Zasada podatkowa de minimis
Zasada podatkowa de minimis: przegląd
Zasada podatku de minimis określa próg, przy którym obligacja dyskontowa powinna być opodatkowana jako zysk kapitałowy, a nie jako zwykły dochód. Zasada stanowi, że dyskonto, które jest mniejsze niż ćwierć punktu za pełny rok między momentem nabycia a terminem zapadalności, jest zbyt małe, aby mogło być uznane za rabat rynkowy dla celów podatkowych. Zamiast tego przyrost ceny zakupu do wartości nominalnej należy traktować jako zysk kapitałowy, jeżeli utrzymuje się go dłużej niż rok.
De minimis to po łacinie „o sprawach minimalnych”.
Wyjaśnienie zasady podatkowej de minimis
Zgodnie z zasadą de minimis, jeżeli obligacja komunalna jest kupowana z minimalną zniżką, podlega ona raczej podatkowi od zysków kapitałowych niż (zwykle wyższej) zwykłej stawce podatku dochodowego.
Kluczowe wnioski
- Zasada podatku de minimis określa, kiedy wykup obligacji komunalnych jest zyskiem kapitałowym, a nie zwykłym dochodem.
- Punkt odcięcia, który można traktować jako zysk kapitałowy, wynosi jedną czwartą punktu za pełny rok między nabyciem a terminem zapadalności.
- Zasadniczo zasada de minimis ma zastosowanie tylko w sytuacji rosnących stóp procentowych.
Według Internal Revenue Service (IRS), minimalny dyskont – zdefiniowany jako kwota mniejsza niż jedna czwarta procent wartości nominalnej pomnożona przez liczbę pełnych lat między datą zakupu obligacji a datą jej zapadalności – również jest małe, aby uznać je za rabat rynkowy dla celów podatku dochodowego.
Jak obliczyć de minimis
Aby ustalić, czy obligacja komunalna podlega podatkowi od zysków kapitałowych, czy zwykłemu podatkowi dochodowemu z zastosowaniem zasady de minimis, należy pomnożyć wartość nominalną przez 0,25%, a wynik pomnożyć przez liczbę pełnych lat między datą zakupu obligacji zdyskontowanej a datą Data waznosci. Odejmij otrzymaną kwotę de minimis od wartości nominalnej obligacji.
Jeżeli kwota ta jest wyższa niż cena zakupu obligacji dyskontowej, do kupionej obligacji zostanie doliczona zwykła stawka podatku dochodowego. Jeżeli cena zakupu przekracza próg de minimis, należny jest podatek od zysków kapitałowych.
„De minimis” oznacza „o rzeczach minimalnych”. Niewielki dyskonto nie jest traktowane jako zysk kapitałowy.
Innymi słowy, jeśli dyskonto rynkowe jest mniejsze niż kwota de minimis, dyskonto od obligacji jest generalnie traktowane jako zysk kapitałowy przy jej sprzedaży lub wykupie, a nie jako zwykły dochód.
Przykład zasady de minimis
Powiedzmy, że patrzysz na 10-letnią obligację komunalną o wartości nominalnej 100 i pięć lat do terminu wykupu. Rabat de minimis wynosi 100 wartości nominalnej x 0,0025 x 5 lat = 1,25.
Następnie odejmujesz 1,25 od wartości nominalnej, aby uzyskać minimalną wartość graniczną, która w tym przykładzie wynosi 98,75 = 100 – 1,25. Jest to najniższa cena, po jakiej można kupić obligację, aby IRS potraktował dyskonto jako zysk kapitałowy.
W tym przykładzie, jeśli cena kupionej obligacji dyskontowej jest niższa niż 98,75 za 100 wartości nominalnej, podlegasz zwykłemu podatkowi dochodowemu na podstawie zasady de minimis.
Tak więc, jeśli kupiłeś tę obligację za 95 USD, zwykły podatek dochodowy będzie obowiązywał, gdy obligacja zostanie wykupiona po wartości nominalnej, ponieważ 95 USD to mniej niż 98,75 USD.
Można na to inaczej spojrzeć, że dyskonto rynkowe w wysokości 100 – 95 = 5 jest wyższe niż kwota de minimis wynosząca 1,25. Dlatego zysk ze sprzedaży obligacji to dochód, a nie zysk kapitałowy.
Podstawową zasadą wyceny obligacji jest to, że gdy rosną stopy procentowe, ceny obligacji spadają i odwrotnie. Zasada podatku de minimis ma zwykle zastosowanie w warunkach rosnących stóp procentowych. W takich okresach cena obligacji spada i są one oferowane z rabatami lub dużymi rabatami do wartości nominalnej.