Klasyczna ekonomia

Co to jest ekonomia klasyczna?

Ekonomia klasyczna to szerokie pojęcie, które odnosi się do dominującej w ekonomii szkoły w XVIII i XIX wieku. Większość uważa szkockiego ekonomistę  Thomas Malthus, Anne Robert Jacques Turgot, John Stuart Mill, Jean-Baptiste Say i Eugen Böhm von Bawerk.

Zrozumieć ekonomię klasyczną

Samoregulujące się demokracje i kapitalistyczne zmiany rynkowe stanowią podstawę klasycznej ekonomii. Przed powstaniem ekonomii klasycznej większość gospodarek narodowych stosowała odgórny, monarchiczny system rządów typu „nakazuj i kontroluj”. Wielu najsłynniejszych myślicieli klasycznych, w tym Smith i Turgot, rozwinęło swoje teorie jako alternatywę dla  protekcjonistycznej  i inflacyjnej polityki  merkantylistycznej  Europy. Ekonomia klasyczna stała się ściśle związana z wolnością gospodarczą, a później polityczną.

Powstanie ekonomii klasycznej

Klasyczna teoria ekonomiczna powstała wkrótce po narodzinach zachodniego  kapitalizmu i rewolucji przemysłowej. Klasyczni ekonomiści dostarczyli najlepszych wczesnych prób wyjaśnienia wewnętrznego funkcjonowania kapitalizmu. Najwcześniejsi ekonomiści klasyczni rozwinęli teorie wartości, ceny, podaży, popytu i dystrybucji. Prawie wszyscy odrzucili ingerencję rządu w wymianę rynkową, preferując luźniejszą strategię rynkową znaną jako laissez-faire lub „niech tak będzie”.

Klasyczni myśliciele nie byli całkowicie zjednoczeni w swoich wierzeniach lub rozumieniu rynków, chociaż w większości literatury klasycznej istniały zauważalne wspólne tematy. Większość opowiadała się  za wolnym handlem  i konkurencją między pracownikami i przedsiębiorstwami. Klasyczni ekonomiści chcieli odejść od klasowych struktur społecznych na rzecz merytokracji.

Upadek ekonomii klasycznej

Klasyczna ekonomia Adama Smitha drastycznie ewoluowała i zmieniła się w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XIX wieku, ale jej rdzeń pozostał nienaruszony. W tym czasie  pojawiły się pisma niemieckiego filozofa  Karola Marksa, które rzuciły wyzwanie zaleceniom politycznym szkoły klasycznej. Jednak ekonomia marksistowska wniosła bardzo niewiele trwałych wkładów do teorii ekonomii.

Bardziej szczegółowe wyzwanie dla teorii klasycznej pojawiło się w latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku w pismach brytyjskiego matematyka  Johna Maynarda Keynesa. Keynes był uczniem Alfreda Marshalla i wielbicielem Thomasa Malthusa. Keynes uważał, że gospodarki wolnorynkowe mają tendencję do zaniżania konsumpcji i niepełnego wykorzystania środków. Nazwał to kluczowym problemem ekonomicznym i użył go do krytyki wysokich stóp procentowych i indywidualnych preferencji oszczędzania. Keynes obalił również  prawo rynków Saya.

Ekonomia keynesowska opowiadała się za bardziej kontrolującą rolą rządów centralnych w sprawach gospodarczych, co sprawiło, że Keynes stał się popularny wśród polityków brytyjskich i amerykańskich. Po  Wielkim Kryzysie  i II wojnie światowej keynesizm zastąpił klasyczną i neoklasyczną ekonomię jako dominujący paradygmat intelektualny wśród światowych rządów.

Przykład z prawdziwego świata

Wydanie Bogactwa narodów Adama Smitha z 1776 r. Uwydatnia niektóre z najważniejszych osiągnięć ekonomii klasycznej. Jego rewelacje dotyczyły wolnego handlu i koncepcji zwanej „ niewidzialną ręką ”, która służyła jako teoria dla początkowych etapów krajowej i międzynarodowej podaży i popytu.

Ta teoria, dwojakie i konkurujące ze sobą siły po stronie popytu i strony sprzedaży, przenosi rynek do równowagi cen i produkcji. Badania Smitha pomogły promować handel krajowy i doprowadziły do ​​bardziej wydajnych i racjonalnych cen na rynkach produktów w oparciu o podaż i popyt.