Giganci finansów: Andrew Carnegie

Istnieje bardzo duża szansa, że ​​nazwisko Andrew Carnegie zdobi przynajmniej jeden budynek w Twoim mieście. Przynajmniej tak jest w przypadku większości dużych miast w USA. ChociażCarnegie jest terazznacznie lepiej znany jako filantrop, zbudował fortunę od podstaw – fortunę, którą rozdał później w życiu.

Imigrant szkocki

Andrew Carnegie urodził się 25 listopada 1835 roku w Dunfermline w Szkocji. Jego rodzice zajmowali się tkactwem i szyciem. Rodzina Carnegie nigdy nie była zamożna i zauważyła, że ​​ich skromne źródło dochodu wysycha, gdy wynalazek krosien mechanicznych przejął kontrolę nad przemysłem. Kiedy Carnegie miał 12 lat, rodzina wyjechała do Stanów Zjednoczonych w poszukiwaniu lepszych możliwości. Okazało się, że znalezienie tych możliwości było czymś, do czego młody Andrzej miał talent.

Posłaniec do nadinspektora kolei

Carnegie pracował w przędzalni bawełny w swoim nowym domu w Allegheny w Pensylwanii (obecnie Pittsburgh) i wkrótce podjął pracę jako posłaniec telegraficzny. W trakcie tej pracy Carnegie próbował nadrobić swój brak formalnego wykształcenia samokształceniem. Uzyskując dostęp do prywatnych bibliotek (z pewnymi trudnościami), Carnegie żarłocznie czytał, a także nauczył się tłumaczyć na ucho sygnały telegraficzne. Ta ostatnia możliwość jest źródłem kolejnej promocji Carnegie aby urzędnik w biurze telegraficznym, a następnie operator telegrafu w wieku 17 lat

Zdolny umysł i urok Carnegiego szybko podniosły go w szeregi kolejnictwa, aż znalazł się na stanowisku sekretarza nadzorcy kolei w Pensylwanii, Thomasa A. Scotta. Pod okiem Scotta nauczył się cennych lekcji na temat zarządzania i inwestycji. Carnegie zaczął inwestować w spółki kolejowe i wspierające je branże. W 1863 r. Zarabiał tysiące dolarów rocznie z dywidend. Kiedy Scott opuścił linię kolejową, aby utworzyć Keystone Bridge Co., Carnegie objął stanowisko superintendenta. W 1865 roku Carnegie dołączył do swojego mentora w Keystone i pomógł ukształtować odnoszącą sukcesy firmę.

Wykuwanie imperium za pomocą żelaza i stali

Dzięki inwestycjom i partnerstwom Carnegiego uzyskał pakiet kontrolny w kilku pozornie różnych biznesach. Był właścicielem wagonów sypialnych używanych na kolei, części Keystone, kilku hut żelaza zaopatrujących Keystone, firmy naftowej i walcowni stali. Carnegie uważał, że żelazo będzie podstawą do powiązania swoich biznesów i zaczął konsolidować swoją własność poprzez integrację pionową (kupowanie przedsiębiorstw na wszystkich poziomach procesu produkcyjnego).

(Zobacz także: Znaczenie dywersyfikacji ).

Jednak podczas jednej ze swoich podróży w celu pozyskania kapitału poprzez sprzedaż obligacji europejskim inwestorom Carnegie zauważył, że popyt na stal rośnie i może przewyższyć żelazo. Zmienił swoją strategię i zaczął koncentrować się na holdingach stalowych w 1873 roku. Carnegie i jego partnerzy skupili się na budowie nowych hut z nowoczesnymi innowacjami, które miały przewyższyć konkurencję.

(Zobacz także: Popyt i podaż z naszego samouczka Podstawy ekonomii ).

Mniej więcej w tym czasie Carnegie stworzył dwie podstawowe zasady biznesowe, którymi się kieruje. Po pierwsze, zyski zadbałyby o siebie, gdyby koszty były dokładnie monitorowane. Po drugie, że obecność utalentowanych menadżerów była warta więcej niż faktyczne młyny, które prowadzili.

Młyny Carnegiego miały jedne z najnowocześniejszych w tamtych czasach kontroli zapasów i kosztów, a jego kierownictwo obejmowało Charlesa M. Schwab, który później zasłynął jako szef Betlejem Steel.

Kupowanie, gdy inni sprzedali

Fabryki Carnegie działały już wydajniej niż ich konkurenci, więc miał najlepszą pozycję do kupowania, gdy gospodarka osiągnęła sześcioletni spadek w 1873 r. Carnegie przejął konkurencyjne huty, a także firmy na innych poziomach produkcji. Odnowił starsze młyny do nowoczesnych standardów, a po ożywieniu gospodarki wrócił do przerabiania i wyuczania swoich pozostałych konkurentów. W 1883 r. Gospodarka uderzyła w kolejną koleinę, a Carnegie dokonał dwóch przejęć, które zarówno scementowały jego imperium, jak i zaszkodziłyby jego reputacji. Inwestorzy kontrastujący znajdują wartość w najgorszych warunkach rynkowych.

