W jaki sposób podlegają opodatkowaniu kwalifikowane i zwykłe dywidendy?

Traktowanie podatkowe dywidend w USA zależy od tego, czy Kodeks Podatkowy klasyfikuje je jako „dywidendy kwalifikowane” czy „dywidendy zwykłe”.(Dywidendy zwykłe są również nazywane dywidendami niekwalifikowanymi). Dywidendy kwalifikowane są opodatkowane według tych samych stawek, costawka podatku od zysków kapitałowych;stawki te są niższe niż zwykłe stawki podatku dochodowego.1

Stawki podatkowe dla  zwykłych dywidend  (zazwyczaj tych, które są wypłacane z większości akcji zwykłych lub uprzywilejowanych) są takie same, jak standardowe federalne stawki podatku dochodowego, czyli od 10% do 37% za rok podatkowy 2020. Inwestorzy płacą podatki od zwykłych dywidend w wysokości takie same stawki, jakie płacą za regularne dochody, takie jak pensja lub płace. Stawki podatku dochodowego i zysków kapitałowych zmieniają się w czasie, ale w ostatnich latach te drugie były znacznie niższe niż poprzednie.

Dywidendy kwalifikowane a dywidendy zwykłe

Dywidenda to część zysków spółki wypłacana bezpośrednio akcjonariuszom. Firmy, które oferują dywidendy, płacą stałą kwotę za akcję i mogą ją zwiększać lub zmniejszać z każdym okresem zysków (zwykle kwartałem kalendarzowym), w zależności od tego, jak sobie radzi. Inwestor musi płacić podatki od jej dywidend, ale to, ile zapłaci, zależy od tego, czy dywidendy są kwalifikowane, czy zwykłe.

Dywidendy kwalifikowane, które otrzymują korzystniejsze warunki podatkowe, muszą spełniać kilka kryteriów. Muszą być emitowane przez amerykańskie korporacje notowane na akcjonariatu pracowniczego lub wyemitowane przez organizację zwolnioną z podatku – nie kwalifikują się do uzyskania statusu kwalifikowanego.

Nie ma znaczącej różnicy między dywidendami kwalifikowanymi a zwykłymi, poza ich opodatkowaniem.

Podatek od kwalifikowanych dywidend

Inwestorzy preferują dywidendy kwalifikowane, ponieważ podlegają one niższym stawkom podatkowym, a mianowicie tym, które są pobierane od długoterminowych zysków kapitałowych, a nie od zwykłych dochodów. Dzieje się tak niezależnie od przedziału podatkowego inwestora, chociaż największe oszczędności mają inwestorzy z dwóch górnych przedziałów, gdzie różnica w stawce podatkowej między dwoma rodzajami dywidend może sięgać nawet 20%.

Obecnie harmonogram podatkowy dla dywidend kwalifikowanych obejmuje tylko trzy poziomy: 0%, 15% i 20%. Maksymalna stawka podatku od dywidend kwalifikowanych wynosi 0% od każdej kwoty, która w innym przypadku byłaby opodatkowana stawką 10% lub 15%, 15% od każdej kwoty, która w innym przypadku byłaby opodatkowana stawką wyższą niż 15%, ale niższą niż 37 % i 20% od każdej kwoty, która w innym przypadku byłaby opodatkowana stawką 37%.

Osoby zarabiające 200 000 USD lub więcej oraz małżeństwa zarabiające 250 000 USD więcej płacą dodatkowe 3,8% dochodu z inwestycji, w tym kwalifikowaną dywidendę.

Hipotetyczny przykład

Aby zobaczyć różnicę w tych dwóch traktowaniach podatkowych, wyobraź sobie inwestora z 5000 akcji Spółki X, które generują po 2 dolary zwykłych dywidend, czyli 10 000 dolarów rocznie. Załóżmy, że jest singlem i ma dochód podlegający opodatkowaniu w wysokości 50 000 USD rocznie, co plasuje go w 22% przedziale stopy dochodu krańcowego dla zwykłego dochodu. Ponieważ zwykłe dywidendy nie podlegają specjalnemu traktowaniu podatkowemu, płaci 22%, czyli 2200 dolarów podatku od swoich dywidend. Jeśli jednak jego dywidenda zostanie zakwalifikowana, płaci stawkę 15% opartą na jego dochodzie, czyli 1500 USD.

Wyobraź sobie, że ten sam inwestor, wciąż stanu wolnego, zarabia podlegający opodatkowaniu dochód w wysokości 1 miliona dolarów rocznie, z wyłączeniem dywidend z 50 000 akcji Spółki X. Przy 2 dolarach za akcję jego roczna dywidenda wynosi 100 000 dolarów. Opodatkowany według najwyższej stawki krańcowej 37%, jest winien 37 000 dolarów podatku federalnego od dywidend, jeśli są one zwykłe, ale tylko 20 000 dolarów, jeśli są kwalifikowane, co oznacza oszczędności w wysokości 17 000 dolarów.