Porównanie wynagrodzeń emerytalnych w Kongresie z ogólną średnią
Wielu Amerykanów ma problemy z oszczędzaniem na emeryturę. Finansowanie pracowniczych programów emerytalnych, zarówno publicznych, jak i prywatnych, również może stanowić wyzwanie. Podczas gdy wielu zmaga się z wieloma niewygodnymi sytuacjami – wybrani przedstawiciele i senatorowie w Kongresie Stanów Zjednoczonych nadal otrzymują zazdrosne świadczenia emerytalne na całe życie. Emerytury Kongresu zwykle nie są dużym problemem w roku wyborczym, ale mogą służyć jako dowód rozdźwięku między ustawodawcami a głównym nurtem Ameryki.
Przegląd
Mediana wartości netto członka Kongresu przekroczyła 1 milion dolarów w 2013 roku, gdzie utrzymywała się do 2018 roku. Dla porównania średnia wartość netto amerykańskiego gospodarstwa domowego w wysokości 94 670 dolarów według danych spisu powszechnego z 2016 roku. Jak donosi Center for Responsive Politics, „wystarczyłoby, by łączny majątek ponad 18 amerykańskich gospodarstw domowych był równy wartości jednego gospodarstwa federalnego ustawodawcy”. W 2019 r. Mniej niż 10% amerykańskich gospodarstw domowych można było uznać za milionerów, w porównaniu z ponad 50% członków Kongresu.2
Członkowie Kongresu są uprawnieni do własnych unikalnych planów emerytalnych w ramachFederalnego Systemu Emerytalnego Pracowników (FERS), chociaż dostępne są inne świadczenia emerytalne, takie jak Social Security i Civil Service Retirement System (CSRS). Obecnie członkom Kongresu przysługuje emerytura zależna od wieku członka na emeryturze, stażu pracy i wynagrodzenia. Wysokość emerytury może wynosić do 80% ostatniego wynagrodzenia członka. Od 2009 r. Wynagrodzenie Kongresu wynosi 174 000 USD rocznie, co przy stawce 80% równa się dożywotniej emerytury w wysokości 139 200 USD. Wszystkie świadczenia są finansowane przez podatników.
Ponadto członkowie Kongresu korzystają z tego samego planu oszczędnościowego (TSP), co wszyscy inni pracownicy federalni, który jest podobny do 401 (k). Więcej funduszy podatników przeznacza się na wyrównanie składek Kongresu do 5% rocznie, oprócz dodatkowego 1% gratisu, niezależnie od tego, ile kongresman lub kongresmenka wpłaca, jeśli w ogóle. Ponieważ członkowie Kongresu zarabiają znacznie więcej niż przeciętny obywatel amerykański, ich początkowe świadczenia z Ubezpieczeń Społecznych wynoszą średnio nieco poniżej 26 000 USD rocznie w porównaniu do 17 652 USD dla przeciętnego emeryta w 2019 r.10
Niewielu pracowników prywatnych ma możliwość wpłacania składek do sponsorowanego przez pracodawcę programu emerytalnego o zdefiniowanym świadczeniu. Większość z nich ma możliwość wpłacenia składki na 401 (k) lub 403 (b), podczas gdy inni mogą wnieść wkład do planu akcjonariatu pracowniczego (ESOP) lub innej opcji emerytalnej. Mediana świadczenia z prywatnych emerytur i rent wynosi około 10 000 USD rocznie.
W przypadku osób otrzymującychubezpieczenie społeczne i emeryturę prywatną średni dochód wynosił od 30 000 do 35 000 USD rocznie. Jeśli chodzi o inne aktywa emerytalne, badania Rezerwy Federalnej w 2013 r. Wykazały, że średnie saldo na koncie emerytalnym wyniosło 59 000 USD, a średnie saldo 201 300 USD.
Jak korzyści zmieniały się w czasie
Poziom uczestnictwa w programach emerytalnych o zdefiniowanym świadczeniu osiągnął szczyt w sektorze prywatnym na początku lat 80-tych. Ponad 80% amerykańskich pracowników, którzy pracowali dla dużych firm z sektora prywatnego, składało się na ubezpieczenie emerytalne. Według amerykańskiego Biura Statystyki Pracy, wskaźnik ten spadł poniżej 20% do 2011 roku. W latach 2001-2004 prawie jedna piąta osób z listy Fortune 1000 zamknęła lub przynajmniej zamroziła swoje programy emerytalne o określonych świadczeniach.
