Simon Kuznets

Kim był Simon Kuznets?

Simon Kuznets, rosyjsko-amerykański ekonomista i statystyk zajmujący się rozwojem, otrzymał w 1971 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii za badania nad wzrostem gospodarczym. Ustanowił standard rachunkowości dochodu narodowego, umożliwiając po raz pierwszy dokładne oszacowanie produktu narodowego brutto.

Zrozumieć Simona Kuznetsa

Simon Kuznets wyznaczył standardy rachunkowości dochodu narodowego finansowane przez National Bureau of Economic Research. Jego miary oszczędności, konsumpcji i inwestycji pomogły w rozwoju ekonomii keynesowskiej i przyczyniły się do rozwoju badań ekonometrii. Pomógł także położyć podwaliny pod badanie cykli handlowych, znanych jako „cykle Kuznetsa”, i opracował koncepcje dotyczące związku między wzrostem gospodarczym a nierównościami dochodów.

Kuznets urodził się na Ukrainie w 1901 r., A w 1922 r. Przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. Doktorat. z Columbia University i był profesorem ekonomii i statystyki na University of Pennsylvania (1930-54), profesorem ekonomii politycznej na Johns Hopkins (1954-60) i profesorem ekonomii na Harvardzie (1960-71). Zmarł w 1985 roku w Cambridge, MA.

Krzywa Kuznetsa

Praca Kuznetsa nad wzrostem gospodarczym i dystrybucją dochodów doprowadziła go do hipotezy, że kraje uprzemysłowione doświadczają wzrostu, a następnie spadku nierówności ekonomicznych, określanych jako odwrócone „U” – „krzywa Kuznetsa”.

Uważał, że nierówności ekonomiczne wzrosną, gdy wiejska siła robocza będzie migrować do miast, utrzymując płace na niskim poziomie, ponieważ pracownicy konkurowali o pracę. Jednak według Kuznetsa mobilność społeczna ponownie wzrasta, gdy w „nowoczesnych” gospodarkach uprzemysłowionych osiągnięto pewien poziom dochodów, w miarę rozwoju państwa opiekuńczego.

Jednak odkąd Kuznets postulował tę teorię w latach 70. XX wieku, nierówności dochodowe wzrosły w krajach rozwiniętych, chociaż nierówności zmniejszyły się w szybko rozwijających się krajach Azji Wschodniej.

Środowiskowa krzywa Kuznetsa

Popularna stała się modyfikacja krzywej Kuznetsa, służąca do sporządzania wykresów wzrostu i późniejszego spadku poziomu zanieczyszczeń w gospodarkach rozwijających się. Po raz pierwszy opracowana przez Gene’a Grossmana i Alana Kruegera w artykule NBER z 1995 roku, a później spopularyzowana przez Bank Światowy, środowiskowa krzywa Kuznetsa ma ten sam podstawowy wzór co oryginalna krzywa Kuznetsa.

Tak więc wskaźniki środowiskowe pogarszają się wraz z uprzemysłowieniem gospodarki, aż do osiągnięcia punktu zwrotnego. Następnie wskaźniki ponownie zaczynają się poprawiać dzięki nowej technologii i większej ilości pieniędzy, które są kierowane z powrotem do społeczeństwa na poprawę stanu środowiska.

Istnieją mieszane dowody empiryczne potwierdzające słuszność środowiskowej krzywej Kuznetsa. Na przykład emisje dwutlenku węgla stale rosną zarówno w przypadku gospodarek rozwiniętych, jak i rozwijających się. Rozwój nowoczesnej infrastruktury handlu uprawnieniami do emisji dwutlenku węgla oznacza również, że gospodarki rozwinięte w rzeczywistości nie ograniczają zanieczyszczenia, ale eksportują je do gospodarek rozwijających się, które są również zaangażowane w wytwarzanie dla nich towarów.

To powiedziawszy, niektóre rodzaje zanieczyszczeń spadły wraz z uprzemysłowieniem gospodarki. Na przykład poziom dwutlenku siarki w Stanach Zjednoczonych spadł wraz ze wzrostem regulacji, nawet gdy liczba samochodów na ich drogach utrzymywała się na stałym poziomie lub wzrosła.

Dowody i krytyka krzywej Kuznetsa

Empiryczne dowody na krzywą Kuznetsa były mieszane. Industrializacja angielskiego społeczeństwa przebiegała zgodnie z hipotezą krzywej. Współczynnik Giniego, miara nierówności w społeczeństwie, w Anglii wzrosła do 0,627 w 1871 roku z 0.400 w 1823 przez 1901, jednak spadł do 0,443. Szybko uprzemysłowione społeczeństwa Francji, Niemiec i Szwecji również podążały podobną trajektorią nierówności w tym samym czasie.

Ale Holandia i Norwegia miały inne doświadczenia i nierówności w większości spadały, konsekwentnie, gdy ich społeczeństwa przechodziły z gospodarek agrarnych do przemysłowych. Gospodarki Azji Wschodniej – Japonia, Korea Południowa i Tajwan – również były świadkami stałego spadku nierówności w okresach ich uprzemysłowienia.

Aby wyjaśnić te anomalie, wysuwano różne teorie. Niektórzy przypisują to kulturowym dziwactwom. To wyjaśnienie nie wyjaśnia jednak doświadczeń Niderlandów i Norwegii w przeciwieństwie do reszty Europy.

Inni skupili się na rozwoju systemów politycznych, które umożliwiły szybką redystrybucję bogactwa. Na przykład Daron Acemoglu i James Robinson stwierdzili, że nierówność spowodowana kapitalistyczną industrializacją zawierała „ziarna własnego zniszczenia” i ustąpiła miejsca reformom politycznym i robotniczym w Wielkiej Brytanii i Francji, umożliwiając redystrybucję bogactwa.

W gospodarkach wschodnioazjatyckich reformy rolne, które miały miejsce w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku, pomogły utorować drogę do sprawiedliwej redystrybucji, mimo że reformy polityczne zostały opóźnione. Innymi słowy, to polityka, a nie ekonomia, jak sugerował Kuznets, determinowała poziomy nierówności.

Sam Kuznets, definiując tę ​​koncepcję, zasugerował, że jest znacznie więcej do zrobienia i zebrania danych, aby ostatecznie udowodnić związek między rozwojem gospodarczym a nierównościami.