Cykl koniunkturalny

Co to jest cykl biznesowy?

„Cykle koniunkturalne są rodzajem fluktuacji występujących w zagregowanej aktywności gospodarczej narodów… cykl składa się z ekspansji występujących mniej więcej w tym samym czasie w wielu działaniach gospodarczych, po których następują podobnie ogólne recesje… ta sekwencja zmian jest powtarzalna, ale nie okresowa”. Ten opis, pochodzący z opusu magnum Arthura F. Burnsa i Wesleya C. Mitchella z 1946 r., Pt. „Measuring Business Cycles”, pozostaje ostateczny do dziś.

Zasadniczo cykle koniunkturalne charakteryzują się naprzemiennością faz ekspansji i kurczenia się zagregowanej działalności gospodarczej oraz zmianą między zmiennymi ekonomicznymi w każdej fazie cyklu. Zagregowaną aktywność gospodarczą reprezentuje nie tylko realny (tj. Skorygowany o inflację) PKB – miara zagregowanej produkcji – ale także zagregowane miary produkcji przemysłowej, zatrudnienia, dochodu i sprzedaży, które są kluczowymi zbieżnymi wskaźnikami ekonomicznymi oficjalne określenie dat szczytu i minima cyklu koniunkturalnego w USA.

Popularnym błędem jest przekonanie, że recesję definiuje się po prostu jako dwa kolejne kwartały spadku realnego PKB. Warto zauważyć, że recesje z lat 1960–61 i 2001 nie obejmowały dwóch kolejnych kwartalnych spadków realnego PKB.

Recesja to w rzeczywistości specyficzny rodzaj błędnego koła, z kaskadowymi spadkami produkcji, zatrudnienia, dochodów i sprzedaży, które przekładają się na dalszy spadek produkcji, szybko rozprzestrzeniając się z przemysłu na przemysł i z regionu na region. Ten efekt domina jest kluczem do rozprzestrzeniania się słabości recesyjnej w całej gospodarce, napędzając korektę między tymi zbieżnymi wskaźnikami gospodarczymi i trwałością recesji.

Z drugiej strony, ożywienie cyklu koniunkturalnego zaczyna się, gdy recesyjny błędny cykl odwraca się i staje się pozytywnym cyklem, a rosnąca produkcja powoduje wzrost liczby miejsc pracy, rosnące dochody i rosnącą sprzedaż, która przekłada się na dalszy wzrost produkcji. Ożywienie może się utrzymywać i skutkować trwałą ekspansją gospodarczą tylko wtedy, gdy zacznie się samożywić, co zapewnia efekt domina napędzający dyfuzję ożywienia w całej gospodarce.

Oczywiście giełda to nie gospodarka. Dlatego nie należy mylić cyklu koniunkturalnego z cyklami rynkowymi, które mierzy się za pomocą szerokich indeksów cen akcji.

Mierzenie i datowanie cykli biznesowych

Nasilenie recesji jest mierzone za pomocą trzech D: głębokości, dyfuzji i czasu trwania. Głębokość recesji zależy od wielkości spadku od szczytu do dołka w szerokich miarach produkcji, zatrudnienia, dochodów i sprzedaży. Rozprzestrzenianie się jest mierzone zakresem jego rozprzestrzeniania się na działalność gospodarczą, przemysł i regiony geograficzne. Jego czas trwania zależy od odstępu czasu między szczytem a dołkiem.

W analogiczny sposób siła ekspansji zależy od tego, jak wyraźna, wszechobecna i wytrwała się okazuje. Te trzy „P” odpowiadają trzem „D” recesji.

Ekspansja zaczyna się od dołka (lub dna) cyklu koniunkturalnego i trwa do następnego szczytu, podczas gdy recesja zaczyna się od tego szczytu i trwa do następnego dołka.

National Bureau of Economic Research (NBER) określa chronologię cyklu koniunkturalnego – daty początku i końca recesji i ekspansji w Stanach Zjednoczonych. W związku z tym jego Komitet ds. Cyklów Biznesowych uważa recesję za „znaczący spadek aktywności gospodarczej w całej gospodarce, trwający dłużej niż kilka miesięcy, zwykle widoczny w realnym PKB, dochodach realnych, zatrudnieniu, produkcji przemysłowej i sprzedaży hurtowo-detalicznej ”.

Komitet Randkowy zazwyczaj określa daty rozpoczęcia i zakończenia recesji długo po fakcie. Na przykład po zakończeniu recesji w latach 2007–2009 „czekał z podjęciem decyzji, aż w dniach 30 lipca i 27 sierpnia 2010 r. Opublikowano rewizje w rachunkach dochodu narodowego i produktów” i ogłosił koniec recesji z czerwca 2009 r. data 20 września 2010 r. Od czasu utworzenia Komitetu w 1979 r. średnie opóźnienia w ogłoszeniu daty rozpoczęcia i zakończenia recesji wynosiły osiem miesięcy w przypadku szczytów i 15 miesięcy w przypadku dołków.

