Artykuł 50
Co to jest artykuł 50?
Artykuł 50 to klauzula w traktacie lizbońskim Unii Europejskiej (UE), która określa kroki, jakie powinien podjąć kraj, który chce dobrowolnie opuścić blok. Powoływanie się na artykuł 50 rozpoczyna formalny proces wyjścia i pozwala krajom oficjalnie zadeklarować zamiar opuszczenia UE. Wielka Brytania była pierwszym krajem, który powołał się na artykuł 50 po tym, jak większość brytyjskich wyborców opuściła związek w 2016 roku.
Kluczowe wnioski
- Artykuł 50 to klauzula w traktacie lizbońskim Unii Europejskiej, która określa, w jaki sposób kraj może dobrowolnie opuścić blok.
- Artykuł stanowi: „Każde państwo członkowskie może podjąć decyzję o wystąpieniu ze związku zgodnie z własnymi wymogami konstytucyjnymi”.
- Artykuł stał się przedmiotem poważnej dyskusji podczas europejskiego kryzysu zadłużenia państwowego w latach 2010–2014, kiedy wydawało się, że grecka gospodarka ma kłopoty.
- Wielka Brytania stała się pierwszym krajem, który powołał się na artykuł 50 po tym, jak większość wyborców opuściła blok.
Jak działa artykuł 50
Artykuł 50 jest częścią traktatu lizbońskiego, który został podpisany i ratyfikowany przez wszystkie 27 państw członkowskich Unii Europejskiej w 2007 r. I wszedł w życie w 2009 r. Artykuł przedstawia, w jaki sposób kraj członkowski może dobrowolnie opuścić UE. Jak wspomniano powyżej, artykuł stanowi: „Każde państwo członkowskie może podjąć decyzję o wystąpieniu ze związku zgodnie z własnymi wymogami konstytucyjnymi”.
Zgodnie z treścią artykułu:
- Każde państwo członkowskie może podjąć decyzję o wystąpieniu z Unii zgodnie z własnymi wymogami konstytucyjnymi.
- Państwo członkowskie, które podejmuje decyzję o wystąpieniu, powiadamia Radę Europejską o swoim zamiarze. W świetle wytycznych przedstawionych przez Radę Europejską Unia negocjuje i zawiera umowę z tym państwem, określającą warunki jego wystąpienia, uwzględniając ramy jego przyszłych stosunków z Unią. Umowę tę negocjuje się zgodnie z art. 218 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. W imieniu Unii jest zawierana przez Radę, stanowiącą większością kwalifikowaną, po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego.
- Traktaty przestają mieć zastosowanie do danego państwa z dniem wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, po upływie dwóch lat od powiadomienia, o którym mowa w ust. 2, chyba że Rada Europejska w porozumieniu z zainteresowanym państwem członkowskim postanawia jednogłośnie o przedłużeniu tego okresu.
- Do celów ust. 2 i 3 członek Rady Europejskiej lub Rady reprezentujący wycofujące się państwo członkowskie nie uczestniczy w obradach Rady Europejskiej lub Rady ani w decyzjach ich dotyczących. Większość kwalifikowaną określa się zgodnie z artykułem 238 ustęp 3 litera b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
- Jeżeli Państwo, które wystąpiło z Unii, zwraca się o ponowne przyjęcie, jego wniosek podlega procedurze, o której mowa w artykule 49.
Algieria opuściła Europejską Wspólnotę Gospodarczą po uzyskaniu niepodległości od Francji w 1962 r., A Grenlandia opuściła ją na mocy specjalnego traktatu w 1985 r.
Uwagi specjalne
Artykuł 50 stał się przedmiotem poważnej dyskusji podczas europejskiego kryzysu zadłużenia państwowego w latach 2010–2014, kiedy wydawało się, że grecka gospodarka wymyka się spod kontroli. Chcąc uratować euro i być może UE przed upadkiem, przywódcy rozważali wyrzucenie Grecji ze strefy euro.
Problem, jaki napotkali w przypadku art. 50 polegał na tym, że nie było jasnych wskazówek dotyczących wypychania państwa członkowskiego wbrew jego woli. Nie trzeba też było usuwać Grecji z UE – tylko ze strefy euro. Ostatecznie Grecji udało się dojść do porozumienia z wierzycielami z UE.
