktywa wolne od ryzyka, które przesuwają granicę efektywności.
Korelacja
MPT używa statystycznych miar korelacji do określenia relacji między aktywami w portfelu. Współczynnik korelacji jest miarą zależności między tym, jak dwa aktywa poruszają się razem i jest mierzony w skali od -1 do +1. Współczynnik korelacji równy 1 reprezentuje doskonały pozytywny związek, w którym aktywa poruszają się razem w tym samym kierunku w tym samym stopniu. Współczynnik korelacji wynoszący -1 oznacza doskonałą ujemną korelację między dwoma aktywami, co oznacza, że poruszają się one w przeciwnych kierunkach.
Współczynnik korelacji oblicza się, dzieląc kowariancję dwóch aktywów przez iloczyn odchylenia standardowego obu aktywów. Korelacja jest zasadniczo statystyczną miarą zróżnicowania. Włączenie aktywów do portfela, które mają ujemną korelację, może pomóc zmniejszyć ogólną zmienność i ryzyko dla tej kombinacji aktywów. (Powiązane informacje można znaleźć w artykule „ Jak obliczyć korelację za pomocą programu Excel? ”)
Osiągnięcie optymalnej dywersyfikacji w celu zmniejszenia niesystematycznego ryzyka
MPT pokazuje, że łączenie większej liczby aktywów w portfelu zwiększa dywersyfikację, podczas gdy odchylenie standardowe lub zmienność portfela jest zmniejszana. Jednak maksymalną dywersyfikację osiąga się przy około 30 akcjach w portfelu. Po tym momencie włączenie większej liczby aktywów powoduje znikomą dywersyfikację. Dywersyfikacja jest przydatna w zmniejszaniu niesystematycznego ryzyka. Ryzyko niesystematyczne to ryzyko związane z określonym zasobem lub sektorem.
Na przykład każda akcja w portfelu wiąże się z ryzykiem związanym z negatywnymi wiadomościami wpływającymi na tę akcję. Dzięki dywersyfikacji w inne akcje i sektory, spadek jednego aktywa ma mniejszy wpływ na większy portfel. Dywersyfikacja nie jest jednak w stanie zmniejszyć ryzyka systemowego, które jest związane z całym rynkiem. W okresach dużej zmienności aktywa stają się bardziej skorelowane i mają większą tendencję do poruszania się w tym samym kierunku. Jedynie bardziej wyrafinowane strategie zabezpieczające mogą ograniczyć ryzyko systematyczne.
Przez lata MPT było krytykowane. Jedną z głównych zarzutów jest to, że MPT zakłada rozkład Gaussa zwrotów z aktywów. Zwroty finansowe często nie są zgodne z rozkładami symetrycznymi, takimi jak rozkład Gaussa. MPT zakłada ponadto, że korelacja między aktywami jest statyczna, podczas gdy w rzeczywistości stopień korelacji między aktywami może się zmieniać. Granica efektywna podlega przesunięciom, których MPT może nie odzwierciedlać dokładnie.
(Powiązane informacje można znaleźć w artykule: „ Jak zdywersyfikować swój portfel poza akcje ”).