Wielka recesja
Jaka była wielka recesja?
Wielka recesja była gwałtownym spadkiem aktywności gospodarczej pod koniec XXI wieku. Uważa się, że jest to najbardziej znaczący kryzys od czasu Wielkiego Kryzysu. Termin Wielka Recesja odnosi się zarówno do amerykańskiej recesji, która oficjalnie trwała od grudnia 2007 do czerwca 2009, jak i do wynikającej z niej globalnej recesji w 2009 roku. Załamanie gospodarcze zaczęło się, gdy rynek mieszkaniowy w USA przeszedł od boomu do załamania, a duże ilości kredytów hipotecznych papiery wartościowe (MBS ) i instrumenty pochodne straciły znaczną wartość.
Kluczowe wnioski
- Wielka recesja odnosi się do spowolnienia gospodarczego w latach 2007-2009 po pęknięciu bańki mieszkaniowej w USA i światowym kryzysie finansowym.
- Wielka Recesja była najpoważniejszą recesją gospodarczą w Stanach Zjednoczonych od czasu Wielkiego Kryzysu w latach trzydziestych XX wieku.
- W odpowiedzi na wielką recesję władze federalne wyzwoliły bezprecedensową politykę fiskalną, monetarną i regulacyjną, której niektórym, ale nie wszystkim, przypisuje się późniejsze ożywienie.
Zrozumieć wielką recesję
Termin Wielka Recesja jest grą na podstawie terminu Wielki Kryzys. To ostatnie miało miejsce w latach trzydziestych XX wieku i charakteryzowało się spadkiem produktu krajowego brutto (PKB) o ponad 10% oraz stopą bezrobocia, która w pewnym momencie osiągnęła 25%. Chociaż nie istnieją żadne wyraźne kryteria odróżniające depresję od poważnej recesji, ekonomiści są niemal zgodni co do tego, że spowolnienie pod koniec 2000 roku, podczas którego PKB w USA spadł o 0,3% w 2008 r. I 2,8% w 2009 r., A bezrobocie na krótko osiągnęło 10. %, nie osiągnęło stanu depresji. Jest to jednak bez wątpienia najgorsze spowolnienie gospodarcze w ostatnich latach.
Przyczyny Wielkiej Recesji
Według raportu Financial Crisis Enquiry z 2011 r. Wielkiej Recesji można było uniknąć. Nominowani, w tym sześciu Demokratów i czterech Republikanów, przytoczyli kilka kluczowych czynników, które, jak twierdzą, doprowadziły do spowolnienia.
Po pierwsze, w raporcie stwierdzono, że rząd nie regulował branży finansowej. Brak regulacji obejmował niezdolność Fed do ograniczenia toksycznych kredytów hipotecznych.
Następnie było zbyt wiele firm finansowych, które podejmowały zbyt duże ryzyko. System bankowy cień, który obejmował przedsiębiorstwa inwestycyjne wzrosły rywalizować depozytowego systemu bankowego, ale nie był pod kontrolą tego samego lub regulacji. Kiedy system równoległego systemu bankowego zawiódł, wynik wpłynął na przepływ kredytów do konsumentów i przedsiębiorstw.
Inne przyczyny zidentyfikowane w raporcie to nadmierne zaciąganie pożyczek przez konsumentów i korporacje oraz prawodawców, którzy nie byli w stanie w pełni zrozumieć załamującego się systemu finansowego.
Geneza i konsekwencje wielkiej recesji
W następstwie recesji z 2001 r. I ataków na World Trade Center z 11 września 2001 r. Rezerwa Federalna Stanów Zjednoczonych obniżyła stopy procentowe do najniższych poziomów obserwowanych do tego czasu w erze po Bretton Woods, próbując utrzymać stabilność gospodarczą.. Fed utrzymywał niskie stopy procentowe do połowy 2004 roku. W połączeniu z polityką federalną mającą na celu zachęcanie do posiadania domów, te niskie stopy procentowe pomogły wywołać gwałtowny wzrost na rynkach nieruchomości i rynków finansowych oraz dramatyczną ekspansję całkowitego zadłużenia hipotecznego. Innowacje finansowe, takie jak nowe rodzaje kredytów subprime i regulowane kredyty hipoteczne, umożliwiły kredytobiorcom, którzy w innym przypadku nie kwalifikowaliby się do uzyskania odpowiednich kredytów, na uzyskanie hojnych kredytów mieszkaniowych w oparciu o oczekiwania, że stopy procentowe pozostaną niskie, a ceny domów będą rosły w nieskończoność.
Jednak w latach 2004-2006 Rezerwa Federalna systematycznie podnosiła stopy procentowe, próbując utrzymać stabilne stopy inflacji w gospodarce. Wraz ze wzrostem rynkowych stóp procentowych, przepływ nowych kredytów przez tradycyjne kanały bankowe do nieruchomości zmniejszył się. Być może poważniej, oprocentowanie istniejących regulowanych kredytów hipotecznych i jeszcze bardziej egzotycznych pożyczek zaczęło zmieniać się na znacznie wyższym poziomie, niż spodziewało się wielu kredytobiorców. Rezultatem było pęknięcie czegoś, co później powszechnie uznano za bańkę mieszkaniową.
Podczas boomu mieszkaniowego w Ameryce w połowie 2000 roku instytucje finansowe zaczęły sprzedawać papiery wartościowe zabezpieczone hipotecznie i wyrafinowane produkty pochodne na bezprecedensowych poziomach. Kiedy w 2007 r. Załamał się rynek nieruchomości, wartość tych papierów gwałtownie spadła. Rynki kredytowe, które sfinansowały bańkę mieszkaniową, szybko podążyły za spadkiem cen nieruchomości, ponieważ w 2007 r. Zaczął się rozwijać kryzys kredytowy. Wypłacalność banków i instytucji finansowych o nadmiernej dźwigni finansowej osiągnęła punkt krytyczny, począwszy od upadku Bear Stearns w marcu. 2008.
