Surowość
Co to jest surowość?
Termin oszczędności odnosi się do zestawu polityk gospodarczych, które rząd wdraża w celu kontrolowania zadłużenia sektora publicznego. Rządy wprowadzają środki oszczędnościowe, gdy ich dług publiczny jest tak duży, że realne staje się ryzyko niewywiązania się z zobowiązań lub niemożności spłaty wymaganych zobowiązań z tytułu zobowiązań.
Krótko mówiąc, oszczędności pomagają przywrócić rządom dobrą kondycję finansową. Ryzyko niewykonania zobowiązania może szybko wymknąć się spod kontroli, a gdy osoba fizyczna, firma lub kraj wpadną w większe zadłużenie, pożyczkodawcy będą naliczać wyższą stopę zwrotu za przyszłe pożyczki, co utrudni pożyczkobiorcy pozyskanie kapitału.
Kluczowe wnioski
- Oszczędności odnoszą się do surowej polityki gospodarczej, którą rząd narzuca w celu kontrolowania rosnącego długu publicznego, definiowanego przez zwiększoną oszczędność.
- Istnieją trzy podstawowe rodzaje środków oszczędnościowych: generowanie dochodów (wyższe podatki) w celu finansowania wydatków, podnoszenie podatków przy jednoczesnym ograniczaniu zbędnych funkcji rządu oraz niższe podatki i niższe wydatki rządowe.
- Oszczędności są kontrowersyjne, a krajowe skutki środków oszczędnościowych mogą być bardziej szkodliwe, niż gdyby nie zostały one zastosowane.
- Stany Zjednoczone, Hiszpania i Grecja wprowadziły środki oszczędnościowe w czasach niepewności gospodarczej.
Jak działa oszczędność
Rządy doświadczają niestabilności finansowej, gdy ich zadłużenie przewyższa kwotę dochodów, które uzyskują, co skutkuje dużymi deficytami budżetowymi. Poziom zadłużenia generalnie rośnie, gdy rosną wydatki rządowe. Jak wspomniano powyżej, oznacza to, że istnieje większa szansa, że rządy federalne mogą nie spłacać swoich długów. Z kolei wierzyciele żądają wyższych odsetek, aby uniknąć ryzyka niespłacenia tych długów. Aby zaspokoić swoich wierzycieli i kontrolować poziom zadłużenia, mogą być zmuszeni do podjęcia pewnych środków.
Oszczędności mają miejsce tylko wtedy, gdy ta przepaść – między wpływami rządowymi a wydatkami rządowymi – maleje. Taka sytuacja ma miejsce, gdy rządy wydają za dużo lub zaciągają zbyt duże długi. W związku z tym rząd może być zmuszony do rozważenia środków oszczędnościowych, jeśli jest winien swoim wierzycielom więcej pieniędzy, niż otrzymuje z przychodów. Wdrożenie tych środków pomaga przywrócić zaufanie do gospodarki, pomagając jednocześnie przywrócić pewne pozory równowagi budżetom rządowym.
stóp procentowych zadłużenia, gdy zostaną wprowadzone środki oszczędnościowe. Ale mogą istnieć pewne warunki dotyczące tych ruchów.
Na przykład oprocentowanie ratowaniu. Jednak zyski były ograniczone do rządu, który zmniejszył wydatki na stopy procentowe. Chociaż sektor prywatny nie był w stanie skorzystać, głównymi beneficjentami niższych stawek są duże korporacje. Konsumenci odnieśli korzyści tylko w niewielkim stopniu na niższych stopach procentowych, ale brak trwałego wzrostu gospodarczego utrzymywał zadłużenie na niskim poziomie pomimo niższych stóp.
Uwagi specjalne
Zmniejszenie wydatków rządowych nie oznacza po prostu oszczędności. W rzeczywistości rządy mogą być zmuszone do wdrażania tych środków w pewnych cyklach gospodarki.
Na przykład globalne spowolnienie gospodarcze, które rozpoczęło się w 2008 r., Pozostawiło wiele rządów z obniżonymi dochodami z podatków i ujawniło to, co niektórzy uważali za niezrównoważone poziomy wydatków. Kilka krajów europejskich, w tym Wielka Brytania, Grecja i Hiszpania, zwróciło się ku oszczędnościom, aby złagodzić obawy budżetowe.
