Opłata za drop-dead

Co to jest opłata za drop-dead?

Opłata za odstąpienie od umowy to opłata uiszczana przez pożyczkobiorcę na rzecz pożyczkodawcy, gdy transakcja, zwykle nabycie, finansowana przez tego ostatniego kończy się fiaskiem. Termin jest pochodzenia brytyjskiego i jest stosowany głównie w Wielkiej Brytanii.

Kluczowe wnioski

Opłata za rezygnację to opłata uiszczana przez pożyczkobiorcę na rzecz pożyczkodawcy, gdy transakcja, zwykle przejęcie, które ten ostatni pomaga sfinansować, kończy się niepowodzeniem.
Jeśli pożyczka jest zabezpieczona, a następnie staje się zbędna, pożyczkobiorca musi zwrócić pożyczone pieniądze i zapłacić karę umowną, aby zrekompensować pożyczkodawcy utracone odsetki.
Opłata za rezygnację ma zastosowanie tylko wtedy, gdy jest negocjowana w warunkach pożyczki, która nie jest już potrzebna.
Termin jest pochodzenia brytyjskiego i jest stosowany głównie w Wielkiej Brytanii.

Zrozumienie opłaty za drop-dead

Kupno innej firmy może być kosztowne. Czasami potencjalny nabywca musi zwrócić się do instytucji pożyczkowej o pożyczkę w celu zgromadzenia środków niezbędnych do wypełnienia swoich zobowiązań.

Po uzbrojeniu w pożyczkę nabywca powinien być w stanie kontynuować, złożyć odpowiednią ofertę i uzyskać transakcję ponad granicę. A może nie: czasami może się zdarzyć, że firma po uzyskaniu wymaganego finansowania nie zdoła wykupić firmy docelowej. W takich przypadkach może być konieczna opłata za odstąpienie od umowy.

W przypadku, gdy pożyczka jest zabezpieczona, a następnie staje się zbędna, firma pożyczająca musi zwrócić pożyczone pieniądze, a także, być może, zapłacić karę umowną za spłatę, aby zrekompensować instytucji pożyczającej utracone odsetki.

Ważny

Opłata za rezygnację ma zastosowanie tylko wtedy, gdy jest negocjowana w warunkach pożyczki, która nie jest już potrzebna.

Przykłady opłat Drop-Dead

Dr Pepper / Seven-Up

W 1992 r. Grupa banków poręczyła nieudane refinansowanie w wysokości 750 milionów dolarówdla Dr. Pepper / Seven-Up Cos. Sześciu z nich ostatecznie zostało nagrodzonych niewielką opłatą w wysokości około 300 000 dolarów każdy za kłopoty, podczas gdy kolejnych 13 banków – które mieli mniejsze, ale nadal znaczące zobowiązania w wysokości około 50 milionów dolarów za sztukę jako główni menedżerowie – zostali z pustymi rękami, ponieważ nie uwzględnili opłaty przy negocjowaniu warunków umowy.1

Banki inwestycyjne w Indiach

W 2001 r. Rząd Indii wprowadził prawo, które uprawnia banki inwestycyjne (IB) zaangażowane w rządowe transakcje zbycia – proces sprzedaży udziałów indyjskich przedsiębiorstw publicznych – do uiszczenia opłaty za rezygnację, jeśli transakcja zakończy się niepowodzeniem. Propozycja ta, wdrożona w celu utrzymania udziału IB w tego typu transakcjach, oznaczała, że struktury opłat indyjskich bankierów inwestycyjnych od transakcji zbycia obejmowały zarówno opłatę za sukces, stały procent wpływów ze sprzedaży brutto ze sprzedaży aktywów rządowych, jak i spadek -umarła opłata, jeśli transakcja zbycia się nie powiedzie.

Rząd Indii zalecił przekazanie bankierom inwestycyjnym 3%wpływów ze sprzedaży brutto ze sprzedaży aktywów po konsultacji z bankami inwestycyjnymi, takimi jak Goldman Sachs, Merrill Lynch i Jardine Fleming. Opłaty, jakie indyjscy bankierzy inwestycyjni otrzymywali od transakcji zbycia, różniły się w zależności od przypadku, w zależności od metody zbycia, całkowitej wartości, nakładu pracy wymaganej do zakończenia transakcji, stopnia trudności i szans powodzenia.