Przed utworzeniem Komitetu, w latach 1949-1978, daty początku i końca recesji zostały określone w imieniu NBER przez dr. Geoffreya H. Moore’a. Następnie pełnił funkcję starszego członka Komitetu od 1979 r. Do swojej śmierci w 2000 r. W 1996 r. Moore był współzałożycielemInstytutu Badań nad Cyklami Ekonomicznymi (ECRI), który w oparciu o to samo podejście, które zastosowano do określenia oficjalnej chronologii cyklu koniunkturalnego w USA, określa biznes chronologie cykli dla 21 innych gospodarek, w tym G7 i BRICS.6 W analizach, w których punktem odniesienia są daty międzynarodowej recesji, najczęściej stosowaną procedurą jest odniesienie się do dat NBER dla USA i dat ECRI dla innych gospodarek.

Ekspansja w USA zazwyczaj trwała dłużej niż recesja w USA. W latach 1854–1899 miały one prawie taką samą długość, przeciętnie recesje trwały 24 miesiące, a ekspansje 27 miesięcy. Średni czas trwania recesji spadł wówczas do 18 miesięcy w okresie 1900–1945 i do 11 miesięcy w okresie po II wojnie światowej. Tymczasem średni czas trwania ekspansji wzrastał stopniowo, z 27 miesięcy w latach 1854–1899 do 32 miesięcy w latach 1900–1945, do 45 miesięcy w latach 1945–1982 i do 103 miesięcy w okresie 1982–2009.

Głębokość recesji zmieniała się w czasie. Były one zazwyczaj bardzo głębokie w okresie przedwojennym (II wojna światowa), sięgając XIX wieku. Wraz z drastycznym spadkiem zmienności cyklicznej po drugiej wojnie światowej, głębokość recesji znacznie się zmniejszyła. Od połowy lat 80. XX wieku do przededniu Wielkiej Recesji 2007–2009 – okresu nazywanego czasem wielkim umiarkowaniem – następowało dalsze zmniejszenie wahań cyklicznych. Ponadto, mniej więcej od początku wielkiego umiaru, wydaje się, że średnia długowieczność ekspansji wzrosła mniej więcej dwukrotnie.

Odmiany doświadczenia cyklicznego

Doświadczenia większości zorientowanych rynkowo gospodarek sprzed II wojny światowej obejmowały głęboką recesję i silne ożywienie. Jednak powrót do zdrowia po II wojnie światowej po zniszczeniach, jakie wojna spowodowała w wielu głównych gospodarkach, zaowocowała silnym trendem wzrostowym trwającym od dziesięcioleci.

Gdy trend wzrostowy jest silny – jak pokazały Chiny w ostatnich dziesięcioleciach – cyklicznym spadkom trudno jest doprowadzić wzrost gospodarczy poniżej zera do recesji. Z tego samego powodu Niemcy i Włochy doświadczyły swojej pierwszej recesji po II wojnie światowej dopiero w połowie lat 60. XX wieku, a tym samym doświadczyły ekspansji trwającej dwie dekady. Od lat 50. do 70. XX wieku Francja przeżywała 15-letnią ekspansję, Wielka Brytania – 22 lata, a Japonia – 19 lat. W Kanadzie nastąpiła 23-letnia ekspansja od późnych lat pięćdziesiątych do wczesnych osiemdziesiątych XX wieku. Nawet nas cieszył swoją najdłuższą ekspansję aż do tego czasu w swojej historii, obejmujących prawie dziewięć lat, od początku 1961 roku do końca 1969 roku

Ponieważ recesje cykli koniunkturalnych najwyraźniej stały się rzadsze, ekonomiści skupili się na cyklach wzrostu, które składają się z naprzemiennych okresów wzrostu powyżej i poniżej trendu. Jednak monitorowanie cykli wzrostu wymaga określenia aktualnego trendu, co jest problematyczne dla prognozowania cyklu gospodarczego w czasie rzeczywistym. W rezultacie Geoffrey H. Moore w ECRI przeszedł do innej koncepcji cyklicznej – cyklu tempa wzrostu.

Cykle tempa wzrostu – zwane również cyklami przyspieszenia i spowolnienia – składają się z naprzemiennych okresów cyklicznych wzrostów i spadków tempa wzrostu gospodarczego, mierzonych stopami wzrostu tych samych kluczowych koincydencyjnych wskaźników ekonomicznych, które służą do określania szczytu i dołka cyklu koniunkturalnego Daktyle. W tym sensie cykl tempa wzrostu (GRC) jest pierwszą pochodną klasycznego cyklu koniunkturalnego (BC). Ale co ważne, analiza GRC nie wymaga szacowania trendów.

Stosując podejście analogiczne do tego stosowanego do określania chronologii cykli koniunkturalnych, ECRI określa również chronologie GRC dla 22 gospodarek, w tym USA Ponieważ GRC są oparte na punktach przegięcia w cyklach koniunkturalnych, są one szczególnie przydatne dla inwestorów wrażliwych powiązań między rynkami akcji a cyklami koniunkturalnymi.