4 najlepsze miejsca do inwestowania w Ameryce Łacińskiej

Przez dziesięciolecia znaczna część Ameryki Łacińskiej była mokradłem hiperinflacji i niestabilności politycznej – nie było to wcale najbardziej rozważny region świata, w którym można było prowadzić interesy. Podczas gdy Europa Zachodnia, Stany Zjednoczone, Kanada, Japonia, Korea Południowa, Australia, Nowa Zelandia i inne kraje rozwinięte nadal korzystały ze wzajemnego handlu, hiszpańsko- i portugalskojęzyczne części zachodniej półkuli pozostawały w tyle.

Dziś nadrabiają zaległości. Podczas gdy obszary Ameryki Łacińskiej są nadal podatne na dyktaturę i korupcję, kraje te są obecnie wyjątkiem. W szczególności cztery narody przewodzą w kierunku dobrobytu na rynku w tej często pomijanej części globu.

Chile

Chile to jedna z najmniej nagłośnionych historii sukcesu w obu Amerykach. Naród aktywnie zabiegał o inwestycje zagraniczne od dziesięcioleci, sięgając wstecz do tyrańskich reżimów lat 70. Inwestorzy nierezydenci mogą skorzystać z dekretu z mocą ustawy 600, który poddaje ich tym samym regulacjom co inwestorzy krajowi.

Zalety tego są liczne. Na przykład najwyższastawka podatku od osób prawnych w Chilewynosi 27%.(Przed ustawą o obniżaniu podatków i zatrudnieniu (TCJA) z 2017 r. Najwyższa stawka podatkowa w Stanach Zjednoczonych wynosiła 35%, czyli była stosunkowo wysoka w porównaniu z najwyższą stawką podatku od osób prawnych w Chile. Najwyższa stawka podatku od osób prawnych w Stanach Zjednoczonych wynosi 21%)2

Umowa handlowa z 2004 r. Między krajami ustaliła chilijskie cła na skromne 6% prawie każdego produktu nadającego się do sprzedaży, z natychmiastowymi rezultatami. Import wzrósł o 30% w pierwszym roku5, co skłoniło Chile do podpisania kolejnych umów handlowych z Kanadą, Meksykiem, Chinami, Japonią, Unią Europejską, Koreą Południową, Brunei, Nową Zelandią i Singapurem. Chile jest obecnie jednym z najbardziej aktywnych krajów Ameryki Łacińskiej, które realizują dwustronne umowy handlowe.

Kolumbia

49 milionów obywateli Kolumbii jest nieubłaganie związanych z losem, wygodą lub strategią z losami ich największego partnera handlowego, Stanów Zjednoczonych. Kolumbia wyeksportowała do USA 19,6 mld USD w 2017 r. (Najnowsze dostępne dane). Stany Zjednoczone są również krajem, z którego Kolumbia importuje najwięcej, z dużym marginesem. Dlatego konieczne jest, aby Kolumbia utrzymywała dobrą passę.

Kolumbia może nie mieć tego, co powszechnie uważa się za zaawansowaną technologicznie gospodarkę – jej fabryki półprzewodników nie istnieją – ale mimo to kraj może odnieść sukces. Kiedy ostatnio sprawdzaliśmy, nadal potrzebujesz surowców, a Kolumbia ma ich nie tylko mnóstwo, ale także środki, by je wykorzystać. Po pierwsze, kraj ten znajduje się w pierwszej dwudziestce największych eksporterów ropy naftowej na całym świecie. w 2019 roku Kolumbia eksportowała około 616 baryłek ropy dziennie.

Kraj kontynuuje program liberalizacji handlu, który obejmuje obniżenie podatku dochodowego od osób prawnych. Kolumbia wynosi teraz 30%. Nowe przepisy podatkowe – uchwalone pod koniec grudnia 2018 r. I obowiązujące od 1 stycznia 2019 r. – oferują pewne zachęty podatkowe w celu promowania inwestycji, wzrostu gospodarczego i zatrudnienia (oprócz obniżenia stawki podatku od osób prawnych z 33% do 30%).

