Funkcja konsumpcji
Co to jest funkcja konsumpcji?
Funkcja konsumpcji, czyli keynesowska funkcja konsumpcji, jest formułą ekonomiczną, która przedstawia funkcjonalną zależność między całkowitą konsumpcją a dochodem narodowym brutto. Został on wprowadzony przez brytyjskiego ekonomistę Johna Maynarda Keynesa, który argumentował, że funkcja ta może być wykorzystywana do śledzenia i przewidywania całkowitych zagregowanych wydatków konsumpcyjnych.
Zrozumienie funkcji konsumpcji
Klasyczna funkcja konsumpcji sugeruje, że wydatki konsumpcyjne są całkowicie zdeterminowane przez dochód i zmiany w dochodach. Jeśli to prawda, zagregowane oszczędności powinny rosnąć proporcjonalnie do wzrostu produktu krajowego brutto (PKB) w czasie. Chodzi o to, aby stworzyć matematyczną zależność między dochodem do dyspozycji a wydatkami konsumenckimi, ale tylko na poziomie zagregowanym.
Stabilność funkcji konsumpcji, oparta częściowo na psychologicznym prawie konsumpcji Keynesa, zwłaszcza w zestawieniu ze zmiennością inwestycji, jest kamieniem węgielnym keynesowskiej teorii makroekonomicznej. Większość postkeynesistów przyznaje, że funkcja konsumpcji nie jest stabilna na dłuższą metę, ponieważ wzorce konsumpcji zmieniają się wraz ze wzrostem dochodu.
Obliczanie funkcji zużycia
Funkcja konsumpcji jest reprezentowana jako:
Założenia i implikacje
Wiele doktryn keynesowskich koncentruje się wokół częstotliwości, z jaką dana populacja wydaje nowe dochody lub oszczędza je. Mnożnik, funkcja konsumpcji i krańcowa skłonność do konsumpcji są kluczowe dla skupienia się Keynesa na wydatkach i zagregowanym popycie.
Zakłada się, że funkcja zużycia jest stabilna i statyczna; wszystkie wydatki są biernie zdeterminowane poziomem dochodu narodowego. To samo nie dotyczy oszczędności, które Keynes nazywał „inwestycjami”, nie należy ich mylić z wydatkami rządowymi, kolejna koncepcja, którą Keynes często definiował jako inwestycje.
Aby model był ważny, funkcja konsumpcji i niezależne inwestycje muszą pozostawać na stałym poziomie wystarczająco długo, aby dochód narodowy osiągnął równowagę. W równowadze oczekiwania biznesu i oczekiwania konsumentów pokrywają się. Jednym z potencjalnych problemów jest to, że funkcja konsumpcji nie radzi sobie ze zmianami w dystrybucji dochodu i bogactwa. Kiedy te zmiany się zmienią, może to również zmienić autonomiczna konsumpcja i krańcowa skłonność do konsumpcji.
Inne wersje
Z biegiem czasu inni ekonomiści wprowadzili poprawki do keynesowskiej funkcji konsumpcji. Zmienne, takie jak niepewność zatrudnienia, limity zadłużenia, a nawet oczekiwana długość życia, można uwzględnić, aby zmodyfikować starszą, prymitywniejszą funkcję.
Na przykład wiele standardowych modeli wywodzi się z tzw. Teorii „cyklu życia” zachowań konsumenckich, której pionierem był Franco Modigliani. Jego model dokonywał korekt w oparciu o to, jak dochody i salda płynnych środków pieniężnych wpływają na krańcową skłonność jednostki do konsumpcji. Hipoteza ta zakładała, że osoby biedniejsze prawdopodobnie wydają nowe dochody w wyższym tempie niż osoby zamożne.
Milton Friedman zaproponował własną, prostą wersję funkcji konsumpcji, którą nazwał „hipotezą stałego dochodu”. Warto zauważyć, że model Friedmana rozróżniał dochód stały i tymczasowy. Wydłużyło również wykorzystanie oczekiwanej długości życia Modiglianiego do nieskończoności.
Bardziej wyrafinowane funkcje mogą nawet zastąpić dochód do dyspozycji, który uwzględnia podatki, transfery i inne źródła dochodu. Mimo to większość testów empirycznych nie pasuje do przewidywań funkcji konsumpcji. Statystyki pokazują częste, a czasem dramatyczne korekty funkcji konsumpcji.