Nominalizm

Co to jest nominalizm?

Nominalizm to koncepcja, zgodnie z którą kwota pożyczki w dolarach pozostaje stała w sprawozdaniu finansowym, pomimo wahań inflacji lub kursów wymiany, które mogą wpływać na rzeczywistą siłę nabywczą pieniądza. Nominalizm nakłada ryzyko inflacji lub deprecjacji waluty na wierzyciela, a ryzyko deflacji lub aprecjacji waluty na dłużnika.

Kluczowe wnioski

• Nominalizm to zasada, zgodnie z którą pożyczki i długi są rejestrowane i rozliczane w jednostkach waluty nominalnej, nieskorygowanej o zmiany wartości waluty. 
• Nominalizm zapewnia stabilność i konsekwencję w księgowaniu długów, o ile wartość waluty jest stabilna. 
• Gdy wartość waluty zmienia się lub ulega wahaniom, nominalizm wprowadza ryzyko, o które pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy muszą się dostosować, ponieważ wartość pożyczonych pieniędzy może być większa lub mniejsza niż wartość tej samej spłaconej kwoty.
• Niestabilna, nieprzewidywalna lub ekstremalna inflacja lub deflacja mogą powodować problemy ze zdolnością kredytobiorców i pożyczkodawców do dostosowania się do tego ryzyka, zakłócając funkcjonowanie rynków kredytowych. 

Zrozumieć nominalizm

Nominalizm podlega ogólnie przyjętym zasadom rachunkowości (GAAP) jako część założenia jednostki monetarnej, że wszystkie rachunki i transakcje są rejestrowane w policzalnych, stabilnych jednostkach monetarnych. W Stanach Zjednoczonych Rada Standardów Rachunkowości Finansowej (FASB) definiuje wartość nominalną dolara amerykańskiego (nieskorygowaną o inflację) jako standardową monetarną jednostkę rozliczeniową zgodnie z GAAP.

Nominalizm utrzymuje dolarową kwotę składnika aktywów lub zobowiązania, w tym zobowiązań dłużnych, ustaloną w jednostkach monetarnych niezależnie od zmian siły nabywczej pieniądza, podlegającą jedynie zmianom rzeczywistej wartości samego składnika aktywów lub zobowiązania. Nominalizm to zasada prawna, zgodnie z którą kwota pożyczki w dolarach musi pozostać stałą wartością w bilansie. Nie zmienia się wraz ze stopniem inflacji ani kursem wymiany walut.

Nominalizm tworzy spójność rachunków i transakcji na przestrzeni czasu, wyceniając wszystkie transakcje w stabilnej jednostce rozliczeniowej, w przeciwieństwie do prób dostosowywania każdej transakcji i ciągłej rewaluacji aktywów i pasywów pod kątem siły nabywczej. W stabilnym środowisku monetarnym, gdzie wartość waluty nie zmienia się znacząco, nominalna i realna wartość waluty są i tak identyczne. Jednak ryzyko i trudności mogą pojawić się, gdy wartość waluty waha się w stosunku do innych towarów lub innych walut. Duża lub trwała zmiana wartości waluty może ostatecznie całkowicie osłabić funkcję pieniądza jako jednostki rozliczeniowej, jak ma to miejsce w przypadku hiperinflacji.

Zmiany wartości pieniądza mogą wiązać się z pewnym ryzykiem dla pożyczkodawcy, ponieważ wraz ze wzrostem inflacji siła nabywcza pieniądza ulega erozji. Kiedy siła nabywcza pieniądza spada, zmniejsza się rzeczywista wartość spłat pożyczki. Pożyczkodawca zwykle uwzględnia to ryzyko, naliczając wyższą stopę procentową pożyczki. Zasadniczo w warunkach inflacji pożyczkodawca otrzymuje mniej pieniędzy w formie spłaty kapitału niż w przypadku stabilnej waluty.

Z drugiej strony, w okresach deflacji ryzyko to ponosi pożyczkobiorca, który musi spłacić zadłużenie w jednostkach waluty, które są bardziej wartościowe niż to, co pożyczył. W przypadku firmy, która zaciąga pożyczki, aby sfinansować operacje, deflacja często stawia pożyczkobiorców w podwójnym niebezpieczeństwie. Ponieważ ceny spadły, może to oznaczać, że muszą obniżyć cenę swojej produkcji na rynku, podczas gdy dolarowa kwota ich długu pozostaje stała. Mogą więc mieć mniejsze dochody, mając do czynienia z takimi samymi spłatami pożyczek, jak przed deflacją.

Przykład nominalizmu

XYZ Company, spółka z siedzibą w Morovii, pożyczyła 1 stycznia 1 000 000 dolarów. Inflacja będzie miała miejsce w Morovii w ciągu kolejnych 12 miesięcy. Siła nabywcza dolara spada tak bardzo, że sześć miesięcy później, 1 lipca, za milion dolarów pożyczonych 1 stycznia kupi się teraz tylko połowę tego, co na początku roku. Wartość 1 000 000 dolarów spadła o 50%. To zła wiadomość dla pożyczkodawcy firmy XYZ, ponieważ ich planowane spłaty kapitału są teraz warte tylko połowę tego, co byłyby bez obecnej stopy inflacji. Jednak ze względu na nominalizm kwota pożyczki w dolarach pozostaje na stałym poziomie 1 000 000 USD pomimo wahań w rzeczywistej wartości waluty.

Uwagi specjalne

W okresie stałej inflacji, kiedy waluta traci wartość w stałym tempie, pożyczkodawcy mogą stosunkowo łatwo skorygować utratę siły nabywczej, pobierając premię inflacyjną dodaną do stopy procentowej, której żądają od kredytu. Na przykład, jeśli pożyczkodawca żąda 3% odsetek za rezygnację z korzystania z jego pieniędzy i oczekuje, że inflacja podniesie ceny o 5%, wówczas może zażądać 8% kredytu, aby skorygować o inflację. Jest to normalna praktyka i może dostosować się do oczekiwanej inflacji.

Jednak pożyczkodawcom może być trudniej dostosować się, gdy inflacja nie jest stabilna i przewidywalna lub gdy występuje deflacja. Gdy inflacja jest nieprzewidywalna, pożyczkodawca musi dostosować się nie tylko do wyższych przyszłych cen, ale także do faktu, że nie mogą wiarygodnie przewidzieć, jak szybko będą rosły. Niestabilne stopy inflacji mogą zatem skutkować bardzo wysokimi rynkowymi stopami procentowymi.

W drugim przypadku deflacja, podczas gdy pożyczkodawca może do pewnego stopnia żądać niższej stopy procentowej, aby dostosować się do zwiększonej siły nabywczej pieniądza, rynkowe stopy procentowe są zazwyczaj ograniczone dolną granicą wynoszącą 0%. Stopa procentowa mniejsza niż 0% oznaczałaby, że pożyczkodawca faktycznie płaci pożyczkobiorcy za zaciągnięcie pożyczki, a pożyczkodawcy byłoby oczywiście lepiej po prostu zatrzymać się w gotówce, zamiast udzielać pożyczki ze stratą.

W przypadku niestabilnej inflacji, gwałtownej deflacji lub wspomnianej wcześniej hiperinflacji, brak możliwości dostosowania się uczestników rynku kredytowego do zmian w sile nabywczej pożyczonych i pożyczonych kwot może spowodować powszechne zakłócenia na rynkach kredytowych. Jest to rutynowo obserwowane podczas wydarzeń, takich jak ostre recesje lub epizody hiperinflacji.