Implikacje podatkowe otwarcia zagranicznego rachunku bankowego

Dla Amerykanów, którzy z jakiegokolwiek powodu posiadają aktywa w zagranicznych instytucjach, konsekwencje podatkowe są obszarem poważnego zaniepokojenia. Internal Revenue Service (IRS) pieniądze traktuje przechowywane w bankach zagranicznych odmiennie niż pieniądze, która odbyła się w domowych rachunków bankowych. Mówiąc wprost, nie podoba im się, że obywatele USA mają konta zagraniczne lub zagraniczne – głównie z obawy, że nie będą w stanie czerpać dochodów z takich kont – dlatego zniechęcają do takiej praktyki.

I szczerze mówiąc, obecnie większość zagranicznych banków również nie chce depozytów od obywateli USA – nawet tych w tradycyjnych miejscach docelowych, takich jak Szwajcaria czy Wielka Brytania. Ich niechęć wynika ze zwiększonej agresywności ze strony IRS i Departamentu Sprawiedliwości (DOJ). Zagraniczne banki są gotowe poświęcić tyle czasu i energii tylko na zabiegi z klientami amerykańskimi, a bardzo niewiele z nich posiada takie departamenty zgodności, które potrafią poradzić sobie ze złożonymi regulacjami amerykańskimi i zaostrzoną kontrolą.

Amerykanie, którzy chcą otworzyć zagraniczne konta bankowe, powinni wziąć pod uwagę te przeszkody i zrobić wszystko, co w ich mocy, aby wyjaśnić problemy kredytowe lub inne czynniki ryzyka. Samo bycie obywatelem amerykańskim podlegającym opodatkowaniu podatkiem IRS może sprawić, że zagraniczny bank będzie się wahał, więc dobrym pomysłem jest wydawanie się mniej ryzykownym na poziomie indywidualnym.

Podwójne opodatkowanie emigrantów z USA

W przeciwieństwie do prawie wszystkich innych krajów na świecie, rząd Stanów Zjednoczonych nakłada na swoich obywateli podatki od dochodu uzyskanego w dowolnym miejscu na świecie, nawet jeśli działalność ta miała miejsce wyłącznie na obcej ziemi, z zagranicznym kapitałem i z zagranicznymi partnerami handlowymi. W rzeczywistości Stany Zjednoczone są jedynym rozwiniętym krajem, który opodatkowuje globalną działalność.

Oznacza to, że amerykański emigrant mieszkający i pracujący w Niemczech, na przykład, musi płacić podatki dochodowe zarówno rządowi niemieckiemu, jak i rządowi federalnemu Stanów Zjednoczonych. Jeśli amerykański pracownik zdeponuje swoje miesięczne zarobki w niemieckim banku, IRS może przyznać sobie dostęp do tego konta w celu pobierania podatków. Istnieją pewne przepisy dotyczące ulg, w tym częściowe ulgi z tytułu zagranicznych podatków płaconych za zagraniczne dochody, ale często są one niewystarczające.

Nie wszyscy posiadacze rachunków zagranicznych prowadzą działalność gospodarczą za granicą, co oznacza, że ​​nie muszą się martwić podwójnym opodatkowaniem. Jednak zaniepokojeni pracownicy i inwestorzy muszą składać zeznania w IRS.

Formularz FinCEN 114

Ponieważ rachunki zagraniczne podlegają opodatkowaniu, IRS i Departament Skarbu USA mają bardzo sztywny proces deklarowania aktywów zagranicznych. Każdy obywatel amerykański posiadający zagraniczne rachunki bankowe o łącznej wartości przekraczającej 10 000 USD lub w dowolnym momencie roku kalendarzowego ma obowiązek zgłosić takie rachunki Departamentowi Skarbu. Są również zobowiązani do zgłaszania i płacenia podatku od wszystkich dochodów z tych kont, z wyjątkiem tak zwanych „rachunków upoważnionych do podpisu”.

Od lat 70. do czerwca 2013 r. Posiadacze rachunków zagranicznych składali wnioski na formularzu Skarbu Państwa TD F 90-22.1, Raport zagranicznych rachunków bankowych i finansowych, lepiej znanego jako FBAR. Formularze wymagały corocznie i były przetwarzane w Biurze Skarbu w Detroit.

Po czerwcu 2013 r. Skarb Państwa ogłosił, że FBAR w formie papierowej nie jest już akceptowany. Zamiast tego wszyscy podatnicy w USA posiadający rachunki zagraniczne o łącznej wartości ponad 10 000 USD musieli elektronicznie wypełnić nowy formularz 114 Financial Crimes Enforcement Network (FinCEN), również zatytułowany FBAR. FinCEN 114 zawierał więcej informacji i musiał przejść przez system e-zgłoszenia zgodnie z ustawą o tajemnicy bankowej Skarbu Państwa. Ten nowy FBAR nie zastąpił zeznania podatkowego, ale był oddzielnym dokumentem, który należy przedłożyć indywidualnie. Podatnicy mieli czas do 30 czerwca 2014 roku na złożenie nowego formularza, pod rygorem nawet do 50% ich majątku.

Ustawa o zgodności podatkowej z rachunkami zagranicznymi

Kongres uchwalił ustawę FATCA ( Foreign Account Tax Compliance Act ) w 2010 roku bez większych fanfar. Jednym z powodów, dla których ustawa była tak cicha, było czteroletnie przyspieszenie: FATCA weszła w życie dopiero w 2014 r. Nigdy wcześniej żaden rząd krajowy nie próbował i jak dotąd nie udało mu się narzucić standardów zgodności bankom na całym świecie.

FATCA wymaga, aby każdy bank spoza USA zgłaszał rachunki posiadane przez obywateli amerykańskich o wartości przekraczającej 50 000 USD lub podlegały 30% karom u źródła i możliwemu wykluczeniu z rynków amerykańskich. Do połowy 2015 r. Ponad 100 000 podmiotów zagranicznych zgodziło się udostępniać informacje finansowe IRS. Nawet Rosja i Chiny zgodziły się na FATCA. Jedyną dużą gospodarką światową, która walczy z federalnymi, jest Kanada; jednakże to prywatni obywatele, a nie rząd kanadyjski, wnieśli pozew o zablokowanie FATCA na mocy klauzuli Międzynarodowego Porozumienia Rządowego, przez co przekazywanie informacji o prywatnym rachunku bankowym jest nielegalne.

Poprzez FATCA IRS otrzymuje numery rachunków, salda, nazwiska, adresy i numery identyfikacyjne posiadaczy rachunków. Amerykanie posiadający rachunki zagraniczne muszą również przesłać formularz 8938 do IRS oprócz w dużej mierze zbędnego formularza FBAR. Osoby zainteresowane otwarciem zagranicznego konta bankowego muszą być świadome tych wymogów i możliwych kar podatkowych, zwłaszcza w przypadku kont emerytalnych za granicą, które mają swoje unikalne traktowanie.