Polityka fiskalna
Co to jest polityka fiskalna?
Polityka fiskalna odnosi się do wykorzystywania wydatków rządowych i polityki podatkowej do wpływania na warunki gospodarcze, zwłaszcza warunki makroekonomiczne, w tym zagregowany popyt na towary i usługi, zatrudnienie, inflację i wzrost gospodarczy.
Kluczowe wnioski
- Polityka fiskalna odnosi się do wykorzystywania wydatków rządowych i polityki podatkowej do wpływania na warunki gospodarcze.
- Polityka fiskalna w dużej mierze opiera się na pomysłach Johna Maynarda Keynesa, który argumentował, że rządy mogłyby ustabilizować cykl koniunkturalny i regulować produkcję gospodarczą.
- Podczas recesji rząd może prowadzić ekspansywną politykę fiskalną, obniżając stawki podatkowe w celu zwiększenia zagregowanego popytu i pobudzenia wzrostu gospodarczego.
- W obliczu narastającej inflacji i innych symptomów ekspansji rząd może prowadzić kurczącą się politykę fiskalną.
Zrozumieć politykę fiskalną
Polityka fiskalna jest w dużej mierze oparta na pomysłach brytyjskiego ekonomisty Johna Maynarda Keynesa (1883–1946), który argumentował, że recesje gospodarcze wynikają z niedoboru wydatków konsumpcyjnych i inwestycji przedsiębiorstw w łącznym popycie. Keynes uważał, że rządy mogą ustabilizować cykl koniunkturalny i regulować produkcję gospodarczą poprzez dostosowanie polityki wydatków i podatków, aby zrekompensować braki w sektorze prywatnym. Jego teorie rozwinęły się w odpowiedzi na Wielki Kryzys, który zaprzeczał założeniom klasycznej ekonomii, że wahania koniunktury same się korygują. Pomysły Keynesa były bardzo wpływowe i doprowadziły do Nowego Ładu w Stanach Zjednoczonych, który wiązał się z ogromnymi wydatkami na projekty robót publicznych i programy pomocy społecznej.
W ekonomii keynesowskiej zagregowany popyt lub wydatki są tym, co napędza wyniki i wzrost gospodarki. Na popyt zagregowany składają się wydatki konsumpcyjne, wydatki inwestycyjne przedsiębiorstw, wydatki rządowe netto i eksport netto. Według ekonomistów keynesowskich składniki zagregowanego popytu sektora prywatnego są zbyt zmienne i zbyt zależne od czynników psychologicznych i emocjonalnych, aby utrzymać trwały wzrost gospodarczy.
Pesymizm, strach i niepewność wśród konsumentów i przedsiębiorstw mogą prowadzić do recesji i depresji gospodarczej, a nadmierna żywiołowość w okresach dobrej koniunktury może prowadzić do przegrzania gospodarki i inflacji. Jednak zdaniem keynesistów podatki i wydatki rządowe mogą być racjonalnie zarządzane i wykorzystywane do przeciwdziałania nadwyżkom i niedoborom konsumpcji i wydatków inwestycyjnych w sektorze prywatnym w celu ustabilizowania gospodarki.
Kiedy wydatki sektora prywatnego spadają, rząd może wydawać więcej i / lub opodatkować mniej, aby bezpośrednio zwiększyć zagregowany popyt. Kiedy sektor prywatny jest zbyt optymistyczny i wydaje zbyt dużo, zbyt szybko na konsumpcję i nowe projekty inwestycyjne, rząd może wydawać mniej i / lub opodatkować więcej, aby zmniejszyć zagregowany popyt.
Oznacza to, że aby pomóc ustabilizować gospodarkę, rząd powinien mieć duże deficyty budżetowe w okresie spowolnienia gospodarczego i utrzymywać nadwyżki budżetowe w okresie wzrostu gospodarczego. Są one znane jako ekspansywnej lub restrykcyjna politykę fiskalną, odpowiednio.
Polityka ekspansywna
Aby zilustrować, w jaki sposób rząd może wykorzystać politykę fiskalną do wpływania na gospodarkę, rozważmy gospodarkę, która doświadcza recesji. Rząd może wprowadzić ulgi podatkowe w celu zwiększenia zagregowanego popytu i pobudzenia wzrostu gospodarczego.
Logika stojąca za tym podejściem jest taka, że kiedy ludzie płacą niższe podatki, mają więcej pieniędzy do wydania lub zainwestowania, co napędza wyższy popyt. Popyt ten skłania firmy do zwiększania zatrudnienia, zmniejszania bezrobocia i bardziej zaciekłej konkurencji o siłę roboczą. To z kolei służy podniesieniu płac i zapewnieniu konsumentom większych dochodów do wydawania i inwestowania. To pozytywny cykl lub pozytywna pętla sprzężenia zwrotnego.
Zamiast obniżać podatki, rząd może dążyć do ekspansji gospodarczej poprzez wzrost wydatków (bez odpowiadających im podwyżek podatków). Na przykład budowa większej liczby autostrad może zwiększyć zatrudnienie, zwiększając popyt i wzrost.
Ekspansywna polityka fiskalna charakteryzuje się zwykle wydatkami deficytowymi, kiedy wydatki rządowe przewyższają wpływy z podatków i innych źródeł. W praktyce wydatki na deficyt wynikają zazwyczaj z połączenia obniżek podatków i wyższych wydatków.
Szybki fakt
Pionier polityki fiskalnej, John Maynard Keynes, argumentował, że narody mogą wykorzystywać politykę wydatkową / podatkową do stabilizowania cyklu koniunkturalnego i regulowania produkcji gospodarczej.
