Teoria wartości pracy

Jaka jest teoria wartości dotycząca pracy?

Teoria wartości opartej na pracy (LTV) była wczesną próbą ekonomistów, aby wyjaśnić, dlaczego towary były wymieniane na rynku za pewne względne ceny. Sugerował, że wartość towaru jest określana na podstawie średniej liczby godzin pracy niezbędnych do jego wyprodukowania i można ją obiektywnie zmierzyć. W laborystycznej teorii wartości źródłem wartości tego dobra jest ilość pracy potrzebnej do wytworzenia dobra ekonomicznego. Najbardziej znanymi zwolennikami teorii pracy byli David Ricardo i Karl Marx. Od XIX wieku laborystyczna teoria wartości straciła popularność wśród większości ekonomistów głównego nurtu.

Zrozumienie teorii wartości opartej na pracy

Teoria wartości oparta na pracy sugerowała, że ​​dwa towary będą sprzedawane po tej samej cenie, jeśli będą zawierać tę samą ilość czasu pracy, albo będą wymieniać się w stosunku ustalonym przez względne różnice w tych dwóch czasach pracy. Na przykład, jeśli upolowanie jelenia zajmuje 20 godzin, a złapanie bobra 10 godzin, wówczas stosunek wymiany wynosiłby dwa bobry na jednego jelenia.

Teoria wartości oparta na pracy została po raz pierwszy stworzona przez filozofów starożytnej Grecji i średniowiecza. Później, rozwijając swoją laborystyczną teorię wartości, zarówno Smith (w kapitalistą, robotnikiem i właścicielem ziemskim, więc pojęcie kapitału, jakie znamy, nie weszło jeszcze w grę.

Wzięli uproszczony przykład świata składającego się z dwóch towarów, składającego się z bobrów i jeleni. Gdyby produkcja jelenia była bardziej opłacalna niż bobra, nastąpiłaby migracja ludzi do produkcji jeleni i z produkcji bobrów. Podaż jeleni zwiększy się w naturze, powodując spadek dochodów z produkcji jeleniowatych – przy jednoczesnym wzroście dochodów bobrów, ponieważ mniej osób wybiera to zatrudnienie. Ważne jest, aby zrozumieć, że dochody producentów własnych są regulowane przez ilość pracy zawartej w produkcji, często wyrażaną jako czas pracy. Smith napisał, że praca była pierwotnym pieniądzem wymiennym dla wszystkich towarów, a zatem im więcej pracy zatrudniono w produkcji, tym większa wartość tego przedmiotu w stosunku do innych towarów w ujęciu względnym.

Podczas gdy Smith opisywał koncepcję i zasadę leżącą u podstaw LTV, Ricardo był zainteresowany tym, jak regulowane są te względne ceny między towarami. Weźmy ponownie przykład produkcji bobrów i jeleni. Jeśli wyprodukowanie jednego bobra zajmuje 20 godzin pracy, a jednego jelenia 10 godzin pracy, to jeden bóbr zamieniłby się na dwa jelenie, oba równe 20 jednostkom czasu pracy. Koszt produkcji obejmuje nie tylko bezpośrednie koszty wyjścia na zewnątrz i polowania, ale także pośrednie koszty produkcji niezbędnych narzędzi – pułapki na bobra lub łuku i strzały do ​​polowania na jelenie. Całkowity czas pracy jest zintegrowany pionowo – w tym zarówno bezpośredni, jak i pośredni czas pracy. Tak więc, jeśli wykonanie pułapki na bobry zajmuje 12 godzin, a złapanie bobra – 8 godzin, daje to łącznie 20 godzin pracy.

Oto przykład, w którym produkcja bobra jest początkowo bardziej opłacalna niż produkcja jelenia:

Ponieważ produkcja bobra jest bardziej opłacalna, ludzie wycofają się z produkcji jeleni i zamiast tego zdecydują się na produkcję bobra, tworząc proces równoważenia. Wcielony czas pracy wskazuje, że stosunek równowagi powinien wynosić 2: 1. Więc teraz dochód producentów bobrów będzie spadał do 10 dolarów za godzinę, podczas gdy dochód producentów jeleni będzie zwykle wzrastał do 10 dolarów za godzinę, ponieważ koszty produkcji bobrów i jeleni spadną, przywracając stosunek 2: 1, więc że nowe koszty produkcji wyniosą 200 i 100 dolarów. To jest naturalna cena towarów; został on przywrócony do linii ze względu na możliwość arbitrażu, która okazała się mieć dochód producentów bobrów na poziomie 11 USD, co spowodowało, że stopa zysku przekroczyła naturalny stosunek wymiany 2: 1.

