Ścieżka schodzenia
Co to jest ścieżka schodzenia?
Ścieżka schodzenia odnosi się do formuły, która definiuje zestaw alokacji aktywów funduszu z datą docelową na podstawie liczby lat do daty docelowej. Ścieżka schodzenia tworzy alokację aktywów, która zazwyczaj staje się bardziej konserwatywna (tj. Obejmuje więcej aktywów o stałym dochodzie i mniej akcji), gdy fundusz zbliża się do daty docelowej.
Jak działa ścieżka schodzenia
Fundusz z datą docelową to fundusz oferowany przez firmę inwestycyjną, która stara się powiększać aktywa przez określony czas w celu osiągnięcia określonego celu (np. Emerytury), stając się automatycznie bardziej konserwatywny w miarę upływu czasu. Każda rodzina funduszy z datą docelową ma inną ścieżkę schodzenia, która określa, jak zestaw aktywów zmienia się w miarę zbliżania się daty docelowej. Niektóre mają bardzo stromą trajektorię, stając się dramatycznie bardziej konserwatywne zaledwie kilka lat przed docelową datą. Inni przyjmują bardziej stopniowe podejście.
Zestaw aktywów w docelowym dniu również może być całkiem inny. Niektóre fundusze z datą docelową zakładają, że inwestorowi zależy na wysokim stopniu bezpieczeństwa i płynności, ponieważ mogą przeznaczyć te fundusze na zakup renty na emeryturę. Inne fundusze z datą docelową zakładają, że inwestor posiada fundusze i dlatego zawiera więcej akcji w zestawie aktywów, co odzwierciedla dłuższy horyzont czasowy.
Fundusze na datę docelową stały się popularne wśród osób oszczędzających na emeryturę. Opierają się na prostym założeniu, że im młodszy inwestor lub im dłuższy horyzont czasowy przed emeryturą, tym większe ryzyko, które można podjąć, co odpowiednio zwiększa oczekiwane zyski. Na przykład portfel młodego inwestora powinien zawierać głównie akcje. Z kolei starszy inwestor posiadałby bardziej konserwatywny portfel, z mniejszą liczbą akcji i większą liczbą inwestycji o stałym dochodzie.
Rodzaje ścieżek schodzenia
Schodząca ścieżka schodzenia
Inwestor, który stosuje malejącą ścieżkę schodzenia, stopniowo zmniejsza swoją alokację akcji każdego roku, gdy zbliża się do emerytury. Na przykład w wieku 50 lat inwestor, który posiada 40% akcji w portfelu, może corocznie zmniejszać swoje przydziały kapitału o 1%. Zwiększyliby wówczas alokację bezpieczniejszych aktywów, takich jak bony skarbowe.
Statyczna ścieżka schodzenia
Portfel wykorzystujący statyczną ścieżkę schodzenia zachowuje te same alokacje. Na przykład inwestor może posiadać 65% akcji i 35% obligacji. Jeżeli alokacje te różnią się ze względu na zmiany cen aktywów, portfel jest ponownie zbilansowany.
Wschodząca ścieżka schodzenia
Portfele, które stosują to podejście, mają początkowo większą alokację obligacji w porównaniu z akcjami. Alokacja kapitału rośnie wraz z zapadalnością obligacji, o ile akcje w portfelu nie tracą na wartości. Na przykład portfel inwestora może zaczynać się od alokacji 70% obligacji i 30% akcji. Po zapadalności dużej części obligacji portfel może zawierać 60% akcji i 40% obligacji.