Jaka jest różnica między WACC a IRR?
Średni ważony koszt kapitału (WACC) i wewnętrznej stopy zwrotu (IRR) mogą być stosowane razem w różnych scenariuszy finansowych, ale ich obliczenia bardzo indywidualnie służyć różnym celom.
Co to jest WACC?
WACC to średni koszt źródeł kapitału przedsiębiorstwa po opodatkowaniu i miara zwrotu odsetkowego, jaki firma płaci za swoje finansowanie. Dla firmy jest lepiej, gdy WACC jest niższy, ponieważ minimalizuje koszty finansowania.
Niektóre ze źródeł kapitałowych zazwyczaj stosowanych w strukturze kapitałowej spółki obejmuje akcje zwykłe, akcje uprzywilejowane, zadłużenie krótkoterminowe i długoterminowe dłużne. Te źródła kapitału są wykorzystywane do finansowania firmy i jej inicjatyw rozwojowych.
Przyjmując średnią ważoną, WACC pokazuje, jakie średnie odsetki płaci firma za każdego dolara, który sfinansuje. Z punktu widzenia firmy najkorzystniej jest płacić najniższe możliwe odsetki kapitałowe, ale popyt rynkowy jest czynnikiem wpływającym na poziom zwrotu, jaki oferuje. Ogólnie rzecz biorąc, oferty dłużne charakteryzują się niższymi zwrotami odsetek niż oferty akcji.
Firmy wykorzystują WACC jako minimalną stopę do rozważenia podczas analizy projektów, ponieważ jest to podstawowa stopa zwrotu potrzebna firmie. Analitycy używają WACC do dyskontowania przyszłych przepływów pieniężnych w celu ustalenia wartości bieżącej netto przy obliczaniu wyceny przedsiębiorstwa.
Wzór na WACC
Co to jest IRR?
Wewnętrzną stopę zwrotu można wyrazić w różnych scenariuszach finansowych. W praktyce wewnętrzna stopa zwrotu jest miernikiem wyceny, w którym wartość bieżąca netto (NPR) strumienia przepływów pieniężnych jest równa zeru.
Zwykle IRR jest używany przez firmy do analizowania projektów kapitałowych i decydowania o nich . Na przykład firma może ocenić inwestycję w nowy zakład w porównaniu z rozbudową istniejącego zakładu na podstawie IRR każdego projektu. Im wyższa IRR, tym lepsza oczekiwana wydajność projektu i tym większy zwrot z projektu może przynieść firmie.
Wzór na IRR
Nie ma specjalnego wzoru na obliczanie wewnętrznej stopy zwrotu. W rzeczywistości jest to wzór na NPR ustawiony na zero.
NP. V=∑t=1Tdot(1+r)t-doo=0Where:dot=Net cash inflow during the period tdoo=Total initial investment costsr=Discount ratet=Number of time periods\ begin {aligned} & NPV = \ sum_ {t = 1} ^ {T} \ frac {Ct} {(1 + r) ^ t} – {Co} = 0 \\ & \ textbf {gdzie:} \\ & Ct = \ text {Wpływy pieniężne netto w okresie} t \\ & Co = \ text {Całkowite początkowe koszty inwestycji} \\ & r = \ text {Stopa dyskontowa} \\ & t = \ text {Liczba okresów} \\ \ end {aligned}WcześniejszeNPV=t=1∑TWcześniejsze(1+r)t
Kiedy używać WACC i IRR
WACC jest używany w odniesieniu do IRR, ale niekoniecznie jest wewnętrznym miernikiem zwrotu z wyników, czyli tam, gdzie pojawia się IRR. Firmy chcą, aby IRR każdej analizy wewnętrznej był większy niż WACC w celu pokrycia finansowania.
IRR to technika analizy inwestycji wykorzystywana przez firmy do określenia zwrotu, jakiego mogą kompleksowo oczekiwać z przyszłych przepływów pieniężnych projektu lub kombinacji projektów. Ogólnie rzecz biorąc, IRR daje ewaluatorowi zwrot, jaki osiąga lub spodziewają się zarobić na projektach, które analizuje w ujęciu rocznym.
Patrząc wyłącznie na wskaźniki wydajności do analizy, menedżer zazwyczaj używa IRR i zwrotu z inwestycji (ROI). IRR zapewnia roczną stopę zwrotu, podczas gdy ROI daje ewaluatorowi kompleksowy zwrot z projektu przez cały okres jego trwania.