Oszczędności stały się niemal konieczne podczas globalnej recesji w Europie, kiedy członkowie strefy euro nie mieli możliwości poradzenia sobie z rosnącym zadłużeniem poprzez drukowanie własnej waluty. W związku z tym wraz ze wzrostem ryzyka niewypłacalności wierzyciele wywierają presję na niektóre kraje europejskie, aby agresywnie ograniczały wydatki.
Rodzaje oszczędności
Ogólnie rzecz biorąc, istnieją trzy podstawowe rodzaje środków oszczędnościowych:
- Generowanie dochodów poprzez wyższe podatki. Ta metoda często wspiera większe wydatki rządowe. Celem jest pobudzenie wzrostu poprzez wydatki i uzyskanie korzyści poprzez opodatkowanie.
- Model Angeli Merkel. Nazwany na cześć niemieckiej kanclerz, środek ten koncentruje się na podniesieniu podatków przy jednoczesnym ograniczeniu zbędnych funkcji rządu.
- Niższe podatki i niższe wydatki rządowe. Jest to preferowana metoda zwolenników wolnego rynku.
Podatki
Wśród ekonomistów istnieje pewna różnica zdań co do wpływu polityki podatkowej na budżet rządu. Były doradca Ronalda Reagana, Arthur Laffer, zasłynął argumentem, że strategiczne obniżanie podatków pobudzi działalność gospodarczą, paradoksalnie prowadząc do większych dochodów.
Mimo to większość ekonomistów i analityków politycznych zgadza się, że podniesienie podatków zwiększy dochody. To była taktyka, którą przyjęło wiele krajów europejskich. Na przykład Grecja podniosłastawki podatku od wartości dodanej (VAT) do 23% w 2010 r. Rząd podniósł stawki podatku dochodowego od górnych stawek dochodu, a także dodał nowe podatki od nieruchomości.
Zmniejszanie wydatków rządowych
Odwrotnym środkiem oszczędnościowym jest redukcja wydatków rządowych. Większość uważa, że jest to skuteczniejszy sposób na zmniejszenie deficytu. Nowe podatki to nowe dochody dla polityków, którzy są skłonni wydać je na wyborców.
pomoc zagraniczną. Każde zmniejszenie wydatków jest de facto środkiem oszczędnościowym.
Mówiąc najprościej, program oszczędnościowy, który jest zwykle uchwalany przez ustawodawstwo, może obejmować jeden lub więcej z następujących środków:
- Cięcie lub zamrożenie – bez podwyżek – rządowych pensji i świadczeń
- Zamrożenie zatrudniania przez rząd i zwolnień pracowników rządowych
- Ograniczenie lub wyeliminowanie usług rządowych, tymczasowo lub na stałe
- Rządowe cięcia emerytur i reforma emerytalna
- Odsetki od nowo wyemitowanych rządowych papierów wartościowych mogą zostać obniżone, co sprawi, że te inwestycje będą mniej atrakcyjne dla inwestorów, ale zmniejszy rządowe zobowiązania odsetkowe
- Ogranicza wcześniej zaplanowane programy wydatków rządowych, takie jak budowa i naprawa infrastruktury, opieka zdrowotna i świadczenia dla weteranów
- Wzrost podatków, w tym dochodów przedsiębiorstw, nieruchomości, sprzedaży i zysków kapitałowych podatków
- Zmniejszenie lub zwiększenie podaży pieniądza i stóp procentowych przez Rezerwę Federalną w zależności od okoliczności, które wymagają rozwiązania kryzysu.
- Racjonowanie towarów krytycznych, ograniczenia w podróżowaniu, zamrożenie cen i inne kontrole ekonomiczne, szczególnie w czasie wojny
Krytyka surowości
Skuteczność polityki oszczędnościowej pozostaje przedmiotem ostrej debaty. Podczas gdy zwolennicy argumentują, że ogromne deficyty mogą zdusić gospodarkę, ograniczając w ten sposób dochody z podatków, przeciwnicy uważają, że programy rządowe są jedynym sposobem na zrekompensowanie zmniejszonej konsumpcji osobistej podczas recesji. Wielu uważa, że cięcie wydatków rządowych prowadzi do bezrobocia na dużą skalę. Wytrzymała wydatki sektora publicznego, sugerują, zmniejsza bezrobocie, a tym samym zwiększa liczbę płatników podatku dochodowego.
