Austriacka Szkoła Ekonomii

Jeśli masz popularne wrażenie, że żądni danych ekonomiści są zawsze zajęci skomplikowanymi formułami, a nie myśleniem nieszablonowym, powinieneś przyjrzeć się szkole austriackiej. Podobnie jak mnisi mieszkający w klasztorach, ekonomiści tej szkoły starają się rozwiązywać złożone problemy – ekonomiczne – przeprowadzając „eksperymenty myślowe”.

Szkoła austriacka uważa, że ​​prawdę można odkryć po prostu głośno myśląc. Co ciekawe, ta grupa ma wyjątkowy wgląd w niektóre z najważniejszych problemów ekonomicznych naszych czasów. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak ewoluowała austriacka szkoła ekonomii i jakie miejsce zajmuje w świecie myśli ekonomicznej.

Szkoła austriacka: przegląd

To, co dziś znamy jako austriacka szkoła ekonomii, nie powstało w jeden dzień. Ta szkoła przeszła przez lata ewolucji, w których mądrość jednego pokolenia była przekazywana następnemu. Chociaż szkoła rozwinęła się i włączyła wiedzę z zewnętrznych źródeł, podstawowe zasady pozostają takie same.

Carl Menger, austriacki ekonomista, który napisał „Zasady ekonomii” w 1871 roku, przez wielu uważany jest za założyciela szkoły austriackiej. Tytuł książki Mengera nie sugeruje nic nadzwyczajnego, ale jej treść stała się jednym z filarów  rewolucji marginalistycznej.

Menger wyjaśnił w swojej książce, że wartości ekonomiczne towarów i usług mają charakter subiektywny, więc to, co jest dla ciebie cenne, może nie być wartościowe dla twojego sąsiada. Menger wyjaśnił dalej, że wraz ze wzrostem liczby dóbr zmniejsza się ich subiektywna wartość dla jednostki. Ten cenny wgląd leży u podstaw koncepcji tak zwanej malejącej użyteczności krańcowej.

Później Ludwig von Mises, inny wielki myśliciel szkoły austriackiej, zastosował teorię użyteczności krańcowej do pieniądza w swojej książce „Teoria pieniądza i kredytu” (1912). Teoria malejącej krańcowej użyteczności pieniądza może w rzeczywistości pomóc nam w znalezieniu odpowiedzi na jedno z najbardziej podstawowych pytań ekonomii: Ile pieniędzy to za dużo? Tutaj również odpowiedź byłaby subiektywna. Jeden dodatkowy dolar w rękach miliardera nie zrobiłby prawie żadnej różnicy, chociaż ten sam dolar byłby nieoceniony w rękach biedaka.

Oprócz Carla Mengera i Ludwiga von Misesa szkoła austriacka obejmuje również inne znane nazwiska, takie jak Eugen von Bohm-Bawerk, Friedrich Hayek i wiele innych. Dzisiejsza szkoła austriacka nie ogranicza się do Wiednia; jego wpływ rozprzestrzenia się po całym świecie.

Z biegiem lat podstawowe zasady szkoły austriackiej dały początek cennym spostrzeżeniom w wielu kwestiach ekonomicznych, takich jak prawa podaży i popytu, przyczyna inflacji, teoria kreacji pieniądza i działanie kursów walutowych. W każdej z kwestii poglądy szkoły austriackiej różnią się od innych szkół ekonomicznych.

W kolejnych sekcjach możesz zbadać niektóre z głównych idei szkoły austriackiej i różnice między nimi a innymi szkołami ekonomicznymi.

Myślenie o własnej metodologii

Szkoła austriacka posługuje się logiką myślenia a priori – czymś, co człowiek może myśleć samodzielnie, bez polegania na świecie zewnętrznym – aby odkryć prawa ekonomiczne o uniwersalnym zastosowaniu, podczas gdy inne główne szkoły ekonomiczne, takie jak szkoła neoklasyczna, nowokeynesiści i inni wykorzystują dane i modele matematyczne, aby obiektywnie udowodnić swój punkt widzenia. Pod tym względem szkołę austriacką można bardziej szczegółowo zestawić z niemiecką szkołą historyczną, która odrzuca uniwersalne zastosowanie jakiegokolwiek twierdzenia ekonomicznego.

Ustalenie ceny

Szkoła austriacka utrzymuje, że ceny są określane przez czynniki subiektywne, takie jak indywidualne preferencje kupowania lub nie kupowania określonego dobra, podczas gdy klasyczna szkoła ekonomii utrzymuje, że obiektywne koszty produkcji określają cenę, a szkoła neoklasyczna utrzymuje, że ceny są określane przez równowaga popytu i podaży.

Szkoła austriacka odrzuca zarówno poglądy klasyczne, jak i neoklasyczne, mówiąc, że koszty produkcji są również określane przez czynniki subiektywne oparte na wartości alternatywnych sposobów wykorzystania rzadkich zasobów, a równowagę popytu i podaży determinują również subiektywne indywidualne preferencje.

Dobra inwestycyjne

Główny pogląd Austrii mówi, że dobra kapitałowe  nie są jednorodne. Innymi słowy, młotki i gwoździe, drewno, cegły i maszyny są różne i nie można ich idealnie zastąpić. Wydaje się to oczywiste, ale ma realne konsekwencje dla zagregowanych modeli ekonomicznych. Kapitał jest niejednorodny.

Keynesowskie podejście do kapitału ignoruje to. Wynik jest ważną funkcją matematyczną zarówno w formułach mikro, jak i makr, ale uzyskuje się go przez pomnożenie pracy i kapitału. Zatem w modelu keynesowskim wyprodukowanie 10 000 dolarów w gwoździach jest dokładnie tym samym, co wyprodukowanie traktora za 10 000 dolarów. Szkoła austriacka twierdzi, że tworzenie niewłaściwych dóbr kapitałowych prowadzi do rzeczywistego marnotrawstwa gospodarczego i wymaga (czasami bolesnych) ponownych dostosowań.

Stopy procentowe

Szkoła austriacka odrzuca klasyczny pogląd na kapitał, który mówi, że stopy procentowe są określane przez podaż i popyt na kapitał. Szkoła austriacka utrzymuje, że stopy procentowe są określane przez subiektywną decyzję osób fizycznych o wydaniu pieniędzy teraz lub w przyszłości. Innymi słowy, stopy procentowe zależą od preferencji czasowych pożyczkobiorców i pożyczkodawców. Na przykład wzrost stopy oszczędności sugeruje, że konsumenci odkładają obecną konsumpcję i że w przyszłości będzie dostępnych więcej zasobów (i pieniędzy).

Wpływ inflacji

Szkoła austriacka uważa, że ​​jakikolwiek wzrost podaży pieniądza nie poparty wzrostem produkcji dóbr i usług prowadzi do wzrostu cen, ale ceny wszystkich towarów nie rosną jednocześnie. Ceny niektórych towarów mogą rosnąć szybciej niż innych, co prowadzi do większej dysproporcji we względnych cenach towarów. Na przykład hydraulik Piotr może odkryć, że zarabia tyle samo dolarów za swoją pracę, ale musi zapłacić więcej piekarzowi Pawłowi, kupując ten sam bochenek chleba.