Peru

Inwestycje zagraniczne w Peru wykraczają daleko poza obowiązkowe wycieczki z przewodnikiem po Machu Picchu za 300 dolarów za sztukę. Rezultaty są namacalne. Według obliczeń Banku Światowego Peru jest na dobrej drodze do wyeliminowania ubóstwa szybciej, niż wcześniej sądzono. Zaledwie dziesięć lat temu trzech na pięciu Peruwiańczyków pasowało do definicji „biednych”. W latach 2005–2013 wskaźnik ubóstwa (odsetek ludności żyjącej za 5,5 dolara dziennie) spadł z 52,2% do 26,1%. Stanowiło to równowartość 6,4 miliona ludzi, którzy w tym okresie uniknęli ubóstwa.

Jednym z najcichszych osiągnięć administracji George’a W. Busha była częstotliwość, z jaką podpisywała ona umowy handlowe z partnerami z całej półkuli zachodniej. Przykładem może być umowa o promocji handlu z Peru z 2006 r. Pakt natychmiast zniósł cła na 80% wyprodukowanego eksportu do Peru, a pozostała część miała zostać wycofana do 2016 r. Eksport rolniczy cieszył się podobnym złagodzeniem ceł.

W przeciwieństwie do Kolumbii i Chile, głównym partnerem handlowym Peru nie są Stany Zjednoczone. Zamiast tego Stany Zjednoczone są tuż za Chinami. Prezydent Peru, Martín Alberto Vizcarra Cornejo, w szczególności pozostał niezależny od partii politycznych, promował reformy przeciwko korupcji w organach ustawodawczych i sądowniczych i obiecał nie kandydować na prezydenta, gdy jego kadencja zakończy się w 2021 roku.

Jednak gospodarka tego kraju została mocno dotknięta skutkami ekonomicznymi globalnej pandemii Covid-19. Istniejące nierówności, przeludnienie i w dużej mierze nieformalna gospodarka przyczyniły się do 30% spadku produktu krajowego brutto ( PKB ) tego kraju.

Meksyk

Meksyk był sygnatariuszem najsłynniejszej umowy handlowej ostatnich lat, północnoamerykańskiej umowy o wolnym handlu (NAFTA), która obejmowała również Kanadę i Stany Zjednoczone. Teraz, w swoim 25 roku, NAFTA stworzyła największy blok handlowy na świecie (chociaż przyznano, blok handlowy obejmujący Stany Zjednoczone i prawie dowolne dwa wybrane losowo kraje byłby największy na świecie).

Nie powinno dziwić, że największym partnerem handlowym Meksyku są więc Stany Zjednoczone, co prawdopodobnie miałoby miejsce nawet bez korzyści z NAFTA. Około 46,59% meksykańskiego importu pochodzi ze Stanów Zjednoczonych, a 76,49% meksykańskiego eksportu trafia do nich. Handel między Meksykiem a Stanami Zjednoczonymi wzrósł ponad czterokrotnie od momentu podpisania umowy; Biorąc to pod uwagę, nieproporcjonalna część tego jest rozliczana z przekazów pieniężnych. Ekspaci wysyłający transfery Western Union Co. ( WU ) do domu nie są podstawą trwałej, silnej gospodarki. Wydaje się jednak, że wpływ recesji z 2009 r. – która skurczyła meksykańską gospodarkę o 6% – w końcu minęła.

Podsumowanie

Pojęcie „globalnej gospodarki” jest częściej tematem rozmów niż faktycznym konstruktem. Ponieważ przepływ kapitału między krajami nadal napotyka coraz mniej sztucznych barier, przepaść między Luksemburgami i Monako na świecie a krajami aspirującymi do tego poziomu nadal się zmniejsza.