Wprowadzenie do budżetowania kapitałowego

Kluczowe wnioski

• Budżetowanie kapitałowe to proces, za pomocą którego inwestorzy określają wartość potencjalnego projektu inwestycyjnego.
• Trzy najczęstsze podejścia do wyboru projektów to okres zwrotu (PB), wewnętrzna stopa zwrotu (IRR) i wartość bieżąca netto (NPV).
• Okres zwrotu określa, ile czasu zajmie firmie uzyskanie wystarczających przepływów pieniężnych, aby odzyskać pierwotną inwestycję.
• Wewnętrzna stopa zwrotu to oczekiwany zwrot z projektu – jeśli stopa zwrotu jest wyższa niż koszt kapitału, jest to dobry projekt.
• Wartość bieżąca netto pokazuje, jak zyskowny będzie projekt w porównaniu z rozwiązaniami alternatywnymi i jest prawdopodobnie najbardziej skuteczną z trzech metod.

---

Decyzja dotycząca budżetowania kapitałowego jest zarówno zobowiązaniem finansowym, jak i inwestycją. Podejmując się projektu, firma zobowiązuje się finansowo, ale inwestuje również w długoterminowym kierunku, który prawdopodobnie będzie miał wpływ na przyszłe projekty rozważane przez firmę.

Różne firmy stosują różne metody wyceny, aby akceptować lub odrzucać projekty budżetowania kapitałowego. Chociaż metoda wartości bieżącej netto (NPV) jest najkorzystniejsza wśród analityków, w pewnych okolicznościach często stosuje się również metody wewnętrznej stopy zwrotu (IRR) i okresu zwrotu (PB). Menedżerowie mogą mieć największe zaufanie do swojej analizy, gdy wszystkie trzy podejścia wskazują ten sam kierunek działania.

Jak działa budżetowanie kapitału

Kiedy firma otrzymuje decyzję dotyczącą budżetowania kapitałowego, jednym z jej pierwszych zadań jest ustalenie, czy projekt okaże się opłacalny, czy nie. Metody określania okresu zwrotu (PB), wewnętrznej stopy zwrotu (IRR) i wartości bieżącej netto (NPV) to najpowszechniejsze podejścia do wyboru projektów.

Chociaż idealne rozwiązanie do budżetowania kapitałowego jest takie, że wszystkie trzy wskaźniki będą wskazywać tę samą decyzję, podejścia te często prowadzą do sprzecznych wyników. W zależności od preferencji kierownictwa i kryteriów wyboru, większy nacisk zostanie położony na jedno podejście, a nie na inne. Niemniej jednak te powszechnie stosowane metody wyceny mają wspólne zalety i wady.

1:33

Okres zwrotu

Okres zwrotu to obliczenie czasu wymaganego do odzyskania pierwotnej inwestycji. Na przykład, jeśli projekt budżetowania kapitałowego wymaga początkowych nakładów pieniężnych w wysokości 1 miliona dolarów, PB ujawnia, ile lat potrzeba, aby wpływy pieniężne zrównały się z wypływem jednego miliona dolarów. Preferowany jest krótki okres PB, ponieważ wskazuje, że projekt „zwróci się na siebie” w krótszych ramach czasowych.

W poniższym przykładzie okres PB wynosiłby trzy i jedną trzecią roku lub trzy lata i cztery miesiące.

Okresy zwrotu są zwykle stosowane, gdy płynność budzi poważne obawy. Jeśli firma ma tylko ograniczoną ilość funduszy, może być w stanie zrealizować tylko jeden duży projekt na raz. Dlatego kierownictwo będzie mocno koncentrować się na odzyskaniu początkowej inwestycji w celu podjęcia kolejnych projektów.

Kolejną ważną zaletą korzystania z PB jest to, że można ją łatwo obliczyć po ustaleniu prognoz przepływów pieniężnych.

