Amerykańskie pokwitowanie depozytowe (ADR)

Co to jest amerykański pokwitowanie depozytowe (ADR)?

Amerykańskie pokwitowanie depozytowe (ADR) to zbywalny certyfikat wystawiony przez bank depozytariusza w USA, reprezentujący określoną liczbę udziałów – często jedną akcję – akcji firmy zagranicznej. Handel ADR na giełdach amerykańskich jest taki sam, jak na giełdach krajowych.

ADRy oferują amerykańskim inwestorom możliwość zakupu akcji spółek zagranicznych, które w innym przypadku nie byłyby dostępne. Korzyści odnoszą również firmy zagraniczne, ponieważ ADR umożliwiają im przyciąganie amerykańskich inwestorów i kapitału bez kłopotów i kosztów związanych z notowaniem na amerykańskich giełdach.

Jak działają amerykańskie kwity depozytowe?

ADRy są denominowane w dolarach amerykańskich, a bazowy papier wartościowy znajduje się w posiadaniu amerykańskiej instytucji finansowej, często przez oddział zagraniczny. Posiadacze ADR nie muszą dokonywać transakcji w obcej walucie ani martwić się o wymianę waluty na rynku forex. Te papiery wartościowe są wyceniane i sprzedawane w dolarach oraz rozliczane w amerykańskich systemach rozliczeniowych.

Aby oferować ADR-y, bank w USA będzie kupował akcje w walucie obcej. Bank utrzyma akcje jako zapasy i wyemituje ADR do obrotu krajowego. ADRy są notowane na giełdzie nowojorskiej (NYSE) lub Nasdaq, ale są również sprzedawane bez  recepty (OTC).

Banki w USA wymagają od zagranicznych firm dostarczenia szczegółowych informacji finansowych. Wymóg ten ułatwia amerykańskim inwestorom ocenę kondycji finansowej firmy.

Rodzaje ADR

Amerykańskie kwity depozytowe dzielą się na dwie podstawowe kategorie:

• Bank wystawia sponsorowane ADR w imieniu zagranicznej firmy. Bank i firma zawierają porozumienie prawne. Zazwyczaj firma zagraniczna pokrywa koszty wystawienia ADR i zachowania nad nim kontroli, podczas gdy bank będzie obsługiwał transakcje z inwestorami. Sponsorowane ADR-y są podzielone na kategorie według stopnia przestrzegania przez firmę zagraniczną przepisów amerykańskiej Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) oraz amerykańskich procedur księgowych.
• Bank wystawia również niesponsorowane ADR. Jednak certyfikat ten nie ma bezpośredniego zaangażowania, udziału ani nawet pozwolenia od zagranicznej firmy. Teoretycznie może istnieć kilka niesponsorowanych ADR dla tej samej firmy zagranicznej, wydanych przez różne banki w USA. Te różne oferty mogą również oferować różne dywidendy. W przypadku programów sponsorowanych istnieje tylko jeden ADR, wydany przez bank współpracujący z firmą zagraniczną.

Podstawową różnicą między tymi dwoma typami ADR jest to, gdzie inwestorzy mogą je kupić. Wszystkie, z wyjątkiem najniższego poziomu sponsorowanych ADR, rejestrują się w SEC i handlują na głównych giełdach w USA. Niesponsorowane ADR-y będą sprzedawane tylko w handlu pozagiełdowym. Ponadto niesponsorowane ADR nigdy nie obejmują praw głosu.

ADRy są dodatkowo podzielone na trzy poziomy, w zależności od zakresu, w jakim zagraniczna firma weszła na rynki USA:

• Poziom I  – jest to najbardziej podstawowy rodzaj ADR, w przypadku którego zagraniczne firmy albo nie kwalifikują się, albo nie chcą, aby ich ADR były notowane na giełdzie. Tego typu ADR można wykorzystać do ustanowienia obecności handlowej, ale nie do pozyskania kapitału. ADRy poziomu I występujące tylko na   rynku pozagiełdowym mają najmniejsze wymagania ze strony  Komisji Papierów Wartościowych i Giełd  (SEC) – i są zazwyczaj wysoce spekulacyjne. Chociaż są one bardziej ryzykowne dla inwestorów niż inne rodzaje ADR, są one łatwym i niedrogim sposobem na ocenę poziomu zainteresowania inwestorów amerykańskich papierami wartościowymi.
• Poziom II  – Podobnie jak w przypadku ADR na poziomie I, ADR na poziomie II można wykorzystać do ustanowienia obecności handlowej na giełdzie i nie można ich używać do pozyskiwania kapitału. ADR poziomu II mają nieco więcej wymagań ze strony SEC niż ADR poziomu I, ale zyskują większą widoczność i wolumen obrotu.
• ADRy na poziomie III  – III są najbardziej prestiżowe. W ten sposób emitent  oferuje publiczną ofertę  ADRów na giełdzie w USA. Można je wykorzystać do ustanowienia znaczącej obecności handlowej na rynkach finansowych Stanów Zjednoczonych oraz do pozyskania kapitału dla zagranicznego emitenta. Emitenci podlegają pełnemu raportowaniu w SEC.

