4 maja 2021 14:37

Baby Bond

Co to jest Baby Bond?

Baby Bond to papier wartościowy o stałym dochodzie, emitowany w nominałach o niewielkich dolarach, o wartości nominalnej mniejszej niż 1000 USD. Małe nominały zwiększają atrakcyjność obligacji dziecięcych dla przeciętnych inwestorów detalicznych.

Kluczowe wnioski

  • Obligacje dziecięce to obligacje o wartości nominalnej mniejszej niż 1000 USD.
  • Te obligacje o niewielkich nominałach mają przyciągnąć zwykłych inwestorów, którzy mogą nie mieć dużych kwot, aby zainwestować w tradycyjne obligacje.
  • Obligacje dla dzieci są najczęściej emitowane przez emitentów komunalnych lub jako obligacje oszczędnościowe emitowane przez rząd.

Zrozumieć więzi dziecięce

Obligacje dla niemowląt są emitowane głównie przez gminy, hrabstwa i stany w celu finansowania drogich projektów infrastrukturalnych i nakładów kapitałowych. Te zwolnione z podatku obligacje komunalne mają zazwyczaj strukturę obligacji zerokuponowych z terminem zapadalności od 8 do 15 lat. Na rynku obligacji obligacje muni mają zwykle rating A lub lepszy.

Obligacje dla dzieci są również emitowane przez przedsiębiorstwa jako obligacje korporacyjne. Korporacyjni emitenci tych dłużnych papierów wartościowych obejmują przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, banki inwestycyjne, firmy telekomunikacyjne oraz firmy zajmujące się rozwojem biznesu (BDC) zajmujące się finansowaniem małych i średnich przedsiębiorstw. Cena obligacji korporacyjnych zależy od kondycji finansowej emitenta, zdolności kredytowej oraz dostępnych danych rynkowych dotyczących spółki. Firma, która nie może lub nie chce wyemitować dużej oferty dłużnej, może wyemitować obligacje baby jako sposób na wygenerowanie popytu i płynności na obligacje. Innym powodem, dla którego firma może emitować obligacje dla dzieci, jest przyciągnięcie małych lub detalicznych inwestorów, którzy mogą nie mieć środków na zakup standardowej obligacji o wartości nominalnej 1000 USD.

Przykład

Na przykład podmiot, który chciał pożyczyć pieniądze, emitując obligacje o wartości 4 mln USD, może nie uzyskać dużego zainteresowania ze strony inwestorów instytucjonalnych za tak stosunkowo niewielką emisję. Ponadto, przy wartości nominalnej 1000 USD, emitent będzie mógł sprzedać na rynkach jedynie 4000 certyfikatów obligacji. Jeśli jednak firma wyemituje obligacje dla dzieci o wartości nominalnej 400 USD, inwestorzy detaliczni będą mogli w przystępny sposób uzyskać dostęp do tych papierów, a firma będzie mogła wyemitować 10 000 obligacji na rynkach kapitałowych.

Dodatkowe uwagi

Obligacje baby są zazwyczaj klasyfikowane jako niezabezpieczone zadłużenie, co oznacza, że ​​emitent lub pożyczkobiorca nie składa żadnego zabezpieczenia w celu zagwarantowania spłaty odsetek i spłaty kapitału w przypadku niewywiązania się z płatności. Dlatego też, gdyby emitent nie wywiązywał się ze swoich zobowiązań płatniczych, posiadacze dziecięcych obligacji otrzymaliby spłatę dopiero po zaspokojeniu roszczeń posiadaczy zabezpieczonych długów. Jednak zgodnie ze standardową strukturą instrumentów dłużnych, obligacje baby są uprzywilejowane w stosunku do akcji uprzywilejowanych i akcji zwykłych spółki.

Jedną z cech dziecięcych obligacji jest to, że można je wywołać. Wywoływalnym bond to taki, który może być wykorzystany na początku, czyli przed terminem wykupu przez emitenta. W przypadku wykupu obligacji emitent przestaje również płacić odsetki. Aby zrekompensować posiadaczom obligacji dziecięcych ryzyko wykupu obligacji przed terminem wykupu, obligacje te mają stosunkowo wysokie oprocentowanie kuponów, wahające się od około 5 do 8 procent.

Inne obligacje dziecięce

Obligacje dziecięce mogą również odnosić się do serii obligacji oszczędnościowych o niewielkich nominałach o wartości nominalnej od 75 do 1000 USD, wyemitowanych przez rząd Stanów Zjednoczonych w latach 1935–1941. Te zwolnione z podatku obligacje zostały sprzedane po 75% wartości nominalnej i miały termin zapadalności 10 lat.

W Wielkiej Brytanii obligacje dziecięce odnoszą się do rodzaju obligacji wprowadzonych pod koniec lat 90. XX wieku w celu zachęcania rodziców do oszczędzania dzieci. Rodzice musieli płacić niewielkie miesięczne składki przez co najmniej 10 lat, w zamian za to dziecko otrzymywało gwarantowaną minimalną kwotę wolną od podatku po ukończeniu 18 lat.