Brazylia, Rosja, Indie i Chiny (BRIC)

Co to jest Brazylia, Rosja, Indie i Chiny (BRIC)?

BRIC to skrót od rozwijających się krajów: Brazylii, Rosji, Indii i Chin – krajów uważanych za przyszłych dominujących dostawców produkowanych towarów, usług i surowców do 2050 r. Chiny i Indie staną się dominującymi dostawcami produkowanych towarów na świecie. i usług, podczas gdy Brazylia i Rosja staną się podobnie dominującymi dostawcami surowców. W 2010 roku Republika Południowej Afryki dołączyła do grupy, która jest obecnie określana jako BRICS.

Rozwój BRIC w globalnej dominacji

W 1990 r. Kraje BRIC odpowiadały za 11% światowego produktu krajowego brutto (PKB). Do 2014 roku liczba ta wzrosła do prawie 30%. Liczby te obejmują wysoki poziom z 2010 r., Który nastąpił po spadku wartości związanym z kryzysem finansowym w 2008 r.

Kraje BRIC były pierwotnie przewidywane jako najszybciej rozwijające się gospodarki rynkowe przez Jima O’Neilla z Goldman Sachs w 2001 r. Teza Goldmana Sachsa nie dowodzi, że kraje te są sojuszem politycznym, takim jak Unia Europejska (UE), ani formalnym stowarzyszenie handlowe. Zamiast tego zapewnia, że ​​mają władzę jako blok gospodarczy. Kraje BRIC nie ogłosiły formalnych umów handlowych, ale przywódcy regularnie uczestniczą razem w szczytach i często działają w zgodzie ze swoimi interesami. Postulowano, że do 2050 r. Te gospodarki będą bogatsze niż większość obecnych głównych potęg gospodarczych.

Wzrost ten wynika z niższych kosztów pracy i kosztów produkcji w tych krajach. Inicjalizacja BRIC rozszerzyła się, obejmując RPA jako piąty kraj w 2010 roku. Wiele firm wskazuje również kraje BRIC jako źródło ekspansji zagranicznej lub możliwości bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ). Zagraniczna ekspansja biznesowa ma miejsce w krajach o obiecujących gospodarkach, w których można inwestować.

Goldman Sachs, który ukuł ten termin, stworzył również fundusz inwestycyjny specjalnie ukierunkowany na możliwości w gospodarkach BRIC. Jednak w 2015 r. Połączył ten fundusz z szerszym funduszem rynków wschodzących w związku ze spowolnieniem perspektyw wzrostu gospodarek.

Wprowadzenie i wczesne pisanie na temat BRIC

W raporcie O’Neilla z 2001 r., Opublikowanym przez Goldman Sachs, zauważył, że podczas gdy światowy PKB miał wzrosnąć o 1,7% w 2002 r., Przewiduje się, że kraje BRIC będą rosły szybciej niż G-7. G-7 to grupa siedmiu najbardziej zaawansowanych gospodarek świata, do których należą Kanada, Francja, Niemcy, Włochy, Japonia, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone.

W artykule „Building Better Economic BRICs” O’Neill przedstawia cztery scenariusze pomiaru i prognozowania PKB, skorygowane o parytet siły nabywczej (PPP). W tych scenariuszach założenie dotyczące nominalnego PKB dla BRIC wzrasta z 8% w dolarach amerykańskich (USD) według pomiaru z 2001 r. Do 14,2% – lub po przeliczeniu według stóp PPP z 23,3% do 27,0%.

W 2003 roku Dominic Wilson i Roopa Purushothaman napisali raport „Dreaming with BRICs: The Path to 2050”, ponownie opublikowany przez Goldman Sachs, twierdząc, że do 2050 roku klaster BRIC może urosnąć do rozmiaru większego niż G7, mierzony w USD. W ten sposób najbardziej znaczące gospodarki świata wyglądałyby drastycznie inaczej w ciągu czterech dekad, a największe światowe potęgi gospodarcze pod względem dochodu na mieszkańca nie byłyby już najbogatszymi narodami.

Prace z 2007 r., BRICs and Beyond koncentrowały się na potencjale wzrostu BRIC, wraz z wpływem na środowisko tych rozwijających się gospodarek i trwałości ich wzrostu. W raporcie uwzględniono następne 11 (N-11), termin określający 11 gospodarek wschodzących w odniesieniu do krajów BRIC. W badaniu przyjrzano się również ogólnej przewadze nowych rynków światowych.

Krytyka BRIC

Teza BRIC O’Neilla była przez lata kwestionowana wraz ze zmianami klimatu gospodarczego i geopolitycznego. Argumenty obejmują pogląd, że surowce w krajach BRIC, Chinach, Rosji i RPA są nieograniczone. Ci, którzy krytykują modele wzrostu, twierdzą, że ignorują skończoną naturę paliw kopalnych, uranu i innych krytycznych i intensywnie wykorzystywanych zasobów. Argumentowano również, że Chiny wyprzedzają gospodarki innych członków BRIC pod względem wzrostu PKB i siły politycznej, co stawia je w innej kategorii.