Sprawy osiągnęły punkt kulminacyjny później tego roku wraz z bankructwem 8,7 miliona miejsc pracy, według US Bureau of Labor Statistics, powodując podwojenie stopy bezrobocia. Co więcej, amerykańskie gospodarstwa domowe straciły około 19 bilionów dolarów wartości netto w wyniku spadku na giełdzie, według Departamentu Skarbu USA. Oficjalna data zakończenia Wielkiej Recesji to czerwiec 2009 r.
Ważny
Ustawa Dodda-Franka uchwalona w 2010 roku przez prezydenta Baracka Obamę dała rządowi kontrolę nad upadającymi instytucjami finansowymi i możliwość ustanowienia ochrony konsumentów przed drapieżnymi pożyczkami.
Odpowiedź na wielką recesję
Agresywna polityka monetarna Rezerwy Federalnej i innych banków centralnych w reakcji na wielką recesję, choć powszechnie uznawana za zapobieganie jeszcze większym szkodom dla światowej gospodarki, była również krytykowana za wydłużenie czasu potrzebnego całej gospodarce na ożywienie i położenie prace ziemne pod kątem późniejszych recesji.
Polityka pieniężna i fiskalna
Na przykład Fed obniżył główną stopę procentową do prawie zera, aby promować płynność, i w bezprecedensowym posunięciu udzielił bankom oszałamiającej kwoty 7,7 bln USD pożyczek ratunkowych w ramach polityki znanej jako luzowanie ilościowe. Ta masowa reakcja polityki pieniężnej w pewnym sensie oznaczała podwojenie ekspansji monetarnej z początku 2000 r., Która przede wszystkim napędzała bańkę na rynku nieruchomości.
Wraz z zalaniem płynności przez Fed rząd federalny Stanów Zjednoczonych rozpoczął masowy program American Recovery and Reinvestment Act, według Kongresu Biuro Budżetowe. Ta polityka pieniężna i fiskalna spowodowała zmniejszenie bezpośrednich strat głównych instytucji finansowych i dużych korporacji, ale zapobiegając ich likwidacji, utrzymywała również gospodarkę w dużej części tej samej struktury gospodarczej i organizacyjnej, która przyczyniła się do kryzysu.
Ustawa Dodda-Franka
Rząd nie tylko wprowadził pakiety stymulacyjne do systemu finansowego, ale także wprowadził nowe regulacje finansowe. Według niektórych ekonomistów uchylenie ustawy Glassa-Steagalla – regulacji z czasów depresji – w latach 90. przyczyniło się do recesji. Uchylenie rozporządzenia umożliwiło niektórym większym bankom w Stanach Zjednoczonych połączenie się i utworzenie większych instytucji. W 2010 roku prezydent Barack Obama podpisał ustawę Dodda-Franka, aby dać rządowi rozszerzone uprawnienia regulacyjne w sektorze finansowym.
Rząd federalny USA wydał 787 miliardów dolarów na wydatki związane z deficytem, starając się ożywić gospodarkę podczas Wielkiej Recesji na mocy amerykańskiej ustawy o odbudowie i reinwestycji, według Kongresowego Biura Budżetowego.
Ustawa zapewniła rządowi pewną kontrolę nad instytucjami finansowymi, które znalazły się na krawędzi upadku, i pomogła we wdrożeniu ochrony konsumentów przed drapieżnymi pożyczkami.
Jednak krytycy Dodda-Franka zauważają, że gracze i instytucje sektora finansowego, które aktywnie napędzały i czerpały zyski z drapieżnych pożyczek i powiązanych praktyk w okresie baniek mieszkaniowych i finansowych, były również głęboko zaangażowane zarówno w tworzenie nowego prawa, jak i agencje administracji Obamy oskarżone o z jego wdrożeniem.
Ożywienie po wielkiej recesji
Postępując zgodnie z tą polityką (niektórzy twierdzą, że mimo to) gospodarka stopniowo się ożywiła. Realny PKB osiągnął dno w drugim kwartale 2009 r. I odzyskał swój szczyt sprzed recesji w drugim kwartale 2011 r., Trzy i pół roku po początkowym rozpoczęciu oficjalnej recesji. Rynki finansowe odżyły, gdy powódź płynności zalała przede wszystkim Wall Street.
Dow Jones Industrial Average (DJIA), który stracił ponad połowę swojej wartości z jego August 2007 szczyt, zaczął odzyskiwać w marcu 2009 roku, a cztery lata później, w marcu 2013 roku, złamał jej wysoką 2007. W przypadku pracowników i gospodarstw domowych sytuacja była mniej różowa. Bezrobocie wyniosło 5% pod koniec 2007 r., Osiągnęło wysoki poziom 10% w październiku 2009 r. I nie powróciło do 5% do 2015 r., Czyli prawie osiem lat po rozpoczęciu recesji. Mediana realnego dochodu gospodarstwa domowego nie przekroczyła poziomu sprzed recesji do 2016 r.
Krytycy reakcji politycznej i tego, jak ukształtowała ożywienie, argumentują, że fala płynności i wydatków na deficyt przyczyniła się znacznie do wzmocnienia politycznie powiązanych instytucji finansowych i wielkiego biznesu kosztem zwykłych ludzi i mogła faktycznie opóźnić ożywienie, wiążąc rzeczywiste zasoby gospodarcze w branżach i działaniach, które zasługiwały na niepowodzenie, a ich aktywa i zasoby trafiają w ręce nowych właścicieli, którzy mogliby je wykorzystać do tworzenia nowych firm i miejsc pracy.