Stosowanie miernika PB do określania decyzji dotyczących budżetowania kapitałowego ma swoje wady. Po pierwsze, okres zwrotu nie uwzględnia wartości pieniądza w czasie (TVM). Proste obliczenie PB zapewnia miernik, który kładzie taki sam nacisk na płatności otrzymane w pierwszym i drugim roku.

Taki błąd narusza jedną z podstawowych zasad finansów. Na szczęście problem ten można łatwo naprawić, wdrażając model zdyskontowanego okresu zwrotu. Zasadniczo zdyskontowany okres PB uwzględnia TVM i pozwala określić, ile czasu zajmie odzyskanie inwestycji na podstawie zdyskontowanych przepływów pieniężnych.

Inną wadą jest to, że zarówno okresy zwrotu, jak i zdyskontowane okresy zwrotu pomijają przepływy pieniężne, które pojawiają się pod koniec życia projektu, takie jak wartość odzysku. Zatem PB nie jest bezpośrednią miarą rentowności.

Poniższy przykład ma okres PB wynoszący cztery lata, co jest gorsze niż w poprzednim przykładzie, ale duży wpływ gotówki w wysokości 15 000 000 USD, który miał miejsce w piątym roku, jest pomijany na potrzeby tego wskaźnika.

Istnieją inne wady metody zwrotu, które obejmują możliwość, że inwestycje gotówkowe mogą być potrzebne na różnych etapach projektu. Należy również wziąć pod uwagę żywotność zakupionego środka trwałego. Jeśli żywotność składnika aktywów nie wykracza daleko poza okres zwrotu, może nie wystarczyć czasu na wygenerowanie zysków z projektu.

Ponieważ okres zwrotu nie odzwierciedla wartości dodanej decyzji dotyczącej budżetowania kapitałowego, zwykle uważa się go za najmniej odpowiednią metodę wyceny. Jeśli jednak płynność jest istotną kwestią, ważne są okresy PB.

Wewnętrzna stopa zwrotu

Wewnętrzna stopa zwrotu (lub oczekiwany zwrot z projektu) to stopa dyskontowa, która skutkowałaby zerową wartością bieżącą netto. Ponieważ wartość bieżąca netto projektu jest odwrotnie skorelowana ze stopą dyskontową – jeśli stopa dyskontowa wzrasta, wówczas przyszłe przepływy pieniężne stają się bardziej niepewne, a tym samym tracą wartość – punktem odniesienia dla obliczeń IRR jest faktyczna stopa zastosowana przez firmę do dyskontowania po – przepływy pieniężne podatki.

Wewnętrzna stopa zwrotu, która jest wyższa niż średni ważony koszt kapitału, sugeruje, że projekt kapitałowy jest przedsięwzięciem dochodowym i odwrotnie.

Zasada IRR jest następująca:

IRR> Koszt kapitału = Zaakceptuj projekt

IRR <Koszt kapitału = Odrzuć projekt

W poniższym przykładzie IRR wynosi 15%. Jeśli rzeczywista stopa dyskontowa firmy, którą stosuje w modelach zdyskontowanych przepływów pieniężnych, jest niższa niż 15%, projekt powinien zostać zaakceptowany.

Podstawową zaletą wdrożenia wewnętrznej stopy zwrotu jako narzędzia decyzyjnego jest to, że zapewnia ona wartość odniesienia dla każdego projektu, którą można ocenić w odniesieniu do struktury kapitałowej przedsiębiorstwa. IRR zazwyczaj prowadzi do tego samego rodzaju decyzji, co modele wartości bieżącej netto i pozwala firmom porównywać projekty na podstawie zwrotów z zainwestowanego kapitału.

Pomimo tego, że IRR można łatwo obliczyć za pomocą kalkulatora finansowego lub pakietów oprogramowania, istnieją pewne wady korzystania z tej miary. Podobnie jak w przypadku metody PB, IRR nie daje prawdziwego poczucia wartości, jaką projekt wniesie do firmy – po prostu dostarcza wartości odniesienia dla projektów, które powinny zostać zaakceptowane na podstawie kosztu kapitału firmy.

