Ustawa o godziwych warunkach mieszkaniowych

Co to jest ustawa o sprawiedliwym mieszkaniu?

Fair Housing Act to ustawa federalna uchwalona w 1968 roku, która zabrania dyskryminacji przy zakupie, sprzedaży, wynajmie lub finansowaniu mieszkań – prywatnych lub publicznych – ze względu na rasę, kolor skóry, płeć, narodowość lub religię. Statut był kilkakrotnie nowelizowany, w tym w 1988 r. O niepełnosprawność i status rodzinny. Przepisy stanowe i lokalne mogą rozszerzać te zabezpieczenia w niektórych jurysdykcjach, ale nie mogą ich umniejszać ani zmniejszać.

Ustawa o godziwych warunkach mieszkaniowych jest również znana jako tytuł VIII ustawy o prawach obywatelskich z 1968 r.

Zrozumienie ustawy Fair Housing Act

Amerykański Departament Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast (HUD) jest głównym egzekutorem Fair Housing Act. Witryna HUD zawiera dodatkowe informacje na temat tego, co stanowi dyskryminację w świetle prawa i jak postępować, jeśli dana osoba uważa, że ​​jej włączenie do chronionej klasy w jakiś sposób negatywnie wpłynęło na decyzję.

Akt Praw Obywatelskich od 1964 roku utorował drogę do tych przepisów. Ustawa o prawach obywatelskich została przyjęta przez Kongres w bezpośredniej odpowiedzi na ruch mający na celu położenie kresu segregacji rasowej i niesprawiedliwości w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku. Ustawa o godziwych warunkach mieszkaniowych została przyjęta przez Kongres niecały tydzień po zamachu na wielebnego dr Martina Luthera Kinga Jr. i była ostatnim z trzech wielkich aktów prawnych uchwalonych podczas Ruchu Praw Obywatelskich.5

W 1974 roku rząd federalny rozszerzył ustawę Fair Housing Act o ochronę płci, aw 1988 roku o ochronę rodzin z dziećmi i osób niepełnosprawnych. W różnych jurysdykcjach stanowych i lokalnych dodano specjalne zabezpieczenia dotyczące orientacji seksualnej i innych kategorii.

Na przykład w Nowym Jorku bank lub właściciel nie może zapytać o karalność osoby, mówi Damon P. Howard, prawnik ds. Nieruchomości w Nowym Jorku, który zajmuje się sporami sądowymi dotyczącymi nieruchomości mieszkalnych i handlowych. Jak zauważa Howard, Nowy Jork zabrania również dyskryminacji ze względu na status imigracyjny lub legalny zawód. Zakazy dyskryminacji rasowej zostały rozszerzone o noszenie etnicznych fryzur, takich jak dredy, a także innych atrybutów.

Co wpływa na dyskryminację mieszkaniową?

Oto kilka przykładów tego, co można uznać za nielegalną dyskryminację zgodnie z prawem:

• Właściciel mówi, że mieszkanie jest dostępne, gdy potencjalny najemca dzwoni z zapytaniem przez telefon, ale widząc, że osoba pytająca jest Afroamerykaninem, mówi, że mieszkanie zostało właśnie wynajęte. Po wysłuchaniu zapytania od członka innej rasy, właściciel mówi, że jest znowu dostępny.
• Agent nieruchomości odmawia pokazania domu na sprzedaż w określonej okolicy ze względu na rasę, religię lub pochodzenie etniczne kupującego – lub odwrotnie, kieruje kupującego do innej dzielnicy, gdy poprosił o obejrzenie nieruchomości w innym miejscu w tej samej cenie zasięg.
• Pożyczkodawca hipoteczny obciąża wnioskodawcę wyższą stopą procentową za pożyczkę na zakup domu w dzielnicy z przewagą latynoskiej niż w dzielnicy przeważnie białej, lub kieruje pożyczkobiorcę do pożyczki na mniej korzystnych warunkach ze względu na płeć, rasę lub narodowość.
• Nowoczesne kondominium wielorodzinne nie spełnia wymogów dostępności dla budynków wzniesionych po 1991 r., Przez co potencjalny nabywca poruszający się na wózku inwalidzkim nie może uzyskać dostępu do lokalu ani parkingu.
• Agent wynajmujący odmawia wynajęcia mieszkania żadnej samotnej kobiecie z dziećmi.

Egzekwowanie przepisów Fair Housing Act

Zgodnie z ustawą Fair Housing Act Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych (DOJ) może wnieść pozew przeciwko oskarżonemu, któremu zarzuca się, że dopuszczał się „wzorca lub praktyki” dyskryminacji lub dyskryminował grupę ludzi, tak że kwestia „ ogólne znaczenie publiczne ”. Sądy orzekły, że do uznania prokuratora generalnego Stanów Zjednoczonych należy decyzja, co jest sprawą „o ogólnym znaczeniu publicznym”.

W przypadkach, które obejmują dyskryminację w zakresiewzorzec lub praktyka dyskryminacji lub gdy odmowa praw grupie wiąże się z kwestią o znaczeniu publicznym. Departament Sprawiedliwości może również wnieść oskarżenie karne, jeśli do dyskryminacji używana jest siła lub groźba użycia siły.

Osoby fizyczne mogą również złożyć skargę na dyskryminację do HUD lub wnieść pozew do sądu federalnego lub stanowego. Departament Sprawiedliwości składa pozwy w imieniu osób na podstawie skierowań z HUD.

Jeśli jakaś osoba złoży skargę do HUD, agencja powinna zbadać sprawę w odpowiednim czasie. Jeśli skarga nie może zostać rozwiązana w drodze postępowania pojednawczego, HUD decyduje, czy istnieje uzasadniony powód, aby sądzić, że prawo federalne zostało naruszone. Jeśli HUD znajdzie uzasadniony powód, przygotowuje zarzut dyskryminacji. W ciągu 30 dni osoba zarzucająca dyskryminację lub pozwany mogą zdecydować, czy oskarżenie zostanie rozpatrzone w sądzie federalnym, czy w sądzie administracyjnym HUD.