Zasada dwudziestu procent
Co to jest zasada dwudziestu procent?
W finansach reguła dwudziestu procent jest konwencją stosowaną przez banki w odniesieniu do praktyk zarządzania kredytami. W szczególności stanowi, że dłużnicy muszą utrzymywać depozyty bankowe równe co najmniej 20% ich niespłaconych pożyczek.
W praktyce dokładna stosowana liczba różni się w zależności od stóp procentowych, postrzeganej zdolności kredytowej dłużnika i innych czynników.
Kluczowe wnioski
- Reguła dwudziestu procent to konwencja stosowana przez banki.
- Odnosi się do odsetka pożyczki, która musi zostać zdeponowana na wyrównawczym rachunku bilansowym.
- Zasada ta stała się mniej powszechna w ostatnich dziesięcioleciach i często jest traktowana elastycznie przez pożyczkodawców.
Jak działa zasada dwudziestu procent
Reguła dwudziestu procent jest przykładem salda wyrównawczego, czyli salda utrzymywanego w banku w celu zmniejszenia ryzyka pożyczki udzielonej przez ten bank. Chociaż w przeszłości powszechne było utrzymywanie tych sald na ściśle określonym poziomie, na przykład 20%, stało się to mniej powszechne w ostatnich dziesięcioleciach. Obecnie rozmiary sald kompensacyjnych mają zwykle szeroki zakres, a czasami nawet są całkowicie zniesione wraz z uiszczeniem opłat za usługi bankowe lub innymi tego rodzaju ustaleniami.
Ogólnie rzecz biorąc, pieniądze znajdujące się na saldzie wyrównawczym zostaną pobrane z samego kapitału pożyczki, który następnie zostanie umieszczony na nieoprocentowanym koncie udostępnionym przez pożyczkodawcę. Bank może wtedy swobodnie wykorzystywać te środki do własnych celów pożyczkowych i inwestycyjnych, bez rekompensat dla deponenta.
Z punktu widzenia pożyczkobiorcy oznacza to wzrost kosztu kapitału pożyczki, ponieważ w przeciwnym razie środki pieniężne utrzymywane w saldzie wyrównawczym mogłyby zostać wykorzystane do wygenerowania dodatniego zwrotu z inwestycji. Innymi słowy, koszt alternatywny związany z saldem wyrównawczym zwiększa koszt kapitału pożyczkobiorcy.
Z punktu widzenia banku jest odwrotnie. Posiadając znaczny depozyt od pożyczkobiorcy, bank zmniejsza efektywne ryzyko pożyczki, a jednocześnie korzysta ze zwrotu z inwestycji, jaki może wygenerować ze zdeponowanych środków. Zrozumiałe jest, że pożyczkobiorcy zgodzą się zapewnić równowagę wyrównawczą tylko wtedy, gdy nie są w stanie znaleźć bardziej korzystnych warunków gdzie indziej, na przykład w przypadkach, gdy pożyczkobiorca boryka się z płynnością lub ma słabą zdolność kredytową.
Co ważne, odsetki zapłacone od pożyczki są obliczane od całości kwoty głównej pożyczki, w tym od wszelkich kwot utrzymywanych w saldzie wyrównawczym. Na przykład, jeśli firma pożycza 5 milionów dolarów od banku na warunkach, które wymagają od niej zdeponowania 20% tej pożyczki w banku udzielającym pożyczki, wówczas odsetki od tej pożyczki byłyby mimo wszystko oparte na pełnych 5 milionach dolarów. Nawet jeśli pożyczkobiorca nie jest w stanie wypłacić ani zainwestować 1 miliona USD (20%) salda kompensującego, nadal musiałby zapłacić odsetki od tej części pożyczki.
Przykład reguły dwudziestu procent w świecie rzeczywistym
Emily jest deweloperem i chce pożyczyć 10 milionów dolarów na sfinansowanie budowy nowej wieży kondominium. Zwraca się do banku komercyjnego, który zgadza się sfinansować swój projekt na warunkach obejmujących zasadę dwudziestu procent.
Zgodnie z warunkami jej pożyczki Emily jest zobowiązana zdeponować 2 miliony dolarów z 10 milionów dolarów na nieoprocentowanym koncie w banku pożyczającym. Bank może wtedy inwestować lub pożyczać te środki bez płacenia Emily żadnych odsetek od jej depozytu.
Chociaż może wykorzystać tylko 8 milionów z pożyczonych 10 milionów dolarów, niemniej jednak Emily musi spłacić odsetki od pełnej pożyczki w wysokości 10 milionów dolarów. W efekcie podnosi to koszt kapitału jej kredytu, podczas gdy z punktu widzenia banku jest odwrotnie.