Taryfa środowiskowa

Co to jest taryfa środowiskowa?

Taryfa środowiskowa, znana również jako ekotaryfa, to podatek nakładany na produkty importowane z krajów, w których kontrola zanieczyszczenia środowiska jest nieodpowiednia. Stanowią mechanizm zapobiegający ignorowaniu przez narody kontroli środowiskowych w celu zwiększenia eksportu. Bezpośrednie taryfy środowiskowe są rzadkością, ponieważ są sprzeczne z międzynarodowymi zobowiązaniami i traktatami handlowymi, chociaż inne środki handlowe o podobnych celach środowiskowych stały się bardziej powszechne.

Zrozumienie taryf środowiskowych

Taryfa środowiskowa jest w istocie podatkiem od grzechu, mającym na celu karanie krajów o łagodniejszej polityce środowiskowej poprzez uczynienie handlu z nimi droższym i mniej pożądanym. Zwolennicy taryf środowiskowych uważają, że taryfy te prowadzą do harmonijnego połączenia wysiłków narodów w celu ustanowienia norm środowiskowych i że podatki zachęcają kraje niestosujące się do nich do ulepszania swoich procesów.

W 1991 r. Do Senatu USA wpłynęła wczesna propozycja taryfy ekologicznej, która nałożyłaby cła wyrównawcze na towary z krajów, które nie egzekwowały skutecznej kontroli zanieczyszczeń w sposób, który stanowiłby niesprawiedliwe subsydium do ich eksportu. Jednak ustawa ta nigdy nie została uchwalona. Ponadto z różnych powodów taryfy środowiskowe, które nakładają tego rodzaju bariery handlowe, okazały się politycznie niepożądane.

Po pierwsze, kraje rozwijające się lub słabiej rozwinięte (LDC) wyraziły obawy, że kraje rozwinięte mogą narzucać nieracjonalne standardy, do których kraje rozwijające się i słabo rozwinięte nie mogą się stosować. Przeciwny argument utrzymuje, że część deklarowanego zamiaru wczesnych prób wprowadzenia taryf środowiskowych miała w szczególności na celu zapobieżenie międzynarodowemu wyścigowi do dna wśród wschodzących gospodarek rynkowych. Normy te mogą również być tylko preteksty dla protekcjonistycznych barier handlowych wobec nich, które mogą zagrozić rentowności swoich narodów gospodarek.

Konsensus w sprawie nałożenia ceł środowiskowych był zatem postrzegany jako niekorzystny dla celów rozwoju międzynarodowego i globalizacji. Z tego powodu taryfy środowiskowe nigdy nie uzyskały akceptacji w ramach Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) ani Światowej Organizacji Handlu (WTO).

Podejścia alternatywne

Zamiast nakładania karnych taryf środowiskowych, bardziej akceptowanym podejściem było obniżenie taryf w odniesieniu do tak zwanych „towarów środowiskowych”. Podejście to zostało formalnie przyjęte w ramach rundy negocjacji WTO z Ad-Dauhy w 2001 r., Kiedy ministrowie uzgodnili co do zasady zmniejszenie lub zniesienie barier taryfowych i pozataryfowych w zakresie towarów i usług środowiskowych.

Dobra środowiskowe obejmują urządzenia kontrolujące zanieczyszczenie, takie jak konwertery katalityczne i płuczki kominowe, lub towary związane z energią odnawialną, takie jak turbiny wiatrowe. Uważa się, że poprzez obniżenie barier w handlu tymi i podobnymi towarami zamiast podnoszenia barier dla towarów wytwarzających zanieczyszczenia, cele promowania zdrowej polityki środowiskowej i wspierania globalnego rozwoju gospodarczego stają się bardziej zgodne. Niektórzy krytycy argumentują zamiast tego, że rozwój gospodarczy poprzez industrializację, mechanizację rolnictwa i globalny transport towarów na duże odległości jest z natury sprzeczny z promowaniem zdrowego globalnego środowiska.

Oprócz wzmożonego międzynarodowego handlu dobrami środowiskowymi nastąpił wzrost liczby produktów przyjaznych dla środowiska (EPP) zaprojektowanych z mniejszym śladem węglowym lub w inny sposób mniejszym wpływem na środowisko niż ich alternatywy. Ślad węglowy odnosi się do emisji dwutlenku węgla i innych związków do środowiska, częściowo z powodu zużycia ropy naftowej i paliw kopalnych.