Wewnętrzna stopa zwrotu nie pozwala na odpowiednie porównanie wykluczających się wzajemnie projektów; dlatego menedżerowie mogą być w stanie stwierdzić, że zarówno projekt A, jak i projekt B są korzystne dla firmy, ale nie byliby w stanie zdecydować, który z nich jest lepszy, gdyby tylko jeden został zaakceptowany.

Kolejny błąd wynikający z zastosowania analizy IRR pojawia się, gdy strumienie pieniężne z projektu są niekonwencjonalne, co oznacza, że ​​po inwestycji początkowej występują dodatkowe wypływy pieniężne. Niekonwencjonalne przepływy pieniężne są powszechne w budżetowaniu kapitałowym, ponieważ wiele projektów wymaga przyszłych nakładów kapitałowych na konserwację i naprawy. W takim scenariuszu wewnętrzna stopa zwrotu może nie istnieć lub może istnieć wiele wewnętrznych stóp zwrotu. W poniższym przykładzie istnieją dwie IRR – 12,7% i 787,3%.

IRR jest użyteczną miarą wyceny podczas analizy indywidualnych projektów budżetowania kapitałowego, a nie tych, które wzajemnie się wykluczają. Zapewnia lepszą alternatywę wyceny w stosunku do metody PB, ale nie spełnia kilku kluczowych wymagań.

Wartość bieżąca netto

Podejście wartości bieżącej netto jest najbardziej intuicyjnym i dokładnym podejściem do wyceny w przypadku problemów związanych z budżetowaniem kapitałowym. Dyskontowanie przepływów pieniężnych po opodatkowaniu o średni ważony koszt kapitału pozwala menedżerom określić, czy projekt będzie opłacalny, czy nie. W przeciwieństwie do metody IRR, wartości bieżące netto pokazują dokładnie, jak zyskowny będzie projekt w porównaniu z rozwiązaniami alternatywnymi.

Zasada NPV stanowi, że wszystkie projekty o dodatniej wartości bieżącej netto powinny zostać zaakceptowane, a te, które są ujemne, powinny zostać odrzucone. Jeśli fundusze są ograniczone i nie można zainicjować wszystkich projektów o dodatniej wartości NPV, należy zaakceptować te o dużej zdyskontowanej wartości.

W dwóch poniższych przykładach, przy założeniu stopy dyskontowej 10%, projekt A i projekt B mają odpowiednie wartości bieżące netto wynoszące 126 000 USD i 1 200 000 USD. Wyniki te sygnalizują, że oba projekty budżetowania kapitałowego zwiększyłyby wartość firmy, ale jeśli firma ma w tej chwili tylko 1 milion dolarów do zainwestowania, projekt B jest lepszy.

Niektóre z głównych zalet podejścia NPV obejmują jego ogólną użyteczność oraz fakt, że wartość bieżąca netto stanowi bezpośrednią miarę dodatkowej rentowności. Umożliwia jednoczesne porównywanie wielu wzajemnie wykluczających się projektów i chociaż stopa dyskontowa może ulec zmianie, analiza wrażliwości NPV może zazwyczaj sygnalizować wszelkie przytłaczające potencjalne przyszłe obawy.

Chociaż podejście NPV jest przedmiotem uczciwej krytyki, że wartość dodana nie wpływa na ogólną wielkość projektu, wskaźnik rentowności (PI), miernik wyprowadzony z obliczeń zdyskontowanych przepływów pieniężnych, może łatwo rozwiązać ten problem.

Wskaźnik rentowności oblicza się poprzez podzielenie bieżącej wartości przyszłych przepływów pieniężnych przez początkową inwestycję. Wartość PI większa niż 1 wskazuje, że NPV jest dodatnia, podczas gdy PI mniejsza niż 1 wskazuje na ujemną NPV. Średni ważony koszt kapitału (WACC) może być trudny do obliczenia, ale jest to solidny sposób pomiaru jakości inwestycji.