Definicja bańki rynku cebul tulipanów w Holandii

Czym była bańka na rynku cebul tulipanów w Holandii?

Bańka holenderskiego rynku cebul tulipanów, znana również jako „tulipmania”, była jedną z najbardziej znanych baniek i krachów na rynku wszechczasów. Miało to miejsce w Holandii od początku do połowy XVII wieku, kiedy spekulacje doprowadziły do ​​skrajności wartość cebulek tulipanów. Na szczycie rynku najrzadsze cebulki tulipanów sprzedawano za sześć razy więcej niż średnia roczna pensja osoby.

Dziś tulipmania służy jako przypowieść o pułapkach, do których może prowadzić nadmierna chciwość i spekulacje.

Historia bańki na holenderskim rynku cebul tulipanów

Tulipany po raz pierwszy przybyły do ​​Europy Zachodniej pod koniec XVI wieku i będąc importem z ich rodzimej Turcji, wywoływały taką samą egzotykę jak przyprawy i orientalne dywaniki. Wyglądał jak żaden inny kwiat pochodzący z kontynentu. Nic więc dziwnego, że tulipany stały się luksusowym przedmiotem przeznaczonym dla ogrodów zamożnych: „brak kolekcji [tulipanów] uznano za dowód złego gustu u każdego szczęściarza”. Podążając za zamożnymi, kupieckie klasy średnie holenderskiego społeczeństwa (które w tamtym czasie nie istniały w tak rozwiniętej formie w Europie) starały się naśladować swoich bogatszych sąsiadów, a także żądały tulipanów. Początkowo był to przedmiot statusowy, który został zakupiony właśnie z tego powodu, że był drogi. Ale jednocześnie wiadomo było, że tulipany są niezwykle kruche, „z trudem można je przesadzić, a nawet utrzymać przy życiu” bez starannej uprawy. Na początku XVII wieku profesjonalni hodowcy tulipanów zaczęli udoskonalać techniki lokalnej uprawy i produkcji kwiatów, tworząc kwitnący sektor biznesowy, który utrzymuje się do dziś.

Według Smithsonian.com, Holendrzy dowiedzieli się, że tulipany mogą rosnąć z nasion lub pąków, które rosły na cebulce matki. Cebula, która wyrosła z nasion, potrzebowała siedmiu do 12 lat, zanim zakwitnie, ale sama cebula mogłaby zakwitnąć już w przyszłym roku. „Złamane cebulki” były rodzajem tulipana o pasiastym, wielokolorowym wzorze, a nie o jednolitym kolorze, który wyewoluował ze szczepu wirusa mozaiki. Ta zmiana była katalizatorem powodującym rosnący popyt na rzadkie tulipany z „pękniętą cebulką”, co ostatecznie doprowadziło do wysokiej ceny rynkowej.

W 1634 roku przez Holandię przetoczyła się tulipmania. „Wściekłość Holendrów na posiadanie [cebulek tulipanów] była tak wielka, że ​​zaniedbano zwykły przemysł w kraju, a ludność, nawet do najniższego poziomu, zajęła się handlem tulipanami”. Pojedyncza żarówka może być warta nawet 4000, a nawet 5500  florenów  – ponieważ florenów w XVII wieku były złote monety o niepewnej wadze i jakości, trudno jest dokładnie oszacować dzisiejszą wartość w dolarach, ale Mackay daje nam pewne punkty odniesienia : między innymi 4  tony  piwa kosztowały 32 floreny. To około 1008 galonów piwa – czyli 65 beczek piwa. Beczka piwa Coors Light kosztuje około 90 USD, a więc 4 tony piwa ≈ 4850 USD i 1 floren ≈ 150 USD. Oznacza to, że najlepsze z tulipanów kosztują ponad 750 000 USD w dzisiejszych pieniądzach (ale wiele cebul jest sprzedawanych w przedziale od 50 000 do 150 000 USD). Do 1636 r. Popyt na handel tulipanami był tak duży, że regularne targi ich sprzedaży powstały na giełdzie w Amsterdamie, w Rotterdamie, Harlaem i innych miastach.

