Współczynnik kapitału skorygowanego o ryzyko
Co to jest współczynnik kapitałowy skorygowany o ryzyko?
Współczynnik kapitałowy skorygowany o ryzyko służy do oceny zdolności instytucji finansowej do dalszego funkcjonowania w przypadku pogorszenia koniunktury gospodarczej. Oblicza się go, dzieląc całkowity skorygowany kapitał instytucji finansowej przez jej aktywa ważone ryzykiem (RWA).
Zrozumienie współczynnika kapitału skorygowanego o ryzyko
Współczynnik kapitałowy skorygowany o ryzyko mierzy odporność bilansu instytucji finansowej, z naciskiem na zasoby kapitałowe, na przetrwanie danego ryzyka gospodarczego lub recesji. Im większy kapitał instytucji, tym wyższy jej współczynnik kapitałowy, co powinno przełożyć się na większe prawdopodobieństwo, że jednostka pozostanie stabilna w przypadku silnego spowolnienia gospodarczego.
Mianownik w tym wskaźniku jest nieco skomplikowany, ponieważ każdy posiadany składnik aktywów musi być oceniony na podstawie jego zdolności do osiągania oczekiwanych wyników. Na przykład nie można zagwarantować, że fabryka wytwarzająca dochód wygeneruje dodatni przepływ środków pieniężnych. Dodatni przepływ gotówki może zależeć od kosztów kapitałowych, naprawy zakładu, konserwacji, negocjacji pracowniczych i wielu innych czynników. W przypadku aktywów finansowych, takich jak obligacje korporacyjne, rentowność zależy od stóp procentowych i ryzyka niewypłacalności emitenta. Pożyczki bankowe zazwyczaj obejmują rezerwę na straty.
Obliczanie współczynnika kapitału skorygowanego o ryzyko
Określenie całkowitego skorygowanego kapitału jest pierwszym krokiem do obliczenia współczynnika kapitałowego skorygowanego o ryzyko. Całkowity skorygowany kapitał to suma instrumentów kapitałowych i instrumentów zbliżonych do kapitału skorygowana o ich zawartość kapitału własnego.
Następnie dokonuje się pomiaru wartości aktywów ważonych ryzykiem (RWA). Wartość RWA to suma każdego aktywa pomnożona przez przypisane mu indywidualne ryzyko. Liczba ta jest wyrażona w procentach i odzwierciedla szanse, że składnik aktywów zachowa swoją wartość, tj. Nie stanie się bezwartościowy.
Na przykład gotówka i obligacje skarbowe mają prawie 100% szans na utrzymanie wypłacalności. Kredyty hipoteczne miałyby prawdopodobnie średni profil ryzyka, podczas gdy instrumenty pochodne powinny mieć przypisany znacznie wyższy współczynnik ryzyka.
Ostatnim krokiem przy określaniu współczynnika kapitału skorygowanego o ryzyko jest podzielenie całkowitego skorygowanego kapitału przez aktywa ważone ryzykiem (RWA). Obliczenie to da w wyniku współczynnik kapitałowy skorygowany o ryzyko. Im wyższy współczynnik kapitałowy skorygowany o ryzyko, tym lepsza zdolność instytucji finansowej do przetrwania spowolnienia gospodarczego.
Standaryzacja współczynników kapitału skorygowanego o ryzyko
Celem współczynnika kapitałowego skorygowanego o ryzyko jest ocena rzeczywistego progu ryzyka instytucji z większą dokładnością. Umożliwia także porównania w różnych lokalizacjach geograficznych, w tym porównania w różnych krajach.
Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego początkowo zaleca się te standardy i regulacje dla banków w dokumencie zwanym Bazylea I. Zalecenie zostało, że banki powinny nieść wystarczający kapitał do pokrycia co najmniej 8% ich aktywów ważonych ryzykiem. Bazylea II starała się rozszerzyć znormalizowane zasady określone we wcześniejszej wersji i promować skuteczne wykorzystanie ujawniania informacji jako sposobu na wzmocnienie rynków. Bazylea III doprecyzowała dokument, stwierdzając ponadto, że obliczanie aktywów ważonych ryzykiem będzie zależało od tego, która wersja dokumentu była stosowana.