Ekonomia neoklasyczna
Co to jest ekonomia neoklasyczna?
Ekonomia neoklasyczna to szeroka teoria, która koncentruje się na podaży i popycie jako siłach napędowych produkcji, ustalania cen i konsumpcji dóbr i usług. Powstał około 1900 roku, aby konkurować z wcześniejszymi teoriami ekonomii klasycznej.
Kluczowe wnioski
- Klasyczni ekonomiści zakładają, że najważniejszym czynnikiem wpływającym na cenę produktu jest jego koszt produkcji.
- Ekonomiści neoklasyczni argumentują, że postrzeganie wartości produktu przez konsumenta jest czynnikiem napędzającym jego cenę.
- Różnicę między rzeczywistymi kosztami produkcji a ceną detaliczną nazywają nadwyżką ekonomiczną.
Jednym z kluczowych wczesnych założeń ekonomii neoklasycznej jest to, że użyteczność dla konsumentów, a nie koszt produkcji, jest najważniejszym czynnikiem określającym wartość produktu lub usługi. Podejście to zostało opracowane pod koniec XIX wieku na podstawie książek Williama Stanleya Jevonsa, Carla Mengera i Léona Walrasa.
Teorie ekonomii neoklasycznej leżą u podstaw współczesnej ekonomii, wraz z doktrynami ekonomii keynesowskiej. Chociaż podejście neoklasyczne jest najpowszechniej nauczaną teorią ekonomii, ma ona swoich przeciwników.
Zrozumieć ekonomię neoklasyczną
Termin „ekonomia neoklasyczna” został ukuty w 1900 r. Ekonomiści neoklasyczni uważają, że najważniejszą troską konsumenta jest maksymalizacja satysfakcji osobistej. Dlatego podejmują decyzje zakupowe na podstawie własnej oceny użyteczności produktu lub usługi. Teoria ta zbiega się z teorią racjonalnego zachowania, która głosi, że ludzie podejmują decyzje gospodarcze racjonalnie.
Ponadto ekonomia neoklasyczna stwierdza, że produkt lub usługa często ma wartość przekraczającą koszty produkcji. Podczas gdy klasyczna teoria ekonomiczna zakłada, że wartość produktu pochodzi od kosztu materiałów i kosztu pracy, ekonomiści neoklasyczni twierdzą, że postrzeganie wartości produktu przez konsumentów wpływa na jego cenę i popyt.
Wreszcie, ta teoria ekonomiczna stwierdza, że konkurencja prowadzi do efektywnej alokacji zasobów w gospodarce. Siły podaży i popytu tworzą równowagę rynkową.
W przeciwieństwie do ekonomii keynesowskiej, szkoła neoklasyczna stwierdza, że oszczędności determinują inwestycje. Stwierdza, że równowaga na rynku i wzrost przy pełnym zatrudnieniu powinny być głównymi priorytetami gospodarczymi rządu.
Sprawa przeciwko ekonomii neoklasycznej
Jej krytycy uważają, że podejście neoklasyczne nie może dokładnie opisać rzeczywistych gospodarek. Twierdzą, że założenie, iż konsumenci zachowują się racjonalnie przy dokonywaniu wyborów, ignoruje podatność natury ludzkiej na reakcje emocjonalne.
Ekonomiści neoklasyczni utrzymują, że siły podaży i popytu prowadzą do efektywnej alokacji zasobów.
Niektórzy krytycy obwiniają również ekonomię neoklasyczną za nierówności w globalnym zadłużeniu i stosunkach handlowych, ponieważ teoria głosi, że prawa pracownicze i warunki życia nieuchronnie poprawią się w wyniku wzrostu gospodarczego.
Kryzys neoklasyczny?
Zwolennicy ekonomii neoklasycznej wierzą, że nie ma górnej granicy zysków, które mogą osiągnąć sprytni kapitaliści, ponieważ wartość produktu zależy od percepcji konsumenta. Ta różnica między rzeczywistymi kosztami produktu a ceną, za jaką jest on sprzedawany, nazywana jest nadwyżką ekonomiczną.
Można jednak powiedzieć, że ten rodzaj myślenia doprowadził do kryzysu finansowego w 2008 roku. W okresie poprzedzającym ten kryzys współcześni ekonomiści uważali, że syntetyczne instrumenty finansowe nie mają górnego pułapu cenowego, ponieważ inwestujący w nie postrzegali rynek mieszkaniowy jako nieograniczony potencjał wzrostu. Zarówno ekonomiści, jak i inwestorzy mylili się i rynek tych instrumentów finansowych załamał się.