W 2017 r. Znaczenie programów określonych składek zyskało 48%firm sektora prywatnego, w porównaniu z 8% oferującymi programy określonych świadczeń. W sektorze prywatnym 70% pracowników zgłasza dostęp do świadczeń emerytalnych, a 54% deklaruje, że uczestniczą.
Coraz częściej pracownicy amerykańscy są zmuszeni polegać na planach 401 (k), indywidualnych kontach emerytalnych (IRA) i ubezpieczeniach społecznych w celu przejścia na emeryturę. Wśród nich tylko Ubezpieczenie Społeczne zapewniagwarantowaną minimalną wypłatę na emeryturze, a nawet te świadczenia wydają się niepewne, biorąc pod uwagę ogromne, niefinansowane przyszłe zobowiązania, przed którymi stoi rząd USA.
Poprzednie emerytury
Kongres nie zawsze otrzymywał pozłacaną emeryturę. Przed 1942 r. Członkowie Kongresu nie otrzymywali planu emerytalnego finansowanego przez podatników i większość z nich spędzała większość czasu poza Waszyngtonem. Ten wczesny system został jednak szybko odrzucony po oburzeniu opinii publicznej. Powojenna emerytura powstała po II wojnie światowej i ostatecznie zastąpiona przez FERS w latach 80-tych XX wieku. Obecny system emerytalny Kongresu niewiele się zmienił od 2003 r., Po którym wszyscy nowi reprezentanci i senatorowie nie byli już w stanie odmówić FERS.
Kongres w ogóle nie głosował za podwyższeniem świadczeń emerytalnych od czasu Wielkiej Recesji. Jednak ze względu na trudności, z jakimi boryka się większość indywidualnych planów emerytalnych i korporacyjnych programów emerytalnych, pakiet emerytalny Kongresu wzrósł w stosunku do przeciętnego amerykańskiego planu emerytalnego.
W trakcie i po kryzysie finansowym
Niestety, niegdyś obiecująca era 401 (k) nie spełniła obietnicy po tym, jak niezrealizowane zyski zostały zniweczone przez recesję z lat 2000–2001 i 2007–2009, chociaż część utraconego majątku emerytalnego z 2009 r. Szybko się odbudowała. Do 2011 roku średnie saldo na koncie emerytalnym wzrosło o 7%.
Zyski te wyraźnie koncentrowały się wśród najbogatszych Amerykanów;około 45% pracowników odnotowało spadki wartości swoich aktywów emerytalnych w latach 2009–2011, mimo że indeks S&P 500 wzrósł w tym okresie o około 54%.
Zbiega się to ze stopami uczestnictwa w programach emerytalnych o określonej składce. Prawie dziewięć na 10 rodzin z 20% najlepiej zarabiających osób wpłaca środki na konta oszczędności emerytalnych. Dla dolnych 20% współczynnik ten spada poniżej 1 na 10.
Oczywiście każdy członek Kongresu ma kilka planów emerytalnych, a recesje giełdowe nie wpływają negatywnie na określone świadczenia. Kongres ma również wyjątkową pozycję określania własnych świadczeń bez martwienia się o zysk – prywatna firma może być zmuszona zamrozić swój plan emerytalny lub dokonać wykupu, jeśli napotka problemy z bilansem, ale Kongres USA musi tylko przywłaszczyć sobie dolary podatkowe.
Nawet emerytury państwowe i samorządowe są często ograniczane przezzrównoważone zmiany budżetowe lub tolerancję lokalnych podatników. Inaczej jest w przypadku pracowników federalnych w ramach FERS, ponieważ rząd Stanów Zjednoczonych może wyczarowywać i sprzedawać nowe obligacje Rezerwy Federalnej, gdy tylko potrzebuje zastrzyku gotówki. Ta forma monetyzacji rocznych deficytów faktycznie służy jako podatek z tytułu inflacji, chociaż wyborcy rzadko tworzą takie skojarzenie. W końcu ich nominalne obciążenia podatkowe nie rosną.
Było kilka wniosków, w szczególności kilku senackich republikanów, o obniżenie składek emerytalnych i zmianę świadczeń zdrowotnych dla pracowników federalnych od 2008 r. W 2015 r., W oparciu o zalecenia Krajowej Komisji Odpowiedzialności Fiskalnej i Reform, Budżet Senatu Przewodniczący komitetu Mike Enzi (R-WY) zaproponował redukcję o 170 miliardów dolarów w ciągu 10 lat w ramach większego planu redukcji deficytu. Ten plan i kolejne środki uzyskały niewielkie poparcie.