Franco Modigliani

Kim był Franco Modigliani?

Franco Modigliani był ekonomistą neo-keynesowskim, który otrzymał Nagrodę Nobla w 1985 roku. Modigliani urodził się w 1918 roku w Rzymie we Włoszech, a później przybył do Stanów Zjednoczonych w momencie wybuchu II wojny światowej. Najbardziej znany jest ze swojego wkładu w teorię konsumpcji, ekonomię finansową i opracowaną przez siebie teorię, zwaną twierdzeniem Modiglianiego-Millerta o finansach przedsiębiorstw.

Życie i kariera

Modigliani początkowo studiował prawo na Uniwersytecie Sapienza w Rzymie. Po wyemigrowaniu do Stanów Zjednoczonych uzyskał doktorat z ekonomii w New School for Social Research. Wykładał w Bard College na Columbia University, a następnie był profesorem na Uniwersytecie Illinois w Urbana-Champaign, Carnegie Mellon University i Massachusetts Institute of Technology. Modigliani był prezesem American Economic Association, American Finance Association i American Econometric Society. Pracował również jako doradca włoskich banków i polityków, Departamentu Skarbu USA, Systemu Rezerwy Federalnej i wielu banków europejskich. W 1985 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii za rozwój modeli konsumpcji prywatnej i finansów przedsiębiorstw.

Składki

Wczesny wkład Modiglianiego dotyczył socjalizmu i gospodarek centralnie planowanych, za co otrzymał nagrodę od włoskiego faszystowskiego dyktatora Benito Mussoliniego. Jego najbardziej znaczący wkład w ekonomię obejmuje teorię konsumpcji w cyklu życia oraz twierdzenie Modiglianiego-Millera o finansach przedsiębiorstw. Wniósł także istotny wkład do teorii racjonalnych oczekiwań i nie przyspieszającej inflacji stopy bezrobocia (NAIRU).

Gospodarka socjalistyczna i faszystowska

W swojej wczesnej karierze we Włoszech, a następnie w Stanach Zjednoczonych, Modigliani pisał obszernie o możliwości racjonalnego zarządzania gospodarką nakazową przez centralnego planistę. Będąc studentem w Rzymie, wygrał ogólnokrajowy konkurs na esej na artykuł opowiadający się za rządową kontrolą gospodarki. Przed II wojną światową napisał serię artykułów na rzecz faszystowskich zasad zarządzania gospodarczego przez państwo, później przechodząc do faworyzowania rynku, centralnego planowania cen i produkcji w stylu socjalistycznym w artykule z 1947 roku. Ta praca została opublikowana w języku włoskim i miała mniejszy wpływ niż inne jego prace, dopóki nie została przetłumaczona na angielski w połowie 2000 roku.

Teoria konsumpcji w cyklu życia

Jednym z wczesnych wkładów Modiglianiego w ekonomię była teoria konsumpcji w cyklu życia, która mówi, że jednostki przede wszystkim oszczędzają pieniądze we wczesnych latach życia, aby zapłacić za późniejsze lata. Chodzi o to, że ludzie wolą stosunkowo stabilny poziom konsumpcji, zaciągają pożyczki (lub zmniejszają przekazane im oszczędności) w młodym wieku, oszczędzają w średnim wieku, kiedy zarobki są wysokie, i wydają oszczędności na emeryturze. To wprowadza demografię wieku jako czynnik, który pomaga określić keynesowską funkcję konsumpcji dla gospodarki.

Twierdzenie Modiglianiego-Millera

Jego innym ważnym wkładem, we współpracy z Mertonem Millerem, było twierdzenie Modiglianiego-Millera, które posłużyło za podstawę analizy struktury kapitału w finansach przedsiębiorstw. Analiza struktury kapitału pomaga firmom określić najbardziej efektywne i korzystne sposoby finansowania ich przedsiębiorstw poprzez połączenie kapitału własnego i długu. Twierdzenie Modigilaniego-Millera dowodzi, że jeśli rynki finansowe są wydajne, ta mieszanka nie wpłynie na wartość firmy. To twierdzenie mogłoby stanowić podstawę większości współczesnych finansów korporacyjnych.

Racjonalne oczekiwania

Modigliani wniósł fundamentalny wkład w teorię racjonalnych oczekiwań w artykule z 1954 roku, w którym argumentowano, że ludzie dostosowują swoje zachowania ekonomiczne w oparciu o wpływ, jaki spodziewają się, że wywrze na nich polityka rządu. Jak na ironię, inni ekonomiści rozwinęliby teorię racjonalnych oczekiwań w poważną i szeroko zakrojoną krytykę skuteczności keynesowskiej polityki makroekonomicznej (której bronił Modigliani).

NAIRU

W artykule z 1975 roku Modigliani argumentował, że decydenci polityki pieniężnej powinni kierować się produkcją i zatrudnieniem przy ustalaniu polityki. Zaproponowany przez niego cel właściwy to nieinflacyjna stopa bezrobocia, którą oszacował na około 5,5%. Jak na ironię, chociaż jego artykuł był wyraźnie przeciwny monetaryzmowi i opowiadał się za keynesizmem, jego pomysł został następnie rozwinięty w teorię NAIRU, która stała się potężną krytyką keynesowskiej polityki makroekonomicznej.