Stagflacja w latach 70

Do lat 70. XX wieku wielu ekonomistów uważało, że istnieje stabilna odwrotna zależność między inflacją a bezrobociem. Uważali, że inflacja jest znośna, ponieważ oznacza wzrost gospodarczy i niskie bezrobocie. Ich powszechnym przekonaniem było, że wzrost popytu na towary powoduje wzrost cen, co z kolei zachęca firmy do ekspansji i zatrudniania dodatkowych pracowników, tworząc dodatkowy popyt w całej gospodarce.

Jednak w latach siedemdziesiątych okres stagflacji – lub powolny wzrost wraz z szybko rosnącymi cenami – wywołał pytania o zakładany związek między bezrobociem a inflacją. W tym artykule przyjrzymy się stagflacji w USA w tym okresie, przeanalizujemy politykę pieniężną Rezerwy Federalnej (która zaostrzyła problem) i omówimy odwrócenie polityki pieniężnej zgodnie z zaleceniami Miltona Friedmana,  które ostatecznie wyprowadziły Stany Zjednoczone ze stagflacji. cykl.

Ekonomia Keynesowska

Ci, którzy argumentują, że bezrobocie i inflacja są ze sobą odwrotnie proporcjonalne, uważają, że kiedy gospodarka zwalnia, bezrobocie rośnie, ale inflacja spada. Dlatego też, aby promować wzrost gospodarczy, bank centralny danego kraju mógłby zwiększyć podaż pieniądza, aby zwiększyć popyt i ceny bez wzbudzania obaw o inflację.

Przekonania o inflacji i bezrobociu opierały się na keynesowskiej szkole myśli ekonomicznej, nazwanej na cześć XX-wiecznego brytyjskiego ekonomisty Johna Maynarda Keynesa. Zgodnie z tą teorią wzrost podaży pieniądza może zwiększyć zatrudnienie i promować wzrost gospodarczy.

W latach 70. ekonomiści keynesowscy musieli ponownie przemyśleć swoje pomysły, gdy kraje uprzemysłowione na całym świecie weszły w okres stagflacji. Stagflację definiuje się jako powolny wzrost gospodarczy występujący jednocześnie z wysokimi stopami inflacji.

Gospodarka lat 70

Kiedy ludzie myślą o gospodarce Stanów Zjednoczonych w latach 70., wiele rzeczy przychodzi na myśl:

• Wysokie ceny ropy
• Inflacja
• Bezrobocie
• Recesja

W listopadzie 1979 r. Cena za baryłkęropy naftowej West Texas Intermediate przekroczyła 100 USD (w dolarach 2019 r.) I osiągnęła szczyt w wysokości 125 USD w kwietniu następnego roku (patrz wykres poniżej). Ten poziom cen nie zostałby przekroczony przez 28 lat.

Cena ropy naftowej, 1965-1985 (w dolarach stałych)

Rzeczywiście, inflacja była wysoka przez amerykańskich standardów historycznych: Rdzeń wskaźnik cen konsumpcyjnych (CPI) inflacja, czyli po wyłączeniu cen żywności i paliwa osiągnęła roczną średnią 13,5% w roku 1980. bezrobocie było również wysoka, i wzrost nierówna;gospodarka znajdowała się w recesji od grudnia 1969 r. do listopada 1970 r. i ponownie od listopada 1973 r. do marca 1975 r.

Stagflacja, 1965-1985

W mediach dominowało przekonanie, że wysoki poziom inflacji był wynikiem szoku związanego z podażą ropy i wynikającego z tego wzrostu cen benzyny, co spowodowało wzrost cen wszystkich innych produktów. Jest to znane jako inflacja kosztowa. Zgodnie z dominującymi wówczas keynesowskimi teoriami ekonomicznymi, inflacja powinna mieć odwrotny związek z bezrobociem i pozytywny związek ze wzrostem gospodarczym. Rosnące ceny ropy naftowej powinny były przyczynić się do wzrostu gospodarczego.

W rzeczywistości lata 70. XX wieku były erą rosnących cen i rosnącego bezrobocia;2 wszystkie okresy słabego wzrostu gospodarczego można wytłumaczyć inflacją kosztową związaną z wysokimi cenami ropy. Nie było to zgodne z keynesowską teorią ekonomiczną.

Obecnie dobrze ugruntowaną zasadą ekonomii jest to, że nadmierna płynność w podaży pieniądza może prowadzić do inflacji cen ;W latach 70. polityka pieniężna była ekspansywna, co mogło pomóc wyjaśnić szalejącą w tym czasie inflację.

Inflacja: fenomen monetarny

Milton Friedman był amerykańskim ekonomistą, który w 1976 roku zdobył Nagrodę Nobla za swoją pracę nad konsumpcją, historią i teorią monetarną oraz za wykazanie złożoności polityki stabilizacyjnej. W przemówieniu z 2003 roku prezes Rezerwy Federalnej Ben Bernanke powiedział:

„Ramy monetarne Friedmana były tak wpływowe, że przynajmniej w swoich ogólnych zarysach stały się niemal identyczne z nowoczesną
teorią monetarną … Jego myślenie tak przeniknęło współczesną
makroekonomię, że najgorszą pułapką w czytaniu go dzisiaj jest nie docenienie oryginalności, a nawet rewolucyjny charakter jego idei w stosunku do poglądów dominujących w okresie, w którym je formułował ”.

Milton Friedman nie wierzył w inflację kosztową. Uważał, że „inflacja jest zawsze i wszędzie zjawiskiem pieniężnym”. Innymi słowy, wierzył ceny nie może zwiększyć bez wzrostu podaży pieniądza. Aby zapanować nad ekonomicznie niszczycielskimi skutkami inflacji w latach 70., Rezerwa Federalna powinna była stosować restrykcyjną politykę monetarną. Ostatecznie stało się to w 1979 roku, kiedy prezes Rezerwy Federalnej Paul Volcker wprowadziłteorię monetarystów w życie. Doprowadziło to do dwucyfrowego poziomu stóp procentowych, obniżyło inflację i wprowadziło gospodarkę w recesję.

Efektywna stopa funduszy federalnych, 1965-1985

W przemówieniu z 2003 roku Ben Bernanke powiedział o latach 70. XX wieku: „Utracono wiarygodność Fed jako bojownika inflacyjnego, a oczekiwania inflacyjne zaczęły rosnąć”. Utrata wiarygodności przez Fed znacznie zwiększyła koszt osiągnięcia dezinflacji. Dotkliwość recesji w latach 1981-82, najgorszej w okresie powojennym, jasno ilustruje niebezpieczeństwo, że inflacja wymknie się spod kontroli.

Recesja ta była tak wyjątkowo głęboka właśnie z powodu polityki monetarnej z poprzednich 15 lat, która nie zakotwiczyła oczekiwań inflacyjnych i zmarnowała wiarygodność Fed. Ponieważ inflacja i oczekiwania inflacyjne utrzymywały się uparcie na wysokim poziomie, gdy Fed się zacieśnił, wpływ rosnących stóp procentowych był odczuwalny przede wszystkim na produkcji i zatrudnieniu, a nie na cenach, które nadal rosły.