Co to jest dobry współczynnik Sharpe’a?

Współczynnik Sharpe’a to dobrze znana i ciesząca się uznaniem miara zwrotu z inwestycji lub portfela skorygowana o ryzyko, opracowana przez ekonomistę Williama Sharpe’a. Współczynnik Sharpe’a można wykorzystać do oceny całkowitych wyników zagregowanego portfela inwestycyjnego lub wyników poszczególnych akcji.

Współczynnik Sharpe’a wskazuje, jak dobrze inwestycja kapitałowa radzi sobie w porównaniu ze stopą zwrotu z inwestycji wolnej od ryzyka, takiej jak obligacje lub bony skarbowe rządu USA. Istnieje pewna różnica zdań co do tego, czy do obliczeń należy stosować stopę zwrotu z bonów skarbowych o najkrótszym terminie zapadalności, czy też wybrany instrument wolny od ryzyka powinien bardziej odpowiadać okresowi, w jakim inwestor spodziewa się posiadać inwestycje kapitałowe.

Obliczanie współczynnika Sharpe’a

Od czasu stworzenia przez Williama Sharpe’a wskaźnika Sharpe’a w 1966 r. był to jeden z najczęściej wymienianych mierników zwrotu ryzyka stosowanych w finansach, a znaczną część tej popularności przypisuje się jego prostocie. Wiarygodność wskaźnika wzrosła jeszcze bardziej, gdy profesor Sharpe otrzymał w 1990 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych za pracę nad  modelem wyceny aktywów kapitałowych  (CAPM).

Aby obliczyć współczynnik Sharpe’a, należy najpierw obliczyć oczekiwany zwrot z portfela inwestycyjnego lub poszczególnych akcji, a następnie odjąć stopę zwrotu wolną od ryzyka. Następnie dzielisz tę liczbę przez odchylenie standardowe portfela lub inwestycji. Wskaźnik Sharpe’a można ponownie obliczyć pod koniec roku, aby zbadać rzeczywisty zwrot, a nie oczekiwany zwrot.

Więc co jest uważane za dobry współczynnik Sharpe’a, który wskazuje na wysoki stopień oczekiwanego zwrotu przy stosunkowo niskim ryzyku?

• Zwykle każdy współczynnik Sharpe’a większy niż 1,0 jest uważany przez inwestorów za akceptowalny lub dobry.
• Współczynnik wyższy niż 2,0 jest oceniany jako bardzo dobry.
• Stosunek 3,0 lub wyższy jest uważany za doskonały.
• Stosunek poniżej 1,0 jest uważany za nieoptymalny.

Wzór na współczynnik Sharpe’a to

Ograniczenia współczynnika Sharpe’a

Główny problem ze współczynnikiem Sharpe’a polega na tym, że jest on uwydatniony przez inwestycje, które nie mają normalnego rozkładu zwrotów. Ceny aktywów są ograniczone do zera, ale teoretycznie mają nieograniczony potencjał wzrostu, co sprawia, że ​​ich zwroty są skośne w prawo lub logarytmicznie, co jest naruszeniem założeń wbudowanych w współczynnik Sharpe’a, że ​​zwroty z aktywów są normalnie rozłożone.

Dobry przykład można znaleźć w rozkładzie zwrotów uzyskanych przez fundusze hedgingowe. Wielu z nich wykorzystuje dynamiczne strategie handlowe i opcje, które ustępują miejsca skośności i kurtozy w ich dystrybucji zwrotów. Wiele strategii funduszy hedgingowych generuje niewielkie dodatnie zwroty z okazjonalnymi dużymi ujemnymi zwrotami. Na przykład, prosta strategia sprzedaży opcji  z całkowitym  brakiem ceny ma tendencję do zbierania niewielkich premii i nie wypłacania nic, dopóki nie pojawi się „duża”. Dopóki nie nastąpi duża strata, strategia ta wykazywałaby (błędnie) bardzo wysoki i korzystny współczynnik Sharpe’a.