Preferowana teoria siedliska
Jaka jest teoria preferowanych siedlisk?
Preferowaną teorią siedlisk jest teoria struktury terminowej, która sugeruje, że różni inwestorzy obligacji preferują jeden okres zapadalności od innego i są skłonni kupować obligacje poza ich preferencjami dotyczącymi zapadalności tylko wtedy, gdy dostępna jest premia za ryzyko za dany okres zapadalności. Teoria sugeruje również, że gdy wszystko inne jest równe, inwestorzy wolą trzymać obligacje krótkoterminowe zamiast obligacji długoterminowych, a rentowność obligacji długoterminowych powinna być wyższa niż obligacji krótkoterminowych.
Kluczowe wnioski
- Teoria preferowanego siedliska mówi, że inwestorzy wolą pewne okresy zapadalności od innych, jeśli chodzi o strukturę terminową obligacji.
- Inwestorzy są skłonni kupować poza ich preferencjami tylko wtedy, gdy wystarczająca premia za ryzyko (wyższa rentowność) jest osadzona w innych obligacjach.
- Preferowana teoria siedlisk sugeruje, że wszystko inne jest równe, inwestorzy powinni preferować obligacje krótkoterminowe od długoterminowych – co oznacza, że zyski z obligacji długoterminowych powinny być wyższe.
- Tymczasem teoria segmentacji rynku sugeruje, że inwestorom zależy tylko na rentowności, chcąc kupić obligacje o dowolnym terminie zapadalności.
Jak działa teoria preferowanych siedlisk
Papiery wartościowe na rynku długu można podzielić na trzy segmenty – zadłużenie krótkoterminowe, średnioterminowe i długoterminowe. Na wykresie tych terminów zapadalności w stosunku do odpowiadających im rentowności wyświetlana jest krzywa dochodowości. Na zmianę kształtu krzywej dochodowości wpływa szereg czynników, w tym popyt inwestorów i podaż dłużnych papierów wartościowych.
Zgodnie z teorią segmentacji rynku krzywa dochodowości wyznaczana jest przez podaż i popyt na instrumenty dłużne o różnych terminach zapadalności. Na poziom popytu i podaży wpływają aktualne stopy procentowe oraz oczekiwane przyszłe stopy procentowe. Ruch podaży i popytu na obligacje o różnym terminie zapadalności powoduje zmianę cen obligacji. Ponieważ ceny obligacji wpływają na rentowność, ruch w górę (lub w dół) cen obligacji doprowadzi do ruchu w dół (lub w górę) rentowności obligacji.
Jeśli obecne stopy procentowe są wysokie, inwestorzy spodziewają się spadku stóp w przyszłości. Z tego powodu popyt na obligacje długoterminowe wzrośnie, ponieważ inwestorzy będą chcieli zablokować obecnie dominujące wyższe stopy procentowe swoich inwestycji. Ponieważ emitenci obligacji starają się pożyczać środki od inwestorów po możliwie najniższym koszcie pożyczki, ograniczą podaż tych wysoko oprocentowanych obligacji. Zwiększony popyt i zmniejszona podaż spowodują wzrost ceny obligacji długoterminowych, prowadząc do spadku długoterminowej rentowności. W związku z tym długoterminowe stopy procentowe będą niższe niż krótkoterminowe stopy procentowe. Przeciwieństwem tego zjawiska jest teoria, gdy obecne stopy są niskie, a inwestorzy spodziewają się, że stopy te wzrosną w dłuższej perspektywie.
Teoria preferowanych siedlisk mówi, że inwestorom zależy nie tylko na zwrocie, ale także na dojrzałości. Zatem, aby zachęcić inwestorów do kupowania terminów zapadalności poza ich preferencjami, ceny muszą zawierać premię / dyskonto za ryzyko.
Preferowana teoria siedliska a teoria segmentacji rynku
Preferowana teoria siedlisk jest wariantem teorii segmentacji rynku, która sugeruje, że oczekiwane długoterminowe plony są szacunkami bieżących krótkoterminowych plonów. Argumentacja stojąca za teorią segmentacji rynku jest taka, że inwestorom obligacji zależy tylko na rentowności i są skłonni kupować obligacje o dowolnym terminie zapadalności, co teoretycznie oznaczałoby strukturę bezterminową, chyba że oczekiwany jest wzrost stóp procentowych.
Preferowana teoria siedlisk rozszerza teorię oczekiwań, mówiąc, że inwestorom obligacji zależy zarówno na dojrzałości, jak i zwrocie. Sugeruje to, że rentowność krótkoterminowa będzie prawie zawsze niższa niż rentowność długoterminowa ze względu na dodatkową premię potrzebną do zachęcenia inwestorów obligacji do zakupu nie tylko obligacji długoterminowych, ale także obligacji poza ich preferencją co do terminu zapadalności.
Inwestorzy obligacji preferują określony segment rynku w swoich transakcjach opartych na strukturze terminowej lub krzywej dochodowości i zazwyczaj nie wybierają długoterminowego instrumentu dłużnego zamiast krótkoterminowej obligacji o tej samej stopie procentowej. Zgodnie z preferowaną teorią siedlisk, jedynym sposobem, w jaki inwestor obligacji zainwestuje w dłużne papiery wartościowe poza preferowanym terminem zapadalności, jest odpowiednia rekompensata za decyzję inwestycyjną. Premia za ryzyko musi być na tyle duża, aby odzwierciedlić stopień awersji do każdej cenie lub ryzyko reinwestycji.
Na przykład obligatariusze, którzy wolą posiadać krótkoterminowe papiery wartościowe ze względu na ryzyko stopy procentowej i wpływ inflacji na obligacje długoterminowe, będą kupować obligacje długoterminowe, jeśli zysk z inwestycji będzie znaczący.