Co to jest mnożnik keynesowski?
Mnożnik jest czynnikiem w ekonomii, która proporcjonalnie zwiększa lub podwyższenia innych zmiennych związanych, gdy jest ona stosowana. Mnożniki są powszechnie stosowane w makroekonomii – dziedzinie ekonomii, która bada zachowanie całej gospodarki. Istnieje wiele różnych mnożników, w tym mnożnik zarobków, mnożnik fiskalny, mnożnik inwestycyjny i mnożnik keynesowski. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o mnożniku keynesowskim i jego działaniu.
Kluczowe wnioski
- Mnożnik keynesowski to teoria, która mówi, że gospodarka będzie się rozwijać, im więcej wyda rząd.
- Zgodnie z teorią efekt netto jest większy niż kwota wydana w dolarach przez rząd.
- Krytycy tej teorii twierdzą, że ignoruje ona sposób, w jaki rządy finansują wydatki przez podatki lub problemy z długiem.
Co to jest mnożnik keynesowski?
Richard Kahn wprowadził mnożnik keynesowski w 1931 r. Zasada stojąca za jego teorią głosi, że im więcej rząd wydaje – lub inwestuje w gospodarkę – tym większa jest szansa na rozkwit gospodarki. Niezależnie od rodzaju wydatków rządowych doprowadzi to do cykli koniunktury gospodarczej i wzrostu zatrudnienia, zwiększając produkt krajowy brutto (PKB) o większą kwotę wzrostu. Zatem 1 miliard dolarów wydatków rządowych podniesie PKB kraju o więcej niż wydana kwota.
Keynesian Multiplier at Work
Oto hipotetyczny przykład działania tego mnożnika. Powiedzmy, że rządowy projekt wart 100 milionów dolarów – czy zbudować zaporę, czy wykopać i uzupełnić gigantyczną dziurę – może przynieść 50 milionów dolarów kosztów pracy. Następnie pracownicy biorą te 50 milionów dolarów i po odjęciu średniej stopy oszczędności wydają je na różne firmy. Firmy te mają teraz więcej pieniędzy na zatrudnianie większej liczby osób do wytwarzania większej liczby produktów, co prowadzi do kolejnej rundy wydatków. Krótko mówiąc, jeden dolar wydatków rządowych wygeneruje wzrost gospodarczy przekraczający dolara. Ta idea leżała u podstaw Nowego Ładu i rozwoju państwa opiekuńczego.
Rdzeń Nowego Ładu i rozwój państwa opiekuńczego opiera się na teorii mnożnika keynesowskiego.
Idąc dalej, gdyby ludzie niczego nie oszczędzali, gospodarka byłaby niepowstrzymanym silnikiem pracującym na pełnym zatrudnieniu. Keynesiści chcieli opodatkować oszczędności, aby zachęcić ludzi do większych wydatków. Model keynesowski – opracowany przez brytyjskiego ekonomistę Johna Maynarda Keynesa arbitralnie rozdzielił prywatne oszczędności i inwestycje na dwie odrębne funkcje, ukazując oszczędności jako drenujące dla gospodarki i sprawiając, że wyglądają one na gorsze od wydatków deficytowych. Ale jeśli ktoś nie trzyma swoich oszczędności w całości w gotówce – a prawdziwe gromadzenie tego typu jest rzadkością – oszczędności są inwestowane przez osobę fizyczną lub przez bank posiadający kapitał.
Krytyka keynesowskiego mnożnika
podatków lub poprzez emisje długów. Podnoszenie podatków ma taki sam lub większy wpływ na gospodarkę, co oszczędzanie, podczas gdy pozyskiwanie funduszy z obligacji powoduje, że rząd zadłuża się. Wzrost zadłużenia staje się potężną zachętą dla rządu do podniesienia podatków lub zawyżenia waluty, aby je spłacić, obniżając w ten sposób siłę nabywczą każdego dolara zarobionego przez pracowników.
Być może największą wadą jest jednak ignorowanie faktu, że oszczędzanie i inwestowanie mają efekt mnożnikowy co najmniej równy wydatkom deficytowym. Oczywiście nie ma to negatywnego wpływu na zadłużenie. Ostatecznie wszystko sprowadza się do tego, czy ufasz osobom prywatnym, że mądrze wydają własne pieniądze, czy też uważasz, że urzędnicy państwowi wykonają lepszą pracę.