W tym czasie do akcji wkroczyli profesjonalni handlowcy („pracownicy giełdowi”) i wydawało się, że wszyscy zarabiają pieniądze po prostu posiadając niektóre z tych rzadkich żarówek. Rzeczywiście, wydawało się wtedy, że cena może tylko wzrosnąć; że „pasja do tulipanów będzie trwać wiecznie”. Ludzie zaczęli kupować tulipany z dźwignią finansową – wykorzystując marginalne kontrakty na instrumenty pochodne, aby kupować więcej, niż mogli sobie pozwolić. Ale tak szybko, jak się zaczęło, pewność siebie legła w gruzach. Pod koniec roku 1637 ceny zaczęły spadać i nigdy nie oglądały się za siebie. Duża część tego szybkiego spadku była spowodowana faktem, że ludzie kupowali żarówki na kredyt, mając nadzieję, że spłacą swoje pożyczki, gdy będą sprzedawać swoje żarówki z zyskiem. Ale gdy ceny zaczęły spadać, posiadacze zostali zmuszeni do likwidacji – do sprzedaży swoich żarówek za wszelką cenę i ogłoszenia upadłości. „Setki, które kilka miesięcy wcześniej zaczęły wątpić, że istnieje coś takiego jak bieda na ziemi, nagle znalazły się w posiadaczach kilku żarówek, których nikt nie kupiłby”, nawet po cenie jednej czwartej tego, co płacili.

W 1638 r. Ceny cebul tulipanów powróciły, skąd się wzięły.

Bańka pęka

Pod koniec 1637 r. Bańka pękła. Kupujący ogłosili, że nie są w stanie zapłacić wcześniej uzgodnionej wysokiej ceny za żarówki i rynek się rozpadł. Chociaż nie było to druzgocącym wydarzeniem dla gospodarki narodowej, podważyło oczekiwania społeczne. Wydarzenie zniszczyło relacje zbudowane na zaufaniu oraz chęci i zdolności ludzi do płacenia.

Według Smithsonian.com holenderscy kalwiniści przedstawili przesadną scenę ruiny gospodarczej, ponieważ obawiali się, że boom konsumpcyjny napędzany tulipanami doprowadzi do upadku społecznego. Upierali się, że tak wielkie bogactwo jest bezbożne, a wiara pozostaje do dziś.

Prawdziwe przykłady ekstremalnych zakupów

Obsesja na punkcie tulipanów – zwana „ Memoirs of Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds napisał, że „najbogatsi kupcy najbiedniejszych kominiarzy rzucili się w wir tulipanów, kupując cebulki po wysokich cenach i sprzedając je za jeszcze więcej ”.

Holenderscy spekulanci wydali na te cebulki niewiarygodne kwoty, ale kwiaty produkowali tylko przez tydzień – wiele firm powstało wyłącznie w celu handlu tulipanami. Jednak handel osiągnął swój szczyt w późnych latach trzydziestych XVII wieku.

W XVII wieku walutą holenderską był gulden, co poprzedziło użycie euro. Według Focus-Economics.com, u szczytu bańki tulipany sprzedawano za około 10 000 guldenów. W latach trzydziestych XVII wieku cena 10 000 guldenów równała się z grubsza wartości rezydencji nad Canal Grande w Amsterdamie.

Czy holenderska Tuliplmania naprawdę istniała?

W roku 1841, autor Charles Mackay opublikował swoją klasyczną analizę,  Nadzwyczajne popularne urojenia i szaleństwo tłumów.  Mackay (który nigdy nie mieszkał ani nie odwiedził Holandii) dokumentuje między innymi bańki cenowe aktywów – Mississippi Scheme, South Sea Bubble i tulipomanię z XVII wieku. To dzięki krótkiemu rozdziałowi Mackaya na ten temat spopularyzował się jako paradygmat bańki aktywów.

