Produkcja w ekonomiach nakazowych

Gospodarka komenda jest system gospodarczy, w którym rząd lub centralny planista, określa, jakie towary i usługi powinny być produkowane, zasilanie, które powinny być produkowane, a ceny towarów i usług. Niektóre przykłady krajów, które mają gospodarkę nakazową, to Kuba, Korea Północna i były Związek Radziecki.

Rząd kontroluje produkcję w gospodarce dowodzenia

W gospodarce nakazowej rząd kontroluje główne aspekty produkcji ekonomicznej. Rząd decyduje o środkach produkcji i jest właścicielem gałęzi przemysłu, które wytwarzają towary i usługi dla ludności. Rząd wycenia i produkuje towary i usługi, które jego zdaniem przynoszą korzyści ludziom.

Kraj, który ma gospodarkę nakazową, koncentruje się na celach makroekonomicznych i względach politycznych, aby określić, jakie towary i usługi produkuje i ile będzie wytwarzać. Generalnie ma cele makroekonomiczne, które rząd chce osiągnąć, i będzie w tym celu wytwarzał towary i usługi. Rząd przydziela swoje zasoby w oparciu o te cele i względy.

Na przykład załóżmy, że kraj komunistyczny z systemem dowodzenia ma makroekonomiczne cele produkcji sprzętu wojskowego, aby chronić swoich obywateli. Kraj obawia się, że w ciągu roku rozpocznie wojnę z innym krajem. Rząd decyduje, że musi wyprodukować więcej broni, czołgów i pocisków oraz wyszkolić swoje wojsko. W takim przypadku rząd wyprodukuje więcej elementów wojskowych i przeznaczy na to większość swoich zasobów. Zmniejszy produkcję i podaż dóbr i usług, których opinia publiczna uważa, że ​​nie jest im potrzebna. Jednak ludność nadal będzie miała dostęp do podstawowych artykułów pierwszej potrzeby. W tym kraju rząd uważa, że ​​towary i usługi wojskowe są społecznie wydajne.

Jak gospodarki zarządzające kontrolują nadwyżkę produkcji i stopy bezrobocia?

Historycznie rzecz biorąc, gospodarki nakazowe nie mają luksusu produkcji nadwyżkowej; chroniczne niedobory są normą. Od czasów Adama Smitha ekonomiści i osoby publiczne debatują nad problemem nadprodukcji (i jej następstwem niedokonsumpcji). Kwestie te zostały w dużej mierze rozwiązane przez XIX-wiecznego ekonomistę  Jean-Baptiste Saya, który wykazał, że ogólna nadprodukcja jest niemożliwa, gdy istnieje mechanizm cenowy.

Aby wyraźnie zobaczyć zasadę prawa Saya, wyobraź sobie gospodarkę z następującymi towarami: kokosami, kombinezonami i rybami. Nagle podaż ryb potroi się. Nie oznacza to, że gospodarka zostanie przytłoczona dobrami, pracownicy staną się rozpaczliwie ubodzy lub że produkcja przestanie być opłacalna. Zamiast tego spadnie siła nabywcza ryb (w stosunku do kombinezonów i kokosów). Cena ryb spada; niektóre zasoby siły roboczej mogą zostać uwolnione i przeniesione do produkcji kombinezonów i kokosów. Ogólny standard życia wzrośnie, nawet jeśli alokacja zasobów pracy będzie wyglądać inaczej.

Gospodarki rządzące również nie musiały radzić sobie z bezrobociem, ponieważ partycypacja w pracy jest wymuszona przez państwo; pracownicy nie mają możliwości niepracowania. Bezrobocie można wykorzenić, wręczając każdemu łopatę i nakazując (pod groźbą kary więzienia) kopanie dołów. Oczywiste jest, że bezrobocie (samo w sobie) nie jest problemem; praca musi być produktywna, co oznacza, że ​​może swobodnie przemieszczać się tam, gdzie jest najbardziej użyteczna.

Co sprawia, że ​​ekonomia poleceń zawodzi?

Większość winy za upadek gospodarczy Związku Radzieckiego i obecne warunki w Korei Północnej wzięły na siebie gospodarki dowodzenia. Lekcja wyciągnięta z drugiej połowy XX wieku była taka, że ​​kapitalizm i wolny rynek były bezsprzecznie bardziej produktywne niż socjalizm i gospodarki nakazowe.

Podano trzy szerokie wyjaśnienia takiej porażki: socjalizmowi nie udało się przekształcić natury ludzkich bodźców i konkurencji; polityczne procesy rządowe korumpowały i rujnowały decyzje dowodzenia; a kalkulacja ekonomiczna okazała się niemożliwa w państwie socjalistycznym.