Bierz lub płać

Co to jest Take or Pay?

Take or pay to zapisany w umowie zapis, na mocy którego jedna ze stron ma obowiązek albo odebrać towar, albo zapłacić określoną kwotę. Postanowienia typu „bierz lub płać” przynoszą korzyści zarówno kupującemu, jak i sprzedającemu, ponieważ dzielą ryzyko, a także mogą przynosić korzyści społeczeństwu, ułatwiając handel i obniżając koszty transakcji.

Zrozumienie Take or Pay

Postanowienia typu „bierz lub płać” są generalnie zawarte między firmami i ich dostawcami, które wymagają, aby firma kupująca przyjęła określoną dostawę towarów od dostawcy w określonym terminie, ryzykując zapłacenie grzywny dostawcy, jeśli tego nie zrobią. Tego rodzaju umowa przynosi dostawcy korzyści, ponieważ zmniejsza ryzyko utraty pieniędzy na jakimkolwiek kapitale wydanym na wyprodukowanie dowolnego produktu, który próbuje sprzedać. Jest to korzystne dla kupującego, ponieważ pozwala mu zażądać niższej wynegocjowanej ceny, ponieważ przejmuje on część ryzyka dostawcy. Może to być ogólny zysk netto dla gospodarki, ponieważ dzięki lepszemu podziałowi ryzyka między kupujących i dostawców ułatwia transakcje, które w innym przypadku mogłyby nie nastąpić, wraz z towarzyszącymi im zyskami z handlu.

Postanowienia typu „bierz lub płać” są bardzo powszechne w sektorze energetycznym ze względu na znaczne koszty ogólne dla dostawców związane z dostarczaniem jednostek energetycznych, takich jak gaz ziemny lub ropa naftowa, oraz zmienność cen surowców energetycznych. Ogólne koszty dostarczania ropy naftowej w porównaniu np. Do strzyżenia są bardzo wysokie. Kontrakty typu „bierz lub płać” stanowią zachętę dla dostawców energii do inwestowania kapitału z góry, ponieważ mają gwarancję, że będą w stanie sprzedawać swoje produkty. W przypadku braku przepisów typu „bierz lub płać” dostawcy ponoszą wszelkie ryzyko, że ciągłe zapotrzebowanie kupującego na energię może się wyczerpać lub że wahania cen mogą skłonić kupującego do zerwania umowy. Dostawcy mogą również podlegać zastojom ze strony kupujących, jeśli dokonali inwestycji ogólnych, które stracą na wartości, jeśli kupujący nie kupi produkcji zgodnie z ustaleniami, bez minimalnego gwarantowanego dochodu z umowy typu „bierz lub kup”. Wstrząsy to rodzaj kosztów transakcyjnych, zidentyfikowany przez ekonomistę Olivera Williamsona, który występuje w przypadku tego rodzaju aktywów związanych z relacjami.

Na przykład firma A może zawrzeć umowę na zakup 200 milionów stóp sześciennych gazu ziemnego od dostawcy, firmy B, w ciągu 10 lat po uzgodnionej stawce 20 milionów rocznie. Firma A może jednak stwierdzić, że w danym roku będzie potrzebować tylko 18 mln. Jeśli nie kupią planowanych 20 mln, to poniosą opłatę, która została ustalona w pierwotnym kontrakcie. Zazwyczaj opłaty te są niższe niż cena zakupu; po rezygnacji z 2 mln stóp sześciennych zakupionego gazu, firma A może podlegać opłacie w wysokości 50% ceny umownej w wysokości 2 mln stóp sześciennych.

Alternatywnie, jeśli światowe ceny gazu spadną w trakcie trwania umowy, firma A może chcieć odmówić przyjęcia dostawy gazu i zamiast tego zakupić gaz od innego dostawcy, firmy C, po nowej, niższej cenie i zamiast tego zapłacić uzgodnioną karę Firma B. W interesie firmy A jest zrobienie tego, jeśli całkowity koszt gazu firmy C plus kara jest niższy niż pierwotnie wynegocjowana cena za odbiór gazu firmy B.

W tej sytuacji obie strony korzystają z przepisu take or pay. Firma A otrzymuje od firmy C tylko potrzebną ilość gazu po niższym całkowitym koszcie, niż by zapłaciła; Firma B otrzymuje cenę karną od firmy A, zamiast nic nie zyskać, gdyby firma A po prostu zmieniła dostawców w przypadku braku klauzuli „bierz lub płać”.