Chociaż cena rynkowa może się często zmieniać z powodu podaży i popytu w dowolnym momencie, cena naturalna działa jak środek ciężkości, konsekwentnie przyciągając do niej ceny – jeśli cena rynkowa przewyższy cenę naturalną, ludzie będą zachęcani do sprzedawania więcej z tego, podczas gdy cena rynkowa zaniża cenę naturalną, zachętą jest kupowanie jej więcej. Z biegiem czasu ta konkurencja będzie miała tendencję do przywracania cen względnych do ceny naturalnej. Oznacza to, że praca, która jest wykorzystywana do produkcji dóbr ekonomicznych, określa ich wartość i ceny rynkowe, ponieważ determinuje cenę naturalną.

Teoria pracy i marksizm

Pracownicza teoria wartości przeplatała się w prawie każdym aspekcie analizy Marksa. Ekonomiczna praca Marksa, Das Kapital, była prawie całkowicie oparta na napięciu między kapitalistycznymi właścicielami środków produkcji a siłą roboczą proletariackiej klasy robotniczej.

Marksa pociągnęła teoria pracy, ponieważ wierzył, że praca ludzka jest jedyną wspólną cechą wszystkich towarów i usług wymienianych na rynku. Jednak Marksowi nie wystarczyło, by dwa dobra miały taką samą ilość pracy; zamiast tego te dwa dobra muszą mieć taką samą ilość „społecznie koniecznej” pracy.

Marks wykorzystał teorię pracy do rozpoczęcia krytyki wolnorynkowych klasycznych ekonomistów w tradycji Adama Smitha. Jeśli, zapytał, wszystkie dobra i usługi w systemie kapitalistycznym są sprzedawane po cenach, które odzwierciedlają ich prawdziwą wartość, a wszystkie wartości mierzy się godzinami pracy, jak kapitaliści mogą kiedykolwiek cieszyć się zyskami, jeśli nie płacą swoim pracownikom mniej niż rzeczywista wartość ich rodzić? Na tej podstawie Marks rozwinął teorię wyzysku kapitalizmu.

Problemy z opartą na pracy teorią wartości

Teoria wartości w pracy prowadzi do oczywistych problemów w teorii i praktyce. Po pierwsze, jest oczywiste, że można poświęcić dużą ilość czasu pracy na wyprodukowanie towaru, który w końcu będzie miał niewielką lub żadną wartość, na przykład babki z błota lub nieśmieszne żarty. Marksowska koncepcja społecznie niezbędnego czasu pracy była próbą obejścia tego problemu. Po drugie, towary, których wytworzenie wymaga takiej samej ilości czasu pracy, często mają regularnie bardzo różne ceny rynkowe. Zgodnie z laborystyczną teorią wartości powinno to być niemożliwe, ale jest to łatwa do zaobserwowania, codzienna norma. Po trzecie, obserwowane względne ceny dóbr ulegają znacznym wahaniom w czasie, niezależnie od ilości czasu pracy poświęconego na ich produkcję, i często nie utrzymują ani nie dążą do żadnego stabilnego wskaźnika (lub ceny naturalnej).

Teoria subiektywistyczna przejmuje kontrolę

Ostatecznie problemy teorii pracy zostały rozwiązane przez subiektywną teorię wartości. Teoria ta zakłada, że ​​wartość wymienna opiera się na indywidualnych, przedmiotowych ocenach wartości użytkowej dóbr ekonomicznych. Wartość wyłania się z ludzkiego postrzegania użyteczności. Ludzie wytwarzają dobra ekonomiczne, ponieważ je cenią.

To odkrycie odwróciło również zależność między kosztami nakładów a cenami rynkowymi. Podczas gdy teoria pracy argumentowała, że ​​koszty nakładów determinowały ceny końcowe, teoria subiektywistyczna wykazała, że ​​wartość nakładów opierała się na potencjalnej cenie rynkowej dóbr końcowych. Subiektywna teoria wartości mówi, że powodem, dla którego ludzie są skłonni poświęcić czas na produkcję dóbr ekonomicznych, jest ich użyteczność. W pewnym sensie ta teoria jest dokładną odwrotnością teorii wartości opartej na pracy. W pracowniczej teorii wartości wydatek czasu pracy powoduje, że dobra ekonomiczne stają się wartościowe; w subiektywnej teorii wartości wartość użytkowa, jaką ludzie uzyskują z dóbr, powoduje, że są skłonni wydać pracę, aby je wytworzyć.

Subiektywna teoria wartości została opracowana w średniowieczu przez kapłanów i mnichów znanych jako scholastyków, w tym św. Tomasza z Akwinu i innych. Później trzech ekonomistów niezależnie i prawie jednocześnie odkryło i rozszerzyło subiektywną teorię wartości w latach siedemdziesiątych XIX wieku: William Stanley Jevons, Léon Walras i Carl Menger. Ta przełomowa zmiana w ekonomii jest znana jako rewolucja subiektywistyczna.