Ekonomia rozwoju
Czym jest ekonomia rozwoju?
Ekonomia rozwoju to dziedzina ekonomii, która koncentruje się na poprawie warunków fiskalnych, ekonomicznych i społecznych w krajach rozwijających się. Ekonomia rozwoju uwzględnia takie czynniki, jak zdrowie, edukacja, warunki pracy, polityka krajowa i międzynarodowa oraz warunki rynkowe, koncentrując się na poprawie warunków w najbiedniejszych krajach świata.
W dziedzinie analizowane są również czynniki wzrostem gospodarczym.
Kluczowe wnioski
- Ekonomia rozwoju to dziedzina ekonomii, której celem jest poprawa warunków fiskalnych, ekonomicznych i społecznych krajów rozwijających się.
- Obszary, na których koncentruje się ekonomia rozwoju, obejmują zdrowie, edukację, warunki pracy i warunki rynkowe.
- Ekonomia rozwoju dąży do zrozumienia i ukształtowania polityki makro i mikroekonomicznej w celu wyciągnięcia biednych krajów z ubóstwa.
- Zastosowanie ekonomii rozwoju jest złożone i zróżnicowane, ponieważ ramy kulturowe, społeczne i gospodarcze każdego narodu są inne.
- Cztery powszechne teorie ekonomii rozwoju obejmują merkantylizm, nacjonalizm, liniowe etapy modelu wzrostu i teorię zmian strukturalnych.
Zrozumieć ekonomię rozwoju
Ekonomia rozwoju bada transformację krajów wschodzących w kraje lepiej prosperujące. Strategie transformacji rozwijającej się gospodarki są zazwyczaj wyjątkowe, ponieważ społeczne i polityczne uwarunkowania poszczególnych krajów mogą się znacznie różnić. Nie tylko to, ale także kulturowe i ekonomiczne ramy każdego narodu, takie jak prawa kobiet i prawa pracy dzieci, są również inne.
Studenci ekonomii i zawodowi ekonomiści tworzą teorie i metody, które kierują praktykami w określaniu praktyk i polityk, które mogą być stosowane i wdrażane na poziomie polityki krajowej i międzynarodowej.
Niektóre aspekty ekonomii rozwoju obejmują określenie, w jakim stopniu szybki wzrost liczby ludności pomaga lub utrudnia rozwój, transformację strukturalną gospodarek oraz rolę edukacji i opieki zdrowotnej w rozwoju.
Obejmują one również handel międzynarodowy, globalizację, zrównoważony rozwój, skutki epidemii, takich jak HIV, oraz wpływ katastrof na rozwój gospodarczy i ludzki.
Do wybitnych ekonomistów zajmujących się rozwojem należą Jeffrey Sachs, Hernando de Soto Polar i laureaci Nagrody Nobla Simon Kuznets, Amartya Sen i Joseph Stiglitz.
Rodzaje ekonomii rozwoju
Merkantylizm
Uważa się, że merkantylizm jest jedną z najwcześniejszych form ekonomii rozwoju, która stworzyła praktyki promujące sukces narodu. Była to dominująca teoria ekonomiczna praktykowana w Europie od XVI do XVIII wieku. Teoria promowała wzmacnianie władzy państwowej poprzez zmniejszanie ekspozycji na rywalizujące ze sobą mocarstwa narodowe.
Podobnie jak absolutyzm polityczny i monarchie absolutne, merkantylizm promował regulacje rządowe, zakazując koloniom zawierania transakcji z innymi narodami.
Merkantylizm zmonopolizował rynki dzięki podstawowym portom i zakazał eksportu złota i srebra. Uważał, że im większa podaż złota i srebra, tym będzie bogatsza. Generalnie zabiegał o nadwyżkę handlową (większy eksport niż import), nie dopuszczał do handlu zagranicznych statków i optymalizował wykorzystanie zasobów krajowych.
Nacjonalizm ekonomiczny
Nacjonalizm ekonomiczny odzwierciedla politykę, która koncentruje się na wewnętrznej kontroli tworzenia kapitału, gospodarki i siły roboczej, stosując taryfy lub inne bariery. Ogranicza przepływ kapitału, towarów i pracy.
Ekonomiczni nacjonaliści generalnie nie zgadzają się z korzyściami płynącymi z globalizacji i nieograniczonego wolnego handlu. Koncentrują się na polityce, która jest izolacjonistyczna, tak aby branże w danym kraju mogły się rozwijać bez zagrożenia konkurencji ze strony firm o ugruntowanej pozycji w innych krajach.
Gospodarka wczesnych Stanów Zjednoczonych jest najlepszym przykładem nacjonalizmu gospodarczego. Jako nowy naród starał się rozwijać, nie polegając tak bardzo na wpływach zewnętrznych. Wprowadził środki, takie jak wysokie cła, aby jego własny przemysł rozwijał się bez przeszkód.
Model liniowych etapów wzrostu
Model liniowych etapów wzrostu został wykorzystany do ożywienia europejskiej gospodarki po II wojnie światowej.
W modelu tym stwierdza się, że wzrost gospodarczy może wynikać jedynie z uprzemysłowienia. Model potwierdza również, że lokalne instytucje i postawy społeczne mogą ograniczać wzrost, jeśli czynniki te wpływają na stopy oszczędności i inwestycje ludności.
Model liniowych etapów wzrostu przedstawia odpowiednio zaprojektowany dodatek kapitału wraz z interwencją publiczną. Ten zastrzyk kapitału i ograniczenia ze strony sektora publicznego prowadzą do rozwoju gospodarczego i industrializacji.
Teoria zmian strukturalnych
Teoria zmian strukturalnych koncentruje się na zmianie ogólnej struktury gospodarczej narodu, co ma na celu zmianę społeczeństwa z przeważnie rolniczego na przemysłowego.
Na przykład Rosja przed rewolucją komunistyczną była społeczeństwem agrarnym. Kiedy komuniści obalili rodzinę królewską i przejęli władzę, szybko uprzemysłowili naród, pozwalając mu w końcu stać się supermocarstwem.