Geneza artykułu 50
Unia Europejska powstała w 1957 roku jako Europejska Wspólnota Gospodarcza, która została utworzona w celu wspierania współzależności gospodarczej między jej członkami w następstwie II wojny światowej. Pierwotny blok obejmował sześć krajów europejskich: Holandię, Francję, Belgię, Niemcy Zachodnie, Luksemburg i Włochy. W 1973 r. Dołączyły do nich Wielka Brytania, Dania i Irlandia. UE została formalnie utworzona na mocy traktatu z Maastricht w 1992 r., A do 1995 r. Blok powiększył się do 15 członków obejmujących całą Europę Zachodnią. W latach 2004-2007 UE doświadczyła największego w historii rozszerzenia, obejmując 12 nowych członków, w tym byłe państwa komunistyczne.
Traktat lizboński został sporządzony „w celu zwiększenia skuteczności i legitymacji demokratycznej Unii oraz poprawy spójności jej działań”. Traktat został podpisany i ratyfikowany przez wszystkie 27 państw członkowskich w 2007 r. I wszedł w życie w 2009 r. Traktat składa się z dwóch części – Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Zawiera łącznie 358 artykułów, w tym artykuł 50.
Autor przepisu początkowo nie uważał tego za konieczne. „Gdybyś przestał płacić rachunki i przestał pojawiać się na zebraniach, w odpowiednim czasie twoi przyjaciele zauważyliby, że odszedłeś” – powiedział BBC lord Kerr z Kinlochard ze Szkocji w listopadzie 2016 roku. Postrzegał Artykuł 50 jako potencjalnie przydatny w przypadku zamachu stanu, który doprowadziłby UE do zawieszenia członkostwa kraju dotkniętego katastrofą: „Myślałem, że w tym momencie wspomniany dyktator może być tak zły, że powiedziałby„ racja, jestem wyłączony ” i dobrze byłoby mieć procedurę, zgodnie z którą mógłby odejść. ”
Przykład artykułu 50
Wielka Brytania opuściła UE 31 stycznia 2020 r. I była pierwszym krajem, który powołał się na artykuł 50, aby to zrobić. Nastąpiło to po tym, jak większość obywateli Wielkiej Brytanii zagłosowała za opuszczeniem związku i kontynuowaniem Brexitu w referendum 23 czerwca 2016 r., W wyniku czego brytyjska premier Theresa May powołała się na artykuł 29 marca 2017 r.
Proces ten był utrudniony przez terminy i przedłużenia, negocjacje i przeszkody postawione przez przywódców zarówno brytyjskich, jak i UE. Próby porozumienia May zostały odrzucone przez parlament. Negocjacje wznowił Boris Johnson, który został premierem po rezygnacji maja.
Kraj rozpoczął 11-miesięczny okres przejściowy bezpośrednio po wyjściu z bloku. Teraz, gdy kraj opuścił Unię, nie jest już częścią struktury politycznej UE, więc w Parlamencie Europejskim nie ma brytyjskich urzędników. Ale są jeszcze szczegóły do rozwiązania, zanim kraj całkowicie oderwie się od bloku, w tym:
- Kwestie związane z emeryturami
- Jak obie strony poradziłyby sobie ze współpracą w zakresie egzekwowania prawa i bezpieczeństwa
- Inne przepisy
Dużym powodem do niepokoju dla wielu była kwestia migracji obywateli do i z UE do Wielkiej Brytanii i odwrotnie. Szacuje się, że w Wielkiej Brytanii mieszka, pracuje i studiuje około trzech milionów obywateli UE, podczas gdy dwa miliony obywateli Wielkiej Brytanii robi to samo w pozostałej części UE. Obywatele będą nadal mogli swobodnie przemieszczać się między Wielką Brytanią a UE w okresie przejściowym, ale muszą ubiegać się o specjalny status do czerwca 2021 r., Aby pozostać w kraju.
Następnie pojawia się kwestia handlu. W ramach okresu przejściowego Wielka Brytania nadal pozostaje częścią jednolitego rynku UE i jej unii celnej, ale ostatecznie musi go opuścić. Obie strony muszą negocjować umowę handlową – coś, na czym Wielka Brytania polega, aby sprowadzać swoje produkty do UE. Negocjacje między Wielką Brytanią a UE mogą rozpocząć się w marcu.
Termin przedłużenia 11-miesięcznego okresu przejściowego upływa z końcem czerwca 2020 r. Jeśli obie strony nie osiągną porozumienia do końca grudnia 2020 r., Mają dwie możliwości – Wielka Brytania musi albo rozpocząć nowe stosunki z UE. lub zakończyć przejście bez umowy w styczniu 2021 r.
Jedynym sposobem, aby Wielka Brytania ponownie stała się krajem członkowskim UE, byłoby ponowne złożenie wniosku.