Mackay zwraca uwagę, że poszukiwane żarówki, szczególnie rzadkie i piękne, sprzedawały się za sześć cyfr w dzisiejszych dolarach – ale tak naprawdę niewiele jest dowodów na to, że mania była tak rozpowszechniona, jak donoszono. Ekonomista polityczny Peter Garber w latach 80. opublikował artykuł naukowy o Tulipmanii. Po pierwsze, zauważa, że ​​tulipany nie są jedynymi w swoim błyskawicznym wzroście: „niewielka ilość… cebulek lilii została niedawno sprzedana za 1 milion guldenów (480 000 dolarów po kursie z 1987 roku)”, co pokazuje, że nawet we współczesnym świecie kwiaty mogą nakazują niezwykle wysokie ceny. Dodatkowo, ze względu na czas w uprawie tulipanów, zawsze występowało kilkuletnie opóźnienie między presją popytową a podażą. W normalnych warunkach nie stanowiło to problemu, ponieważ przyszłe zużycie zostało zakontraktowane na rok lub więcej z góry. Ponieważ wzrost cen w 1630 r. Nastąpił tak szybko i po tym, jak cebulki zostały już zasadzone na cały rok, hodowcy nie mieliby możliwości zwiększenia produkcji w odpowiedzi na cenę.

Earl Thompson, ekonomista, faktycznie ustalił, że z powodu tego rodzaju opóźnienia w produkcji i faktu, że hodowcy zawarli legalne umowy sprzedaży swoich tulipanów w późniejszym terminie (podobnie jak w przypadku kontraktów futures), które były rygorystycznie egzekwowane przez rząd holenderski, ceny wzrosły z prostego powodu, że dostawcy nie byli w stanie zaspokoić całego popytu. Rzeczywiście, rzeczywista sprzedaż nowych cebulek tulipanów utrzymywała się na normalnym poziomie przez cały okres. W ten sposób Thompson doszedł do wniosku, że „mania” była racjonalną odpowiedzią na żądania wpisane w zobowiązania umowne. Korzystając z danych na temat konkretnych wypłat zawartych w umowach, Thompson argumentował, że „ceny kontraktowe cebul tulipanów były ściśle zgodne z tym, co podyktowałby racjonalny model gospodarczy… Ceny kontraktowe tulipanów przed, w trakcie i po„ tulipomanii ”wydają się zapewniać niezwykłą ilustracja „efektywności rynku”. Rzeczywiście, do 1638 r. Produkcja tulipanów wzrosła, dostosowując się do wcześniejszego popytu – który już wtedy zmalał, powodując nadpodaż na rynku i dalsze obniżanie cen.

Historyk Anne Goldgar również pisała o manii tulipanów i zgadza się z Thompsonem, podając w wątpliwość jej „bąbelkowość”. Goldgar twierdzi, że chociaż maniak tulipanów nie był bańką gospodarczą ani spekulacyjną, to jednak była traumatyczna dla Holendrów z innych powodów. „Chociaż kryzys finansowy dotknął bardzo niewielu, wstrząs tulipomanii był znaczny”. W rzeczywistości argumentuje, że „Tulip Bubble” wcale nie był manią (chociaż kilka osób zapłaciło bardzo wysokie ceny za kilka bardzo rzadkich żarówek, a kilka osób straciło również dużo pieniędzy).. Zamiast tego, historia została włączona do publicznego dyskursu jako lekcja moralna, że ​​chciwość jest zła, a pogoń za cenami może być niebezpieczna. Stało się bajką o moralności i rynkach, przywoływaną jako przypomnienie, że to, co idzie w górę, musi spaść. Co więcej, Kościół przylgnął do tej opowieści jako ostrzeżenia przed grzechami chciwości i chciwości – stała się nie tylko kulturową przypowieścią, ale także religijną apologią.