(Zobacz także: Kupuj, gdy na ulicach jest krew ).

Henry Frick i Homestead

Carnegie wykupił swojego największego konkurenta, Homestead Works i pakiet kontrolny w imperium koksowym Henry’ego Fricka. Koks był niezbędny w procesie produkcji stali, a Frick był jej właścicielem dużo.

Chociaż Carnegie i Frick byli bardzo różnymi ludźmi (Carnegie był czarujący i jowialny, podczas gdy Frick był twardy i małomówny), Carnegie dostrzegł, że Frick był w stanie przejąć codzienne operacje swojego znacznego imperium. W 1892 roku Carnegie połączył swoje firmy w jedną firmę Carnegie Steel Co. i mianował Fricka prezesem.

Frick był zagorzałym przeciwnikiem związków zawodowych i zdarzyło się, że w tym samym roku, w którym został prezesem, w fabryce Homestead wybuchł strajk. Cena stali spadła, a świadomy kosztów Frick chciał obniżyć płace, aby utrzymać zysk. Związek był przeciwny jakiejkolwiek redukcji i doszło do strajku lokautu. Carnegie wyjechał z kraju, a Frick był zdecydowany raczej przerwać strajk niż poddać się żądaniom – coś, co często robił Carnegie. Frick sprowadził strażników z agencji detektywistycznej Pinkerton, aby chronić pracowników spoza związku, którzy zostali sprowadzeni w celu ponownego otwarcia fabryki.

Wojna Homestead

Między strajkującymi a strażnikiem wybuchła bójka, w wyniku której zginęło siedem osób. Ostrzał, bomby, pałki i kamienie charakteryzowały trwające starcia między związkiem, pracownikami spoza związku i strażnikami. W końcu wezwano milicję i młyn wrócił do pracy z pracownikami spoza związku, ale walka trwała nadal. Zabójca, niezwiązany ze związkiem, strzelał i dźgał Fricka przez tydzień podczas działań wojennych. Frick nie tylko przeżył, ale opatrzył własne rany i skończył pracę. Widząc, z czym mają do czynienia, związek zawodowy złożył i zaakceptował obniżone płace, aby odzyskać pracę. Strajk w Homestead zepsuł wizerunek Carnegiego, ponieważ wielu uważało, że przez cały czas wspierał Fricka cichą zgodą.

Morgan wykupuje Carnegie

Carnegie zaczął coraz bardziej skupiać się na pisaniu i filantropii po strajku w Homestead. W 1889 roku napisał artykuł zatytułowany „Ewangelia bogactwa”, w którym stwierdził, że życie przemysłowca powinno składać się z dwóch etapów: pierwszej, w której gromadzi tyle bogactwa, ile tylko może, i drugiej, w której przekazuje je wszystkim na rzecz społeczeństwa. W 1901 roku Carnegie miał szansę dotrzymać słowa, kiedy sprzedał swoją firmę za 480 milionów dolarów grupie inwestorów, na czele której stał JP Morgan. Carnegie Steel stał się centralnym punktem US Steel, trustu kontrolującego 70% krajowej produkcji stali. Carnegie rozpoczął swoją filantropijną fazę z jedną z największych osobistych fortun na świecie.

Przepisywanie historii

Od 1901 roku aż do swojej śmierci w 1919 roku Carnegie rozdawał współczesny ekwiwalent miliardów dolarów. Być może pamiętając swoje problemy ze zdobywaniem książek w młodości, ufundował ponad 2500 bibliotek publicznych w Stanach Zjednoczonych i za granicą – wszystkie noszące nazwisko Carnegie. Sfinansował także Carnegie Hall, Carnegie Mellon University, The Carnegie Institution of Washington, The Carnegie Hero Fund Commission, The Carnegie Foundation for the Advancement of Teaching, The Carnegie Foundation i tak dalej.

Chociaż być może trochę zbyt lubi swoje własne imię, Carnegie dzielił scenę z Rockefellerem jako nowy gatunek przemysłowca, zmuszony do zbudowania fortuny tylko po to, by ją rozdać. Nawet teraz bardzo niewielu niezwykle zamożnych ludzi rozprasza całe swoje fortuny. W ten sposób Carnegie był w stanie zastąpić swój wizerunek jednego z twardogłowych baronów rabusiów wizerunkiem współczesnego Świętego Mikołaja – obraz ten wzmocniony był przez jego białą brodę i błyszczące oczy. Jego znaczna wiedza biznesowa i inwestycyjna może z czasem zostać zapomniana, ale dzięki jego filantropii jego nazwisko nie zostanie.

(Zobacz także: Święci Bożego Narodzenia z Wall Street ).