Ceny i koszty amerykańskich kwitów depozytowych

ADR może reprezentować akcje bazowe na zasadzie jeden do jednego, ułamek akcji lub wiele akcji spółki bazowej. Bank depozytariusz ustali stosunek amerykańskich ADR na akcję w kraju macierzystym na wartość, która według nich będzie atrakcyjna dla inwestorów. Zbyt wysoka wartość ADR może zniechęcić niektórych inwestorów. I odwrotnie, jeśli jest zbyt niski, inwestorzy mogą pomyśleć, że bazowe papiery wartościowe przypominają bardziej ryzykowne akcje groszowe.

Z powodu arbitrażu cena ADR ściśle pokrywa się z ceną akcji firmy na jej krajowej giełdzie.

Posiadacze ADR-ów realizują wszelkie dywidendy i zyski kapitałowe w dolarach amerykańskich. Jednak wypłaty dywidend są pomniejszone o koszty przewalutowania i podatki zagraniczne. Zazwyczaj bank automatycznie pobiera niezbędną kwotę na pokrycie wydatków i podatków zagranicznych. Ponieważ jest to praktyka, inwestorzy amerykańscy musieliby starać się o kredyt w IRS lub zwrot od zagranicznego rządu podatkowego, aby uniknąć podwójnego opodatkowania wszelkich osiągniętych zysków kapitałowych.

Plusy

• Łatwy do śledzenia i handlu
• Denominowane w dolarach
• Dostępne za pośrednictwem amerykańskich brokerów
• Oferuj dywersyfikację portfela

Cons

• Może grozić podwójne opodatkowanie
• Ograniczony wybór firm
• Niesponsorowane ADR mogą nie być zgodne z SEC
• Inwestor może ponieść opłaty za przewalutowanie

Historia amerykańskich kwitów depozytowych

Zanim w latach dwudziestych XX w. Wprowadzono amerykańskie kwity depozytowe, amerykańscy inwestorzy, którzy chcieli akcji spółki spoza USA, mogli to robić tylko na giełdach międzynarodowych, co było wówczas nierealistyczną opcją dla przeciętnego człowieka.

Chociaż jest to łatwiejsze we współczesnej erze cyfrowej, kupowanie akcji na giełdach międzynarodowych nadal ma potencjalne wady. Jedną ze szczególnie zniechęcających przeszkód są problemy z wymianą walut. Inną ważną wadą są różnice regulacyjne między giełdami amerykańskimi i zagranicznymi.

Przed zainwestowaniem w spółkę notowaną na rynku międzynarodowym inwestorzy z USA muszą zapoznać się z przepisami różnych organów finansowych, w przeciwnym razie mogą zaryzykować niezrozumienie ważnych informacji, takich jak dane finansowe firmy. Mogą również potrzebować założyć konto zagraniczne, ponieważ nie wszyscy brokerzy krajowi mogą prowadzić handel międzynarodowy.

ADRy powstały ze względu na złożoność związaną z kupowaniem akcji za granicą oraz trudności związane z handlem po różnych cenach i wartościach walut. PoprzednikJP Morgan (JPM ), firma Guaranty Trust Co., była pionierem koncepcji ADR. W 1927 r. Stworzyła i uruchomiła pierwszy ADR, umożliwiając amerykańskim inwestorom kupowanie akcji słynnego brytyjskiego sprzedawcy Selfridges i pomagając luksusowemu domowi towarowemu wejść na rynki globalne. ADR był notowany na New York Curb Exchange. Kilka lat później, w 1931 roku, bank wprowadził pierwszy sponsorowany ADR dla brytyjskiej firmy muzycznej Electrical & Musical Industries (znanej również jako EMI), ostatecznej siedziby Beatlesów. Obecnie JP Morgan i inny amerykański bank – BNY Mellon – nadal aktywnie uczestniczą w rynkach ADR.

Prawdziwy przykład ADR

W latach 1988-2018 niemiecki producent samochodów Volkswagen AG sprzedawał OTC w USA jako sponsorowany ADR pod oznaczeniem VLKAY. W sierpniu 2018 roku Volkswagen zakończył program ADR. Następnego dnia JP Morgan ustanowił niesponsorowany ADR dla Volkswagena, obecnie notowany pod symbolem VWAGY.

Inwestorzy, którzy posiadali stare ADR-y VLKAY, mieli możliwość wypłaty, wymieniając ADR-y na rzeczywiste akcje Volkswagena – handlując na giełdach niemieckich – lub wymieniając je na nowe ADR-y VWAGY.

Często Zadawane Pytania