Chociaż środki oszczędnościowe mogą pomóc w przywróceniu kondycji finansowej gospodarki danego kraju, zmniejszone wydatki rządowe mogą prowadzić do wyższego bezrobocia.
Ekonomiści tacy jak John Maynard Keynes, brytyjski myśliciel, który był ojcem szkoły ekonomii keynesowskiej, uważają, że rolą rządów jest zwiększenie wydatków podczas recesji, aby zastąpić spadający popyt prywatny. Logika jest taka, że jeśli popyt nie zostanie wzmocniony i ustabilizowany przez rząd, bezrobocie będzie nadal rosło, a recesja gospodarcza będzie się przedłużać.
Jednak oszczędności są sprzeczne z pewnymi szkołami myśli ekonomicznej, które były widoczne od czasu Wielkiego Kryzysu. W okresie spowolnienia gospodarczego spadek dochodów prywatnych zmniejsza wielkość dochodów podatkowych generowanych przez rząd. Podobnie kasy rządowe wypełniają się wpływami podatkowymi w okresie boomu gospodarczego. Jak na ironię, wydatki publiczne, takie jak zasiłki dla bezrobotnych, są potrzebne bardziej w czasie recesji niż boomu.
Przykłady oszczędności
Stany Zjednoczone
Być może najbardziej udany model oszczędności, przynajmniej w odpowiedzi na recesję, pojawił się w Stanach Zjednoczonych w latach 1920–1921. Stopa bezrobocia w gospodarce amerykańskiej wzrosła z 4% do prawie 12%. Rzeczywisty produkt narodowy brutto (PNB) spadł o prawie 20% – więcej niż jakikolwiek pojedynczy rok podczas Wielkiego Kryzysu lub Wielkiej Recesji.
Prezydent Warren G. Harding odpowiedział cięciem budżetu federalnego o prawie 50%. Stawki podatkowe zostały obniżone dla wszystkich grup dochodowych, a zadłużenie spadło o ponad 30%. W przemówieniu w 1920 roku Harding oświadczył, że jego administracja „podejmie próbę inteligentnej i odważnej deflacji oraz uderzy w pożyczki rządowe… [i] zaatakuje wysokie koszty rządów wszelkimi środkami i udogodnieniami”.
Grecja
W zamian za pomoc finansową UE i Europejski Bank Centralny (EBC) rozpoczęły program oszczędnościowy, który miał na celu opanowanie finansów Grecji. Program ograniczył wydatki publiczne i podniósł podatki często kosztem greckich pracowników publicznych i był bardzo niepopularny. Deficyt Grecji dramatycznie się zmniejszył, ale program oszczędnościowy tego kraju okazał się katastrofą w zakresie uzdrowienia gospodarki.
Przede wszystkim środki oszczędnościowe nie poprawiły sytuacji finansowej Grecji, ponieważ kraj ten boryka się z brakiem zagregowanego popytu. Nieuniknione jest, że zagregowany popyt spada wraz z oszczędnościami. Strukturalnie Grecja jest krajem małych firm, a nie dużych korporacji, więc mniej korzysta z zasad oszczędnościowych, takich jak niższe stopy procentowe. Te małe firmy nie odnoszą korzyści z osłabienia waluty, ponieważ nie mogą zostać eksporterami.
Podczas gdy większość świata podążała za Produkt krajowy brutto (PKB)Grecjiw 2010 roku wyniósł 299,36 miliardów dolarów. Według ONZ w 2014 r. Jego PKB wyniósł 235,57 mld USD. Jest to oszałamiające zniszczenie gospodarczego losu kraju, podobne do wielkiego kryzysu w Stanach Zjednoczonych w latach trzydziestych XX wieku.
Problemy Grecji zaczęły się po Wielkiej Recesji, ponieważ kraj wydawał zbyt dużo pieniędzy w związku z poborem podatków. W miarę jak finanse kraju wymknęły się spod kontroli, a stopy procentowe długu państwowego gwałtownie wzrosły, kraj był zmuszony szukać ratunku lub nie spłacać długu. Niewypłacalność niosła ze sobą ryzyko pełnego kryzysu finansowego z całkowitym załamaniem systemu bankowego. Prawdopodobnie doprowadziłoby to również do wyjścia ze strefy euro i Unii Europejskiej.