Clunker
Co to jest Clunker?
Clunker to popularne odniesienie do starego pojazdu sprzedawanego w ramach rządowego programu „ cash-for-clunkers ”, wprowadzonego w 2009 roku, dla nowszego, bardziej oszczędnego pojazdu. Aby „clunker” kwalifikował się do programu, musi spełniać cztery warunki:
1) Musi być w stanie nadającym się do jazdy2) Musi być ubezpieczony nieprzerwanie przez rok przed wymianą3) Musi być wyprodukowany ponad 25 lat temu w dniu wymiany4) Jest ma łączną efektywność paliwową 18 mil na galon lub mniej
Kluczowe wnioski
- Clunker jest nawiązaniem do programu „cash for clunker”, zapoczątkowanego przez administrację Obamy w 2009 r. W celu pobudzenia wydatków konsumentów na oszczędne pojazdy.
- Oferowała kierowcom starych „clunkers” voucher o wartości do 4500 dolarów na wymianę ich starego, paliwożernego samochodu na nowszy, bardziej ekonomiczny pojazd.
- Ogólny konsensus jest taki, że program nie powiódł się i niewiele zrobił, aby zachęcić do wydatków na pojazdy o niskim zużyciu paliwa.
Zrozumieć Clunkera
Program „cash for clunkers” w Stanach Zjednoczonych oferował kierowcom starych „clunkerów” kupon o wartości do 4500 USD na wymianę ich starego samochodu na nowszy, bardziej oszczędny pojazd. Jeśli stary pojazd był wart ponad 4500 USD, wówczas program nie byłby korzystny, ponieważ właściciel pojazdu mógł po prostu sprzedać samochód dealerowi.
Zwolennicy programu argumentowali, że był on sukcesem, ponieważ zapewnił bodziec dla gospodarki i zastąpił wiele pojazdów o niskim zużyciu paliwa pojazdami bardziej oszczędnymi, które wytwarzały mniej zanieczyszczeń. Program, argumentowali zwolennicy, usunął z dróg około 700 000 samochodów paliwooszczędnych.
Krytyka programu Cash-For-Clunkers
Wielu ekonomistów, a także niektóre federalne agencje rządowe i organizacje ekologiczne, skrytykowało program. Kilku ekonomistów nazwało ten program przykładem błędu „wybitych okien”, według którego wydawanie pieniędzy tworzy bogactwo. Twierdzą, że program nie powiódł się z powodu ukrytych skutków i niewidocznych konsekwencji programu oraz że spowodował niedobór używanych pojazdów, powodując wzrost cen używanych samochodów i szkodząc ludziom o niskich dochodach. Twierdzą również, że program kosztował podatników 3 miliardy dolarów i że program niewiele zdziałał, aby pobudzić gospodarkę USA – nawet na krótką metę – ponieważ pomógł zagranicznym producentom samochodów kosztem producentów krajowych.
W badaniu z 2017 r. Do oceny programu wykorzystano dane ze sprzedaży w Teksasie. Teksas był jednym z kluczowych rynków dla programu i odpowiadał za 6% całkowitej sprzedaży. Badanie wykazało, że 60% dotacji trafiło do konsumentów, którzy mimo wszystko kupiliby nowy samochód. Nawet po zakończeniu programu nie było znaczących różnic w zachowaniach zakupowych lub posiadaniu samochodu w państwie. Gdyby forsowanie pieniędzy odniosło sukces, nastąpiłby gwałtowny spadek liczby posiadanych lub kupowanych samochodów. Badanie wykazało również, że program nakłaniał klientów do zakupu tańszych pojazdów o niskim zużyciu paliwa, aby spełnić jego kryteria, zakłócając w ten sposób rynek pojazdów o niskim zużyciu paliwa.
W rzeczywistości National Bureau of Economic Research stwierdziło, że pozytywne skutki programu były skromne i krótkotrwałe oraz że większość transakcji, które wywołał, i tak by się wydarzyła. Badanie przeprowadzone przez Edmundsa twierdzi, że program pobudził zakup netto 125 000 pojazdów., co kosztuje podatników średnio około 24 000 USD za transakcję. Inne badania były zgodne z negatywnymi efektami netto, stwierdzając, że od czasu złomowania sprzedawanych pojazdów wymagano dużych ilości toksycznych chemikaliów i nie zezwalano na recykling części na rzecz wysyłania ich na wysypiska lub huty.