Prawo rynkowe Saya

Kluczowe wnioski

• Say’s Law of Markets to teoria z klasycznej ekonomii, która twierdzi, że zdolność do zakupu zależy od zdolności do produkcji, a tym samym generowania dochodu.
• Powiedzmy, że aby mieć środki na zakup, kupujący musiał najpierw wyprodukować coś do sprzedania. Zatem źródłem popytu jest produkcja, a nie sam pieniądz.
• Prawo Saya oznacza, że ​​produkcja jest kluczem do wzrostu gospodarczego i dobrobytu, a polityka rządu powinna raczej zachęcać (ale nie kontrolować) do produkcji niż do konsumpcji.

Prawo Saya mówi, że zdolność kupującego do kupowania opiera się na udanej wcześniejszej produkcji kupującego na rynek.

Prawo Saya było sprzeczne z merkantylistycznym poglądem, że źródłem bogactwa są pieniądze. Zgodnie z prawem Saya pieniądz funkcjonuje wyłącznie jako środek wymiany wartości dóbr uprzednio wyprodukowanych na nowe dobra, które są produkowane i wprowadzane na rynek, które z kolei poprzez ich sprzedaż generują dochód pieniężny, który napędza popyt na późniejszy zakup innych dóbr. w ciągłym procesie produkcji i wymiany pośredniej. Mówiąc krótko, pieniądze były po prostu środkiem do przenoszenia prawdziwych dóbr ekonomicznych, a nie celem samym w sobie.

Zgodnie z prawem Saya niedobór popytu na dobro w teraźniejszości może wynikać z niepowodzenia w produkcji innych dóbr (które w innym przypadku sprzedałyby się za wystarczający dochód na zakup nowego dobra), a nie z braku pieniędzy. Say dodał, że takie braki w produkcji niektórych dóbr w normalnych okolicznościach zostałyby wkrótce rozwiązane przez nakłonienie do osiągnięcia zysków przy produkcji towarów, których brakuje.

Wskazał jednak, że niedobór niektórych dóbr, a nadmiar innych może się utrzymywać, gdy załamanie produkcji jest utrwalane przez trwającą klęskę żywiołową lub (częściej) ingerencję rządu. Dlatego prawo Saya wspiera pogląd, że rządy nie powinny ingerować w wolny rynek i powinny przyjąć ekonomię leseferyzmu.

Implikacje prawa rynkowego Saya

Say wyciągnął cztery wnioski ze swojego argumentu.

1. Im większa liczba producentów i różnorodność produktów w gospodarce, tym będzie ona prosperować. I odwrotnie, ci członkowie społeczeństwa, którzy konsumują i nie produkują, będą przeszkodą dla gospodarki.
2. Sukces jednego producenta lub branży przyniesie korzyści innym producentom i branżom, których produkty następnie kupują, a przedsiębiorstwa będą odnosić większe sukcesy, gdy zlokalizują w pobliżu inne odnoszące sukcesy biznesy lub handlują z nimi. Oznacza to również, że polityka rządu, która zachęca do produkcji, inwestycji i dobrobytu w sąsiednich krajach, przyniesie korzyści również krajowej gospodarce.
3. Import towarów, nawet przy deficycie handlowym, jest korzystny dla gospodarki krajowej.
4. Zachęcanie do konsumpcji nie jest korzystne, ale szkodliwe dla gospodarki. Produkcja i akumulacja dóbr w czasie stanowi dobrobyt; konsumowanie bez produkcji pochłania bogactwo i dobrobyt gospodarki. Dobra polityka gospodarcza powinna polegać na wspieraniu przemysłu i ogólnie działalności produkcyjnej, pozostawiając jednocześnie inwestorom, przedsiębiorcom i pracownikom określony kierunek produkcji i sposób wytwarzania zgodnie z zachętami rynkowymi.

W ten sposób prawo Saya zaprzeczyło popularnemu, merkantylistycznemu poglądowi, że pieniądz jest źródłem bogactwa, że ​​interesy gospodarcze przemysłu i krajów są ze sobą w konflikcie, a import jest szkodliwy dla gospodarki.

Późniejsi ekonomiści i prawo Saya

Prawo Saya nadal żyje w nowoczesnych neoklasycznych modelach ekonomicznych, a także wpływa na ekonomistów po stronie podaży. Ekonomiści po stronie podaży uważają zwłaszcza, że ​​ulgi podatkowe dla przedsiębiorstw i inne polityki mające na celu pobudzenie produkcji, bez zakłócania procesów gospodarczych, są najlepszym przepisem na politykę gospodarczą, zgodnie z implikacjami prawa Saya.

Austriaccy ekonomiści również trzymają się prawa Saya. Say uznanie produkcji i wymiany za procesy zachodzące w czasie, skupienie się na różnych typach dóbr w przeciwieństwie do agregatów, podkreślenie roli przedsiębiorcy w koordynowaniu rynków i wnioskowanie, że utrzymujące się spadki aktywności gospodarczej są zwykle wynikiem interwencji rządu, są szczególnie zgodne z teorią austriacką.

Prawo Saya zostało później po prostu (i myląco) podsumowane przez ekonomistę Johna Maynarda Keynesa w jego książce General Theory of Employment, Interest and Money z 1936 r., W słynnym wyrażeniu: „podaż tworzy własny popyt”, chociaż sam Say nigdy nie użył tego wyrażenia. Keynes przepisał prawo Saya, a następnie sprzeciwił się własnej nowej wersji, aby rozwinąć teorie makroekonomiczne.

Keynes zinterpretował prawo Saya jako stwierdzenie o makroekonomicznej zagregowanej produkcji i wydatkach, pomijając wyraźny i konsekwentny nacisk Saya na produkcję i wymianę różnych konkretnych dóbr między sobą. Keynes doszedł do wniosku, że Wielki Kryzys zdawał się obalać prawo Saya. Nowelizacja prawa Saya przez Keynesa doprowadziła go do argumentacji, że wystąpił ogólny nadmiar produkcji i niedobór popytu oraz że gospodarki mogą doświadczyć kryzysów, których siły rynkowe nie są w stanie naprawić.

Ekonomia keynesowska opowiada się za receptami polityki gospodarczej, które są bezpośrednio sprzeczne z implikacjami prawa Saya. Keynesiści zalecają, aby rządy interweniowały w celu pobudzenia popytu – poprzez ekspansywną politykę fiskalną i drukowanie pieniędzy – ponieważ ludzie gromadzą pieniądze w trudnych czasach i podczas pułapek płynnościowych.