Jak określić wymogi dotyczące współczynnika wypłacalności w ramach umowy Bazylea III

Bazylea III – określana również jako Trzecia Umowa Bazylejska lub Standardy Bazylejskie – to międzynarodowe porozumienie regulacyjne z 2009 r., Które wprowadziło zestaw reform mających na celu poprawę regulacji, nadzoru i zarządzania ryzykiem w międzynarodowym sektorze bankowym.

Bazylea III wymagała, aby banki utrzymywały odpowiednie wskaźniki dźwigni i utrzymywały pod ręką określony poziom kapitału rezerwowego. Ramy te zostały wprowadzone w odpowiedzi na braki w przepisach finansowych ujawnione w wyniku kryzysu finansowego w latach 2007–2008.

Wskaźnik dźwigni to miara finansowa, która ocenia, ile kapitału  ma postać  długu  i ocenia zdolność firmy do wywiązania się ze swoich zobowiązań finansowych. Kapitał rezerwowy odnosi się do  buforów kapitałowych,  które banki muszą ustanowić, aby spełnić wymogi regulacyjne. Współczynnik wypłacalności mierzy kapitał banku w stosunku do jego aktywów ważonych ryzykiem.

Jaki jest współczynnik wypłacalności?

Współczynnik wypłacalności jest kluczowym miernikiem używanym do pomiaru zdolności przedsiębiorstwa do spłaty zobowiązań i jest często używany przez potencjalnych pożyczkodawców. Współczynnik wypłacalności wskazuje, czy przepływy pieniężne przedsiębiorstwa są wystarczające, aby sprostać krótko- i  długoterminowym zobowiązaniom.

Współczynnik wypłacalności służy do określenia minimalnej kwoty kapitału własnego, którą banki muszą utrzymywać w swoich bilansach. Współczynnik wypłacalności – znany również jako współczynnik kapitału opartego na ryzyku – oblicza się poprzez podzielenie kapitału regulacyjnego przez aktywa ważone ryzykiem.

Aktywa ważone ryzykiem to aktywa instytucji finansowej lub ekspozycje pozabilansowe ważone zgodnie z ryzykiem danego aktywa. Aktywa ważone ryzykiem są mianownikiem przy obliczaniu współczynnika wypłacalności zgodnie z postanowieniami ostatecznej zasady Bazylea III.

Zgodnie z  Bazyleą III minimalny  współczynnik wypłacalności,  jaki muszą utrzymywać banki, wynosi 8%.

Wzór na współczynnik wypłacalności

Wzór na obliczenie współczynnika wypłacalności wygląda następująco:

Bazylea III – zwiększone wymagania dotyczące kapitału podstawowego

Bazylea III zwiększyła wartość kapitału podstawowego, który banki muszą posiadać. Na przykład, zgodnie z Bazyleą III, banki są zobowiązane do posiadania 4,5% kapitału podstawowego aktywów ważonych ryzykiem, z dodatkowym buforem w wysokości 1,5%. Procent kapitału podstawowego wzrósł w stosunku do Bazylei II, która wymagała jedynie 2%. Bazylea III opiera się na dokumentach  Bazylea I  i  Bazylea II  , kładąc nacisk na poprawę zdolności sektora bankowego do radzenia sobie ze stresem finansowym, poprawę zarządzania ryzykiem i promowanie przejrzystości. Mówiąc bardziej ogólnie, Bazylea III miała zapobiec przyszłym krachom gospodarczym.

W następstwie kryzysu kredytowego z 2008 r., Uchwalenie Bazylei III miało na celu poprawę zarządzania ryzykiem w instytucjach finansowych. Bazylea III zmieniła sposób obliczania aktywów ważonych ryzykiem. W ramach Bazylei III długowi rządowemu Stanów Zjednoczonych i papierom wartościowym przypisuje się wagę ryzyka równą 0%, podczas gdy hipoteczne kredyty mieszkaniowe, które nie są gwarantowane przez rząd Stanów Zjednoczonych, mają wagę od 35 do 100%, w zależności od ruchomej skali oceny ryzyka. Wcześniej w ramach Bazylei II hipoteki mieszkaniowe miały stałą wagę ryzyka równą 100% lub 50%.

Bazylea III zwiększyła wagę ryzyka dla poszczególnych transakcji bankowych, w szczególności transakcji swapowych. Krytycy Bazylei III twierdzą, że nakłada ona na banki nieuzasadnione regulacje w zakresie tych działań handlowych i rzekomo obniżyła ich rentowność. Bazylea III zachęca do handlu swapami na scentralizowanych giełdach w celu zmniejszenia ryzyka niewypłacalności kontrahenta, często wymienianego jako główna przyczyna kryzysu finansowego w 2008 roku. W odpowiedzi wiele banków poważnie ograniczyło swoją działalność handlową lub sprzedało swoje punkty handlowe niebankowym instytucjom finansowym.

Bazylea III została wprowadzona wkrótce po kryzysie kredytowym w 2008 r. Przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego, konsorcjum banków centralnych z 28 krajów. stan na 1 stycznia 2022 r.