Metoda alokacji korzyści
Jaka jest metoda alokacji świadczeń?
Niektóre firmy, które oferują swoim pracownikom emerytury, decydują się na ich finansowanie metodą alokacji świadczeń. W tym systemie pracownicy wpłacają część swoich pensji do funduszu, a firma dokonuje jednorazowej rocznej wpłaty. Ta płatność może być ustaloną kwotą w dolarach lub procentem wynagrodzenia.
Zarówno składka pracownika, jak i odpowiadająca mu wpłata firmy trafiają do funduszu, który jest inwestowany w aktywa długoterminowe.
Kluczowe wnioski
- Firma oferująca świadczenia emerytalne musi przeznaczyć pieniądze na ich wypłatę, korzystając z jednej z kilku akceptowanych metod.
- Metoda alokacji świadczeń polega na odkładaniu pieniędzy wniesionych przez pracodawcę i pracownika do funduszu, który jest inwestowany w celu wypłaty świadczenia w dół.
- Natomiast metoda alokacji kosztów szacuje całkowity koszt świadczeń, które będą należne, i odkłada tę kwotę.
Zrozumienie metody alokacji korzyści
Z czasem wspólne wpłaty pracodawcy i pracownika przekształcają się w fundusz emerytalny, który będzie wypłacany pracownikowi w formie miesięcznych wypłat dożywotnich.
W praktycznie każdym programie emerytalnym świadczenie otrzymywane przez każdego emeryta jest oparte na wynagrodzeniu pracownika w czasie. Najlepiej płatne emerytury przysługują kadrze kierowniczej na najwyższych stanowiskach oraz tym, którzy przepracowali najwięcej lat, lub jedno i drugie. Zwykle istnieje okres nabywania uprawnień, więc pracownicy, którzy pozostają w pracy tylko przez krótki czas, mogą nie otrzymać emerytury.
Zwykle emerytura jest wypłacana jako miesięczna dożywotnia renta. Przy zastosowaniu metody alokacji świadczeń wypłaty dokonywane są za każdy rok pracy na rzecz pracodawcy.
Szczegóły dotyczące metody alokacji świadczeń w każdej spółce są zwykle zawarte w programie świadczeń pracowniczych firmy.
Uwagi dotyczące metody alokacji korzyści
Firma, która stosuje metodę alokacji świadczeń, musi liczyć się z tym, że koszt finansowania programu emerytalnego będzie z roku na rok systematycznie wzrastał, przynajmniej w przypadku niektórych grup pracowników. Koszty te można spotęgować za pomocą metodologii alokacji świadczeń.
Jednak członkostwo w większości planów jest otwarte, a nowi członkowie dołączają regularnie. Kluczem jest utrzymanie równowagi. Dopóki średni wiek populacji pracowników jest względnie stabilny, niskie koszty młodszych członków równoważą wysokie koszty dla starszych pracowników, utrzymując względnie stałe stawki składek.
Mimo wszystko metody alokacji korzyści zazwyczaj skutkują niższymi poziomami finansowania niż metody alokacji kosztów.
Metody alokacji kosztów
Metody alokacji kosztów uwzględniają łączne koszty świadczeń, bez względu na to, jak są one naliczane, jako kwotę, która ma być równo rozłożona na wszystkie lata pracy.
Na przykład metoda kosztów na poziomie zagregowanym zazwyczaj przyjmuje wartość bieżącą korzyści pomniejszoną o wartość aktywów i rozkłada nadwyżkę na przyszłe listy płac uczestników.
Metody kosztów zbiorczych uwzględniają całą grupę, a koszt planu obliczany jest jako procent rocznej listy płac. Wartość procentowa jest dostosowywana corocznie, jeśli występują jakiekolwiek zyski lub straty aktuarialne.