Ringfencing

Co to jest ogrodzenie?

Ringfencing ma miejsce, gdy podlegająca regulacjom firma użyteczności publicznej oddziela się finansowo od spółki macierzystej, która prowadzi działalność nieregulowaną. Odbywa się to głównie w celu ochrony konsumentów podstawowych usług, takich jak energia elektryczna, woda i podstawowa telekomunikacja, przed niestabilnością finansową lub bankructwem spółki dominującej wynikającym ze strat w ich działalności na otwartym rynku. Ringfencing zachowuje również prywatność informacji o klientach w ramach przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, chroniąc je przed dochodowymi działaniami prowadzonymi przez inną firmę macierzystą.

Zrozumienie ogrodzenia pierścieniowego

Spółka macierzysta również może skorzystać na ringfencing; inwestorzy w obligacje wolą, aby przedsiębiorstwa użyteczności publicznej były wyodrębnione, ponieważ oznacza to większe bezpieczeństwo obligacji. Ponadto spółka macierzysta ma zwykle większą swobodę w rozwijaniu nieregulowanych segmentów działalności po wprowadzeniu ogrodzenia. Poszczególne stany są głównie zaangażowane w odgradzanie obiektów użyteczności publicznej w swoich granicach, ponieważ obecnie nie obowiązuje żaden mandat federalny wymagający odgrodzenia wszystkich usług publicznych.

Przykłady z prawdziwego świata

Popularna historia sukcesu w dziedzinie ringfencing miała miejsce podczas upadku Enronu w latach 2001-2002. Enron przejął Portland General Electric z siedzibą w Oregonie w 1997 r., Ale firma produkująca energię została otoczona pierścieniem przez stan Oregon przed sfinalizowaniem przejęcia. To chroniło aktywa Portland General Electric i jego konsumentów, kiedy Enron ogłosił upadłość w wyniku masowych skandali księgowych.

Niedawno, w reakcji na kryzys finansowy z lat 2007-2008, aby zapobiec przyszłym finansowanym przez podatników ratowaniu banków „zbyt dużych, by upaść”, brytyjscy urzędnicy wydali szereg nowych środków. Jeden z kroków obejmował ringfencing jako istotny element architektury reformy pokryzysowej. Nowe przepisy mają na celu oddzielenie „podstawowych” usług detalicznych, takich jak przyjmowanie depozytów, od bardziej ryzykownych jednostek bankowości inwestycyjnej. Ponieważ reguła dotyczy tylko banków brytyjskich, a nie banków amerykańskich czy europejskich działających w Wielkiej Brytanii, krytycy twierdzą, że może to postawić banki brytyjskie w niekorzystnej sytuacji.