Gdy boomers zwolnią, czy gospodarka pójdzie w tym kierunku?

Ikony muzyki Patti Smith, Carlos Santana i Steven Tyler mają jedną wspólną cechę – i to nie tylko rock and roll. To wyżu demograficznego, najdłużej żyjące pokolenie w historii Stanów Zjednoczonych. Według danych US Census Bureau, wyżu demograficznego – urodzonych mniej więcej w ciągu dwóch dekad po zakończeniu II wojny światowej lub między 1946 a 1964 rokiem – jest 73 miliony. Warto również zauważyć: w 2031 r. Najmłodsi wyżu demograficzni, urodzeni w 1964 r., Kończą 67 lat, co daje im prawo doświadczeń z Ubezpieczeń Społecznych.

Oprócz obaw związanych z ogólnym starzeniem się populacji Stanów Zjednoczonych – przewiduje się, że osoby powyżej 65. roku życia będą stanowić 20% populacji USA do 2029 r. – ekonomiści wyrazili zaniepokojenie spadającymi efektami gospodarczymi, gdy boom boomers osiągnie swoje późniejsze lata. W tym artykule przyjrzymy się wpływowi na gospodarkę i oczekuje się, że osoby z wyżu demograficznego osiągną wiek emerytalny.

Szczęściarze

Boomers okazali się być zdumiewająco produktywną kohortą. Część ich sukcesu zależy od szczęścia: mówiąc ekonomicznie, urodzili się we właściwym czasie. Po cieszeniu się dzieciństwem w okresie szybkiego wzrostu i stabilnych ekonomicznie dziesięcioleci następujących po drugiej wojnie światowej, weszli w szczyt względnego dobrobytu w średnim wieku z zaledwie kilkoma gospodarczymi wstrząsami, takimi jak kryzys energetyczny z 1979 roku i recesja na początku lat 80.

Rozważmy szczyt ery Clintona: w latach dziewięćdziesiątych udział siły roboczej osiągnął najwyższy w historii poziom. Ten dzieciak, który pracował na dwóch trasach w 1965 roku, byłby w dobrej pozycji, by zarobić na boomie internetowym lat 90. u szczytu swoich zarobkowych lat.

Co się stanie, gdy ponad 250 000 Amerykanów będzie obchodzić 65. urodziny każdego miesiąca? Gdy te boomers zbliżają się do emerytury, wpływ na siłę roboczą i wydatki konsumenckie już teraz wykazuje głębokie skutki.

Ale były złe czasy

Niszczycielską wielką recesję, która miała miejsce w 2008 r., Powszechnie obwinia się za niski wskaźnik udziału siły roboczej w kolejnych latach. Inną przyczyną niższej liczby pracowników mogą być osoby z wyżu demograficznego, które choć wielu było zmuszonych do pracy przez dodatkowe lata, aby zrekompensować inwestycje emerytalne utracone podczas krachu rynkowego w latach 2008–2009, obecnie w znacznej liczbie przechodzą na emeryturę.

Gdy osoby z wyżu demograficznego przechodzą na emeryturę, spodziewaj się szerokich efektów: emeryci nie tylko produkują i wnoszą mniejszy wkład w sensie ekonomicznym, ale także wydają mniej – nie jest to recepta na wzrost gospodarczy.

Czy jest jakiś obszar, w którym to pokolenie wydaje więcej? Na swoich dorosłych dzieciach. Znaczny odsetek rodziców zapewnia pewne wsparcie finansowe swoim dorosłym dzieciom, przyczym pomoc w postaci pożyczki studenckiej stanowi znaczny obszar obciążeń finansowych.

A dla wielu osób z wyżu demograficznego ta pomoc finansowa wykracza poza pomoc w udzielaniu pożyczek studenckich na pomoc w zapewnieniu mieszkania. Przed pandemią COVID-19 47% młodych dorosłych w wieku od 18 do 29 lat mieszkało z jednym lub obojgiem rodziców. Od lipca 2020 r. Liczba ta wzrosła do 52% – przewyższając poprzedni szczyt obserwowany ostatnio podczas Wielkiego Kryzysu.

Popiersie po boomie?

Pomiędzy ponurymi prognozami gospodarczymi, powszechnymi stratami oszczędności emerytalnych po recesji i klęską kredytów hipotecznych subprime, nic dziwnego, że niektórzy członkowie tego pokolenia niechętnie przechodzą na emeryturę. Nawet teraz pokolenie, które ukuło wyrażenie „żyj po to, by pracować”, żyje zgodnie ze swoją reputacją.