Wady ekspansji
Rosnące deficyty są jednym z zarzutów dotyczących ekspansywnej polityki fiskalnej, a krytycy narzekają, że zalew rządowego czerwonego atramentu może zagrozić wzrostowi i ostatecznie stworzyć potrzebę niszczącej oszczędności. Wielu ekonomistów po prostu kwestionuje skuteczność ekspansywnej polityki fiskalnej, argumentując, że wydatki rządowe zbyt łatwo wypierają inwestycje sektora prywatnego.
Popularna jest również polityka ekspansywna – w stopniu niebezpiecznym, twierdzą niektórzy ekonomiści. Bodziec fiskalny jest politycznie trudny do odwrócenia. Niezależnie od tego, czy ma to pożądane skutki makroekonomiczne, czy nie, wyborcy lubią niskie podatki i wydatki publiczne. Ze względu na bodźce polityczne, z jakimi spotykają się decydenci, istnieje tendencja do konsekwentnego angażowania się w mniej lub bardziej stałe wydatki na deficyt, które można częściowo zracjonalizować jako „dobre dla gospodarki”.
Ostatecznie ekspansja gospodarcza może wymknąć się spod kontroli – rosnące płace prowadzą do inflacji i zaczynają tworzyć się bańki aktywów. Wysoka inflacja i ryzyko niewypłacalności, gdy pękną bańki zadłużenia, mogą poważnie zaszkodzić gospodarce, a to z kolei prowadzi rządy (lub ich banki centralne) do odwrócenia kursu i próby „kurczenia się” gospodarki.
Zasady kurczenia się
W obliczu rosnącej inflacji i innych symptomów ekspansji rząd może prowadzić kurczącą się politykę fiskalną, być może nawet do tego stopnia, aby wywołać krótką recesję w celu przywrócenia równowagi w cyklu gospodarczym. Rząd robi to, podnosząc podatki, zmniejszając wydatki publiczne i zmniejszając płace lub zatrudnienie w sektorze publicznym.
Tam, gdzie ekspansywna polityka fiskalna wiąże się z deficytami, kurcząca się polityka fiskalna charakteryzuje się nadwyżkami budżetowymi. Ta polityka jest jednak rzadko stosowana, ponieważ jest bardzo niepopularna politycznie. Twórcy polityki publicznej borykają się zatem z poważną asymetrią zachęt do angażowania się w ekspansywną lub kurczącą się politykę fiskalną. Zamiast tego preferowanym narzędziem powstrzymywania niezrównoważonego wzrostu jest zwykle kurcząca się polityka pieniężna lub podnoszenie stóp procentowych i ograniczanie podaży pieniądza i kredytu w celu powstrzymania inflacji.
Często Zadawane Pytania
Kto zajmuje się polityką fiskalną?
Polityka fiskalna jest uchwalana przez rząd. Jest to sprzeczne z polityką pieniężną, która jest uchwalana przez banki centralne lub inne władze monetarne. W Stanach Zjednoczonych polityką fiskalną kierują zarówno władza wykonawcza, jak i ustawodawcza. We władzy wykonawczej dwa najbardziej wpływowe urzędy w tym zakresie należą do Prezydenta i Sekretarza Skarbu, choć współcześni prezesi często opierają się też na radzie doradców ekonomicznych. W dziedzinie ustawodawstwa Kongres Stanów Zjednoczonych zatwierdza podatki, uchwala ustawy i środki na wszelkie środki polityki fiskalnej poprzez swoją „władzę portfela”. Proces ten obejmuje udział, obrady i aprobatę zarówno Izby Reprezentantów, jak i Senatu.
Jakie są główne narzędzia polityki fiskalnej?
Narzędzia polityki fiskalnej są wykorzystywane przez rządy, które mają wpływ na gospodarkę. Obejmują one przede wszystkim zmiany w poziomach podatków i wydatków rządowych. Aby pobudzić wzrost, obniża się podatki i zwiększa wydatki, często z zaciąganiem pożyczek poprzez emisję długu publicznego. Aby ustawić przepustnice w sytuacji przegrzania, podjęte zostałyby przeciwne środki.
Jak polityka fiskalna wpływa na ludzi?
Skutki jakiejkolwiek polityki fiskalnej często nie są takie same dla wszystkich. W zależności od orientacji politycznych i celów decydentów obniżka podatków może dotyczyć tylko klasy średniej, która jest zazwyczaj największą grupą gospodarczą. W czasach kryzysu gospodarczego i rosnących podatków ta sama grupa może być zmuszona do płacenia wyższych podatków niż zamożniejsza klasa wyższa. Podobnie, gdy rząd decyduje się na dostosowanie swoich wydatków, jego polityka może dotyczyć tylko określonej grupy ludzi. Na przykład decyzja o budowie nowego mostu da pracę i większe dochody setkom pracowników budowlanych. Z drugiej strony decyzja o wydaniu pieniędzy na budowę nowego promu kosmicznego jest korzystna tylko dla niewielkiej, wyspecjalizowanej grupy ekspertów i firm, które nie zrobiłyby wiele, aby zwiększyć łączne poziomy zatrudnienia.
Czy rząd powinien zaangażować się w gospodarkę?
Jedną z największych przeszkód stojących przed decydentami jest podjęcie decyzji o tym, ile bezpośredniego zaangażowania rząd powinien mieć w gospodarkę i życie gospodarcze jednostek. Rzeczywiście, rząd miał różne stopnie ingerencji w historię Stanów Zjednoczonych. Jednak w większości przyjmuje się, że pewien stopień zaangażowania rządu jest niezbędny do utrzymania dynamicznej gospodarki, od której zależy dobrobyt ludności.